Έχω ακούσει πολλά για την Επανάσταση. Κάποτε την ανέφερα κι εγώ. «Είμαι επαναστάτης» έλεγα. Τώρα όμως όχι. Δεν άλλαξα, δεν μετάνιωσα, δεν έκανα πίσω. Άλλα τώρα κατάλαβα την έννοια αυτής της λέξης, για αυτό δεν τολμώ να την αγγίξω.
Η Επανάσταση είναι μια ιέρεια. Λέξη αγία, που την αντιμετωπίζεις μόνο με δέος.
Η Επανάσταση είναι μια πόρνη. Μπήκε στις ζωές αμέτρητων αντρών, με ευκολία, επίτηδες, χωρίς να αντισταθεί.
Είναι λύση, είναι και πρόβλημα μαζί.
Είναι κάτι που σε ενθουσιάζει, και κάτι που σε καταρρακώνει. Η Επανάσταση είναι προϊόν βαθύτατου στοχασμού, αλλά πάνω απ' όλα, αυθόρμητη συμπεριφορά. Ποιος ήταν άραγε επαναστάτης και ποιος απλά νόμιζε ότι υπήρξε; Ποιος θα είναι και ποιος θα παραμείνει;
Δεν υπάρχει άρτια περιγραφή για την Επανάσταση. Δεν υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ούτε τρόποι πράξης και εφαρμογής. Η Επανάσταση δεν περιγράφεται, δεν αναφέρεται, δεν εντοπίζεται, δεν λέγεται.
Η Επανάσταση απλά γίνεται.