Υπάρχουν, υπήρξαν, θα υπάρξουν άνθρωποι που λόγω της φύσης τους, του dna ή όπως θέλετε πείτε το, ξεχωρίζουν από την πλειοψηφία και γράφουν την δική τους ιστορία. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, επαναστάτες, στρατηγοί, επιχειρηματίες και ηγέτες, φυσιογνωμίες που ξεχειλίζουν από πείσμα (ίσως), δημιουργικότητα (ίσως), ικανότητες (ίσως), εγωκεντρισμό (πολύ) κι άλλα πράγματα που σε κάνουν να διαφέρεις, άσχετα αν καταστρέφεις ή προσφέρεις. Δεν είμαι σαν κι αυτούς "ξεχωριστός".
Δεν θα ψάξω τον χώρο, τον χρόνο και την ουσία. έπαψα.από.καιρό.να.ψάχνω.και.την.ιδεολογία. Η μια αλήθεια λέει: να φύγω μακριά από όλα αυτά. Παιδί αυτής της αλήθειας είναι ότι όσο κι αν προσπαθήσω ο κόσμος δεν αλλάζει. Δεν ψάχνω ανθρώπους να με ακολουθήσουν - Δεν ψάχνω ανθρώπους να ακολουθήσω. Μην με θέλετε για υποστηρικτή σας, θα σας αμφισβητήσω. Μην με θαυμάζετε, θα σας πω τις αδυναμίες μου. Ό,τι αξίζω ας το αξίζω, ό,τι είναι να κάνω θα το κάνω. Είναι πλέον γεγονός ότι στον κόσμο αυτόν δεν γίνεται να συμβιβαστώ. Υπάρχει ένα κύτταρο όμως στο σώμα μου, κάπου εκεί στην καρδιά, που όταν γυρίζω την πλάτη να απομακρυνθώ, τότε αυτό με στρέφει πάλι πίσω, στον κόσμο που μισώ, και μου λέει: μείνε εκεί που ανήκεις και μείνε όρθιος. Κάνε αυτό που πρέπει χωρίς να το πεις σε κανέναν, ούτε στον εαυτό σου. Δεν ψάχνει τη δόξα αυτό το κύτταρο, δεν ψάχνει την ψυχική ηρεμία. Υπάρχει όπως, υπάρχω κι εγώ. Και πολεμάει την λογική.
Και τότε η λύση ποια μπορεί να είναι; Συμβιβασμός; Προσαρμογή; Μετάλλαξη; Ή μήπως... Υπάρχουν κάποιοι που πράγματι αποφάσισαν να σηκώσουν λευκή σημαία, αυτός ήμουν κι εγώ. Κάποιοι από αυτούς τα κατάφεραν και η ζωή τους συνεχίστηκε ωραία, όχι όμως κι εγώ. Ήταν τόση η σκόνη, ο καπνός και το αίμα στους δρόμους και έμεινα εκεί γιατί δεν μπόρεσα να φύγω. Ένα κύτταρο το αποφάσισε αυτό. Και τότε η λευκή σημαία μου βάφτηκε μαύρη από τον καπνό, και βάφτηκε κόκκινη από το αίμα. Οπότε δεν είχα επιλογή.