Αυτές τις μέρες είχα μια συζήτηση με κάτι φίλους σχετικά με τον καπιταλισμό και το μέλλον του χρήματος όπως το ξέρουμε σήμερα (νόμισμα)
και αν αυτό είναι ικανό να επιβιώσει στο μέλλον, σαν μέσο για τις καθημερινές μας συναλλαγές.
Πρόσφατα ταξίδεψα και μένω στο εξωτερικό για κάτι δουλειές και ένα από τα πράγματα το οποίο με έκανε να ξαφνιαστώ και το οποίο άρχισε να
με προβληματίζει, ήταν πως το 93% των συναλλαγών σε αυτή τη χώρα γινόταν και γίνεται με "πλαστικό χρήμα", δηλαδή πιστωτικές και χρεωστικές κάρτες.
Μου κίνησε την περιέργεια και άρχισα να ρωτώ γνωστούς μου για ποιο λόγο προτιμούσαν το πλαστικό από το ρευστό χρήμα. Οι απαντήσεις που έπαιρνα,
ήταν κυρίως αόριστες και χωρίς κάποια "σοβαρή" αιτιολογία. Οι περισσότεροι μου είπαν πως το κάνουν για λόγους ασφαλείας, μιας και δεν κινδυνεύουν να
χάσουν εύκολα τα χρήματά τους ή να τους κλέψουν. Ως ένα σημείο έχει μια λογική αν λάβεις υπόψιν πως χρησιμοποιούν μαζικά τις κάρτες και
για αγορές μέσω διαδικτύου. Συνεχίζοντας και βλέποντας αυτή την κατάντια, διότι περί κατάντιας πρόκειται όταν αγοράζεις μια σοκολάτα από το "περίπτερο"
με πιστωτική, αρχίζω και αναρωτιέμαι αν είναι τόσο αθώες όσο δείχνουν.
Αποφάσισα να ανοίξω ένα "λογαριασμό" τραπέζης μιας και χρειάστηκε λόγω δουλειάς να μείνω ένα χρόνο εκεί. Προς έκπληξη μου όμως η δημιουργία
"λογαριασμού" δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Χρειάστηκε να κλείσω ραντεβού, στο οποίο ο υπάλληλος με βομβάρδιζε επί 1 ώρα με ασυναρτησίες και αρλούμπες.
Πέρα από τα όποια στοιχεια έπρεπε να δώσω, τα οποία ήταν υπερβολικά πολλά, σου λένε πως για να χρησιμοποιήσεις τις υπηρεσίες τους πρέπει να πληρώνεις το
μήνα ένα ποσό. Ανάλογα με το όριο συναλλαγών σου υπάγεσαι και στην ανάλογη κατηγορία. Θα μου πείτε τώρα τι κάθομαι και σας γράφω...
Η κατηγορια είχε να κάνει με το πόσο συχνά θα χρησιμοποιώ την κάρτα της τράπεζας-λογαριασμού (debit card), για τις καθημερινές συναλλαγές μου. Στην
ουσία προσπαθούσε μέσα από διάφορες γελοίες δικαιολογίες να με πείσει πως η χρήση της κάρτας είναι πλέον αναγκαία. Δεν έδωσα περαιτέρω σημασία
μιας και δεν είχα σκοπό να τη χρησιμοποιήσω παρά μόνο στα ΑΤΜ.
Παράλληλα άρχισα να ανακαλύπτω και άλλα πράγματα γύρω από αυτό το διεστραμμένο σύστημα. Για παράδειγμα ο λογαριασμός ενός τηλεφώνου σου έρχεται
μέσω διαδικτύου μόνο και θα πρέπει να κανεις ειδική δήλωση για να σου έρθει σε έντυπη μορφή. Επίσης σε χρεώνουν περισσότερο μιας και το χαρτί σου λένε
πως καταστρέφει το περιβάλλον και έπειτα γιατί κοστίζει. Εάν αποφασίσεις να πληρώσεις σε κάποιο υποκατάστημα τις εταιρίας αυτοπροσώπως στο ταμείο σε "ξαναχρεώνουν"
μιας και okay, κοστίζει ο υπάλληλος που έχουν για αυτή τη δουλειά...(οι επίσημες δικαιολογίες τους). Η πληρωμή δηλαδή ενός απλού λογαριασμού έχει πάψει να γίνεται με
τον παραδοσιακό τρόπο που όλοι ξέρουμε και έχει αντικατασταθεί από το διαδίκτυο και τον αριθμό τις πιστωτικής σου.
Το κερασάκι στην τούρτα αυτού του τρελού παραλογισμού ήρθε όταν απευθύνθηκα σε μια δημόσια υπηρεσία για την έκδοση εγγράφου το οποιο κόστιζε. Όταν
πήγα λοιπόν να το πληρώσω είχαν μια τεράστια επιγραφή που έλεγε "no cash accepted". Ρώτησα τον υπάλληλο για ποιο λόγο και μου απάντησε πως δεν έχουν
να δίνουν ρέστα σε όλους...
Εν κατακλείδι σε υποχρεώνουν να ανοίξεις λογαριασμό τραπέζης, ώστε να μπορέσεις να πληρώνεις τους λογαριασμούς σου, να χρεωθείς μια κάρτα, να σε
φακελώσουν με το έτσι θέλω και να παρακολουθούν τις συναλλαγές σου οπουδήποτε πας.
Το σύστημα έχει βρει πλέον τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να μας ελέγχει και αν κάποτε θεωρούσαμε το χρήμα "κατάρα" τώρα με την έλευση και καθιέρωση
του πλαστικού χρήματος μπαίνει οριστικά μια μεγάλη μαύρη ταφόπλακα σε ό,τι έχει να κάνει με την προσωπική ελευθερία.
Αφορμή για αυτό το κείμενο οι σκέψεις μου και το πρόσφατο δημοσίευμα που βγήκε στην επιφάνεια και έχει να κάνει με την πρόθεση της κυβέρνησης να πατάξει
την φοροδιαφυγή (πρόσχημα) με τη χρήση πιστωτικών καρτών.
Bender Rodriguez