"Με τον όρο συναισθήματα κατωτερότητας εννοούμε όχι μόνο τα συναισθήματα κατωτερότητας με την αυστηρότερη έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα συγγενών χαρακτηριστικών: την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα αδυναμίας, τις καταθλιπτικές τάσεις, την ηττοπάθεια, την ενοχή, το μίσος για τον ίδιο τον εαυτό, κλπ. Επιχειρηματολογούμε πως οι σύγχρονοι αριστεριστές τείνουν να έχουν τέτοια συναισθήματα (πιθανώς λιγότερο ή περισσότερο καταπνιγμένα) και πως αυτά τα συναισθήματα θα καθορίσουν την κατεύθυνση που θα πάρει ο σύγχρονος αριστερισμός."
"Το Μανιφέστο του Unabomber: Η Βιομηχανική Κοινωνική και το Μέλλον της"
Αριστερισμός. Μια άρρωστη μορφή ιδεολογήματος, το οποίο ποτέ δεν αποτέλεσε ιδεολογία, αλλά αντίθετα μπορεί άνετα να εξελιχτεί σε παράνοια. Αριστεριστές. Ένας αχταρμάς γραβατοφορεμένων πολιτικών, πλουσίων και μεγαλοεπιχειρηματιών με ανέξοδα γι αυτούς χόμπι, δήθεν "κοινωνικών οργανώσεων", μη κυβερνητικών ομάδων που χρηματοδοτούνται από το κράτος, "ευαίσθητων πολιτών", υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων ...μειονοτήτων, επαγγελματιών "αντιφασιστών" και ...πολλών κομπλεξικών, ρουφιάνων, αποτυχημένων της ζωής. Ο Έλληνας αριστεριστής είναι κυριευμένος από σύνδρομα κατωτερότητας, γι αυτό και η προσπάθεια κοινωνικοποίησης αυτών των ανθρώπων συχνά συνοδεύεται από έντονη επειδιξιομανία - φιγούρα. Λίγο με τον χωροφύλαξ, λίγο με τον αστυφύλαξ, λίγο με τη νομιμότητα, λίγο με την παρανομία, λίγο με ακτιβισμό και λίγο με την καταστολή, κάπως έτσι πάει το πράγμα για την αριστερίστικη λογική, που τα χωράει όλα σε ένα πακέτο. Κύριοι εκφραστές του αριστερισμού - ο οποίος τείνει να αποτελέσει λέξη εφάμιλλη συγκεκριμένης νοοτροπίας - στην πολιτική σκηνή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Αυτά τα κόμματα, συστημικοί σχηματισμοί που διεκδικούν μέρος της κρατικής πίτας, εκφράζοντας ένα κομμάτι της δυσαρέσκειας των Ελλήνων για την Ελλάδα του σήμερα, έχουν μπει με πολλές αξιώσεις στην πολιτική ζωή του τόπου, επιτελώντας παράλληλα και άλλο ένα έργο. Την χαλιναγώγηση ενός πραγματικά επαναστατικού πνεύματος και μιας συγκρουσιακής με το σύστημα λογικής, η οποία υφίσταται στον αναρχικό - αντιεξουσιαστικό χώρο.
Η κύρια ενασχόληση ενός αριστεριστή είναι ως γνωστόν οι "...φασίστες". Υπάρχει μια μοναδική ικανότητα εντοπισμού τους, που μπορεί να ξεκινά από τον οποιοδήποτε, μια λογική που συναντά συχνά την καταδιωκτική μανία. Τα τελευταία χρόνια, οι αριστεριστές εκφράζονται και στην Ελλάδα, μέσω της λεγόμενης "antifa", μιας συγκρότησης με σκοπό την καταπολέμηση των φασιστών. Θεωρούν πως το κράτος ευνοεί τους φασίστες και αυτό πρέπει να πολεμηθεί, μόνο που στην πορεία τους διαφεύγει το γεγονός πως τα κόμματα που υποστηρίζουν είναι και αυτά κράτος και μάλιστα πιο ισχυρό, πιο ολοκληρωτικό, πιο καταπιεστικό - παρ' όλο που επικαλούνται συνεχώς την ανοιχτομυαλιά και την ελευθεριακότητα - και πως η μονομέρεια αυτή τους βγάζει συχνά από τη διαδικασία αναζήτησης του πραγματικού εχθρού. Του Καπιταλισμού. Της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, που αλωνίζει χωρίς κανέναν φραγμό και αντίσταση, με την απόλυτη συνενοχή των αριστεριστών, οι οποίοι δίνουν τα διαπιστευτήριά τους σε αυτή συμμετέχοντας στην εξουσία και τους μηχανισμούς της.
Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα από τον δρόμο με έκανε να αναλογιστώ το πόσο πλανεμένοι είναι σήμερα οι αριστεριστές αλλά και αρκετοί αναρχικοί, που στη σφαίρα επιρροής τους κάνουν αυτού του είδους τις εκπτώσεις, συντασσόμενοι κατ' επανάληψη με τους πρώτους. Η πορεία των Πακιστανών και εν γένει των Μουσουλμάνων στο κέντρο της Αθήνας, ανέδειξε το γεγονός ότι όσο και να προσπάθησε συστηματικά ο αριστερίζων χώρος να τους "εξημερώσει" με διεθνιστική προπαγάνδα, εκείνοι κάθε άλλο παρά διεθνιστικά κινήθηκαν και κινούνται. Τα συνθήματά τους, οι προσευχές τους, η γενικότερη σημειολογία τους θα έλεγα, το αποδεικνύουν περίτρανα. Αυτό φυσικά δεν ενοχλεί κανένα αριστεριστή, ο οποίος μπροστά στον αντιφασισμό και ανθελληνισμό που τον διακατέχει, γίνεται ο καλύτερος φίλος του μετανάστη, ακόμα και αν ο τελευταίος είναι ο βιαστής της κόρης του.
Ο αναρχικός όμως; Διότι αγνοί, ειλικρινείς, ανιδιοτελείς, ρομαντικοί, υπάρχουν και αναρχικοί, που έκαναν στάση ζωής την ηρωική βιοπάλη και πόνεσαν πολλοί από αυτούς στα κρατητήρια και τις φυλακές για το όνειρό τους. Ο αντιεξουσιαστής με αιτία και όχι από επαγγελματισμό, οι αληθινά εξεγερμένοι, οι νέοι και οι νέες που βιώνουν τη βία του κράτους, την καταστολή των δικών τους αγώνων, την επέλαση του καπιταλισμού, τι σχέση μπορεί να έχουν με τα συστημικά αριστερίστικα παιχνίδια; Όσοι προσβλέπουν σε μια κοινωνική εξέγερση και ανατροπή, πώς μπορούν να συμπλέουν με τους βολεμένους κρατιστές, σχεδόν επαγγελματίες - μπιζναδόρους των κομμάτων αυτών; Πώς στην Ελλάδα οι "αντιεξουσιαστές" είναι οι μόνοι που θα κάψουν άνετα και χωρίς δισταγμό την ελληνική σημαία, αλλά τη σημαία των δολοφόνων του Ισραήλ θα σκεφτούν έστω να την τσαλαπατήσουν, μην τυχόν και τους βαφτίσουν "αντισημίτες"; Πώς έκαναν τίτλο τιμής μόνο στη χώρα μας αυτόν του επαγγελματία ανθέλληνα, από κόμπλεξ και σύνδρομο κατωτερότητας;
Η σημερινή ομηρία του αναρχικού χώρου από την αριστερίζουσα λογική είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο χώρος αυτός είναι διαβρωμένος και τσαλακώνεται σαν χάρτινος πύργος. Η φαινομενική "χείρα βοηθείας" των συστημικών αριστερών και η "αλληλεγγύη" δεν είναι κάτι άλλο παρά μια εξουσιαστική πρακτική με τον μανδύα του "μη πολιτικά ορθού", όμως για έναν εκλογικευμένο και όχι βλάκα είναι μια απάτη και μια βασική έκπτωση στην εξεγερσιακή λογική. Το δίπολο "δεξιά - αριστερά", που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τη σύγχρονη Ελλάδα, επιτρέπει την "καλή γειτονία" του κόκκινου συστημικού ρουφιάνου με τον αντιεξουσιαστή, επιτρέπει τη μεταναστολαγνεία και τον ανθελληνισμό μπροστά στη φασιστική απειλή, επιτρέπει τη χρηματοδότηση από τον κρατικό κορβανά, επιτρέπει εν τέλει τη δράση ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση μαζί με τους Παγκοσμιοποιητές...
Ο αριστερισμός και οι αριστεριστές αποτελούν μια μεγάλη μαχαιριά στην ακτιβιστική λογική και η αποδέσμευση από αυτούς φαντάζει ανάγκη επιτακτική για την καλλιέργεια πραγματικής αντικρατικής σκέψης και δράσης.