Στην πλειοψηφία της κοινής γνώμης επικρατεί σύγχυση και αδυναμία εξήγησης του τι εστί άκρα δεξιά και τι Εθνικισμός.. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι κατά την διάρκεια της δικτατορίας διάφοροι αποκαλούμενοι "εθνικιστές" συνεργάζοταν με το καθεστώς, ενω μεταπολιτευτικά διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί σκοπίμως συνέχεαν τους δύο αυτούς όρους προκειμένου να πετύχουν την περίφημη ενότητα του "εθνικού χώρου". Κάτι τέτοιο γίνεται και στις μέρες μας από κόμματα - "κομήτες" που ξεπηδούν για ιδίον όφελος. Όμως μπορεί στα αλήθεια να υπάρξει συνεργασία με τους ακροδεξιούς και αν όχι γιατί;
Αρχίζοντας από καθαρά πρακτικό επίπεδο εντοπίζουμε τις πρώτες ουσιώδεις διαφορές. Από την μια έχουμε μία καθαρά συντηρητική άκρο-δεξιά η οποία αποθεώνει το κράτος και τους θεσμούς του, δεχόμενη να παίζει με τους όρους του συστήματος αφενός μεν επειδή δεν έχει να αντιπροτείνει κάποιας άλλης μορφής κοινονικοπολιτική οργάνωση, αφετέρου δε διότι σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκε ως βαλβίδα εκτόνωσης κοινωνικών αντιδράσεων από το ίδιο το σύστημα.
Από οικονομικής πλευράς, ένας ακροδεξιός στηρίζει τον Καπιταλισμό (άμεσα ή έμμεσα). Άμεσα όταν μόνο και μόνο στο άκουσμα άλλων οικονομικών μοντέλων ωρύεται ως γνήσιο τέκνο του Homo erectus και δηλώνοντας στην καλύτερη των περιπτώσεων (το ακούσαμε και αυτό τελευταία!) εθνικοφιλελεύθερος ή σωπαίνοντας λόγω την άγνοιας που τον διακατέχει στα σχετικά ζητήματα. Άλλωστε κανένα "εθνικιστικό κόμμα" δεν κατήγγειλε το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όσα έδρασαν στην ελληνική πολιτική σκηνή αρκέστηκαν να "στριφογυρίζουν" μέσα στο πρόβλημα. Εμμέσως πολλοί νεοεισερχόμενοι στο "χώρο" από αγνές προθέσεις, μην έχοντας κατανοήσει πλήρως το τι εστί Καπιταλισμός, τον χωρίζουν σε εγχώριο και ξένο. Δηλαδή π.χ. στηρίζουμε μια ελληνική μεγαλοεταιρία παρά μια γερμανική ενώ επί της ουσίας ο Καπιταλιστής δεν έχει πατρίδα. Είναι ανεξαρτήτου καταγωγής το ίδιο αφεντικό που κερδίζει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Εξάλλου δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε παρατηρήσει και εμείς οι ίδιοι ακροδεξιούς να εμπαίζουν τα εργατικά ζητήματα και να λοιδωρούν τους εργατικούς αγώνες αφήνωντας τους με αυτό το τρόπο έρμαιο το εργασιακό στο δίδυμο αδερφάκι του Καπιταλισμού, τον Κομμουνισμό.
Όσον αφορά στην κοινωνική οργάνωση την οποία έχει να προτείνει ο μέσος ακροδεξιός, αυτή συνοψίζεται σε ένα αυταρχικό, ολοκληρωτικό και συγκεντρωτικό κράτος στο οποίο η αστυνομία και ο στρατός θα λαμβάνουν ενεργό - αποφασιστικό μέρος στην άσκηση της εξουσίας. Με το πρόσχημα της "ασφάλειας", επιθυμούν να επιβάλλουν τη δική τους δικτατορία στις κοινωνίες, διαχειριζόμενοι την εξουσία σαν ένα όπλο κατά του πολίτη.
Συνοψίζοντας, σε καθαρό προσωπικό επίπεδο τον Έλληνα ακροδεξιό θα βλέπαμε ως ένα άτομο μετρίου μορφωτικού επιπέδου με ελάχιστη ιδεολογική - πολιτική - ακτιβιστική κατάρτιση, να στρέφεται γύρω από τον άξονα "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια", έχοντάς τον μετασχηματίσει σε "Κράτος - Εκκλησία - Πατριαρχία". Χωρίς ίχνος νεωτερικότητας, ριζοσπαστισμού, ακτιβιστικής λογικής, η ακροδεξιά σήμερα φαντάζει σαν ένα κοστούμι με τόνους σκόνης στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, που αποφασίζει ανά χρονικά διαστήματα να ξαναφορεθεί.
Πέραν, όχι μόνο των προαναφερθέντων εν συντομία ανομοιοτήτων αλλά πολύ περισσότερων, μας διαχωρίζει και μια άβυσσος αντιμετώπισης της καθημερινότητας. Οι έννοιες της αλληλεγγύης και της προσφοράς στον συνάνθρωπο άνευ προσωπικού συμφέροντος φαντάζουν άγνωστες. Απόδειξη ότι από τις δέκα εκδηλώσεις που θα κάνουν οι φορείς τους τουλάχιστον οι εννιά θα είναι γραφικού περιεχομένου ενώ ποτέ δε στήριξαν την όποια ακομμάτιστη συλλογική προσπάθεια κινητοποίησης από απλούς ανθρώπους της καθημερινότητας. Η ενασχόληση τους με τον "χώρο'' αποσκοπεί καθαρά σε ωφελιμιστικούς λόγους από πλευράς ηγεσίας και στην ανάγκη ένταξης σε κάποιο σύνολο λόγω έλλειψης ισχυρού χαρακτήρα από κομμάτι της μάζας τους.
Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί, μετά από όσα αναφέρθηκαν, το κατά πόσον έχουμε κάτι κοινό με τους ακροδεξιούς και το αν θα μπορούσε ποτέ, παρόλη την καλή διάθεση που δύναται να έχει κάποιος, να υπάρξει σημείο συνεννόησης.
Δημήτρης Κ.