Μία άποψη αναφέρει ότι ο φασισμός, πέραν του ότι πάντα ήταν ιδεολογία από τα “δεξιά”, είναι στην πραγματικότητα και μια “αίρεση της Αριστεράς”, γεννημένη από μια σύνθεση του Εθνικισμού και του Αναρχοσυνδικαλισμού. Ο Φασισμός ήταν δυνητικά μια δυναμική επαναστατική θεωρία, αλλά το αυτόνομο ριζοσπαστικό του στοιχείο σύντομα τέθηκε όμηρος των δυνάμεων του αντιδραστικού συντηρητισμού και τελικά αφομοιώθηκε από τον Καπιταλισμό. Ο κλασσικός Φασισμός μετεξελίχτηκε σε μια ιδεολογία της καταπίεσης, του άκρως συγκεντρωτικού κράτους, του απολυταρχισμού, του μιλιταρισμού, του οποίου το απόλυτο όραμα ήταν μια ολοκληρωτική κοινωνία να προσωποποιείται στη λατρεία του χαρισματικού ηγέτη ή του αδίστακτου δικτάτορα. Ξεκινώντας από μια διαλεκτική προσέγγιση της ιστορίας, όπως αυτή του Μαρξ και του Προυντόν, ο Φασισμός είχε μια αρχική κοσμοθεωρία ή θέσεις του αριστερού συνδικαλισμού, που με τη σειρά τους δημιούργησαν την αντίρροπο αντίθεση: τον δεξιό Εθνικισμό. Αυτό έδωσε στη συνέχεια τη φιλοσοφική έμπνευση για μια σύνθεση: τον Εθνικό Συνδικαλισμό ή Σοσιαλισμό, ο οποίος σχεδίαζε εν τέλει να ξεπεράσει την ταξική πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, με αποτέλεσμα τη δημιουργία του Συντεχνιακού Κράτους. Ο Φασισμός, λοιπόν, είναι κατ' ουσίαν ένα ιδιαίτερο στυλ κυβέρνησης και μια πολιτική και κοινωνική θεωρία που είναι η πλήρης αντίθεση όσων συζητήθηκαν σε αυτό το άρθρο, για το αν η φασιστική ιδεολογία πάντα περιλαμβάνει τον “εθνικισμό” στο δόγμα της, κάτι το οποίο δεν σημαίνει ότι όλοι οι “Εθνικιστές” είναι και “πρωτοφασίστες”. Ο Εθνικισμός μπορεί να ερμηνευθεί ως μια κατ' ουσία αντικρατική κοσμοθεωρία και ως ένας “πατριωτισμός” με την έννοια της λαϊκής συνείδησης που εκτιμά την οργανική της ταυτότητα και εθνική αυτονομία υπεράνω και εναντίον του Κράτους - Έθνους.
Εν συνεχεία, ο Εθνικισμός, του οποίου ιστορικά μπορούμε να πούμε υπάρχουν δύο κλασσικές εκδηλώσεις, η “πολιτιστική” και η “κρατική”, μπορεί να επαναπροσδιοριστεί ως “λαϊκή αυτονομία” και οι “εθνικιστές” ως “λαϊκοί αυτονομιστές”. Έτσι, από την αναρχική παράδοση, ο ελευθεριακός Σοσιαλιστής Gustav Landaver μπορεί να πει: “η εθνική διαφοροποίηση είναι ένα πράγμα πρωταρχικής σημασίας για την ερχόμενη συνειδητοποίηση της ανθρωπότητας, για εκείνους που διαχωρίζουν την όμορφη, ακμαία, ειρηνική πραγματικότητα του Έθνους από την άσχημη βία του κράτους”.
Αυτό που έχουμε εδώ λοιπόν, είναι ένα όραμα του αναρχισμού, το οποίο βασίζεται σε έναν αυτοχθονισμό και έναν φυλετικό ριζοσπαστισμό, σε αντίθεση με τον κοσμοπολιτισμό και τον αφηρημένο διεθνισμό της παραδοσιακής αριστεράς. Όλα τα Έθνη έχουν το δικαίωμα στην Εθνική Κυριαρχία και την αυτοδιάθεση και αυτό μπορεί να έχει σοβαρές απελευθερωτικές συνέπειες, που δε σημαίνουν βέβαια ότι πρέπει να πέσουμε στα χέρια ολόκληρων φασιστικών οργανώσεων και ατόμων, που υποστηρίζουν ένα αντιδραστικό πακέτο σωβινιστικού εθνικισμού και δεξιού αυταρχισμού. Αυτός είναι λοιπόν ο “αναρχοεθνικισμός”, η απελευθερωτική σοσιαλιστική “τρίτη” θέση – αντικρατική, ποπουλαριστική, πράσινη και αποκεντρωτική.
Σε έναν κόσμο που φαίνεται να γιορτάζει τη νέα χιλιετία σαν “το τέλος της ιστορίας”, χρειάζεται μια νέα φωνή αντίστασης που να είναι αντι-ιδεολογική, με την έννοια της απόρριψης του πολιτικού φονταμενταλισμού και το δόγμα της κομματικής γραμμής, αλλά θα έχει της ρίζες της σε ένα εθνικό πνεύμα, μια ιστορική ταυτότητα, σε πλήρη εξέγερση ενάντια σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο μονοκουλτούρας και την φιλελευθερο-καπιταλιστική Ελεύθερη Αγορά. Σε έναν κόσμο αναρχομονεταρισμού, χωρίς σύνορα, όπου μόνο τα χρήματα, ως εμπόρευμα, είναι δωρεάν (όπου τα χρήματα θα έπρεπε να είναι απλώς ένα μέσο ανταλλαγής και όχι κερδοσκοπίας ή τοκογλυφίας), τότε ακόμα και το παραδοσιακό συντηρητικό έθνος-κράτος θα έχει απολυθεί από τις πολυεθνικές εταιρίες και τα απελευθερωμένα χρηματοπιστωτικά συστήματα. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί από την παραδοσιακή Αριστερά, αλλά από έναν αποκεντρωτικό Εθνικισμό, επειδή μόνο ο Εθνικισμός μπορεί να παρέχει μια ταυτότητα που είναι ικανή να αμφισβητήσει τη συλλογική ταυτότητα της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας – καταναλωτικές φυλές και πιστοί σε επώνυμες μάρκες που ανήκουν σε μια προσυσκευασμένη “ταυτότητα” όπως αυτή που παρέχεται από ποδοσφαιρικές ομάδες, ροκ μπάντες, μόδα και σεξ.
Είναι τραγικό σε αυτό το πλαίσιο το ότι η Γερμανική νεολαία Wandervögel σύντομα διαστρεβλώθηκε από την Χιτλερική νεολαία και επικεντρώθηκε στην κομματική στρατολόγηση και κατήχηση. Η Wandervögel στην αρχική της αγνότητα, ήταν μια προσπάθεια να παρέχει μια αίσθηση “κοινής ατομικότητας” ενάντια στις ακρότητες της κοινωνικής αποξένωσης, όπως αυτή εκφράστηκε μέσα από τον ακραίο ατομικισμό και κολλεκτιβισμό.
Επίσης, η συνειδητοποίηση του “Αίμα και Γη”, δεν χρειάζεται να φέρει φασιστική χροιά ρατσισμού, εθνικής ανωτερώτητας και διαχωρισμού. Υπό αυτό το πρίσμα, ο “Πολιτισμός” και η “Ταυτότητα” δεν είναι εντελώς ένα στατικό πράγμα αλλά μια δυναμική δύναμη στις κοινωνικές σχέσεις, ικανή να τις ανοίξει και να τις εμπλουτίσει από την συμβολή άλλων και διαφορετικών πολιτισμών και ταυτοτήτων – ωστόσο πρέπει να υποθεί ότι η μαζική μετανάστευση και ο πολυπολιτισμός είναι ένα υποπροϊόν μιας διεθνιστικής καπιταλιστικής οικονομίας, που προκαλεί την φτωχή περιφέρεια να κυνηγήσει τον πλούτο στον εύπορο πυρήνα. Αυτό δε σημαίνει υποστήριξη στον “επαναπατρισμό” και οτι πρέπει να πέσουμε στα χέρια των ρατσιστών και φασιστών με την καθαρολογική οπτική της Αγγλικής Ταυτότητας και Πολιτισμού, αλλά σημαίνει να ασκούμε κριτική πάνω στη φιλελεύθερη θεωρία που παρουσιάζει την κοινωνία ως χωνευτήρι.
Ίσως είναι η ώρα για την Μαύρη Σημαία της Αναρχίας να προελάσει παράλληλα με τις σημαίες των Ευρωπαϊκών λαών, να πολεμίσει το Ευρωπαϊκό ομοσπονδιακό υπερκράτος με το ποιητικό όραμα μιας αποκεντρωμένης Ευρώπης των εκατό σημαιών – σε αντίθεση με την παγκοσμιοποίηση και την τάση προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Ίσως είναι η ώρα για το όραμα της “Βρετανίας” ως μια οικογένεια ελεύθερων εθνών: Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Εϊρε, Νήσος του Μαν, Ούλστερ, Κόρνγουολ κτλ. Μια Βρετανία των ανεξάρτητων περιοχών σε αντίθεση με την συγκεντρωτική συντεχνία του Westminster που έλκει την ιστορική του καταγωγή στο Norman Yoke.
Εν κατακλείδι, φυσικά, οι ανθρώπινες ταυτότητες υπερβαίνουν τον αναγωγικό παράγοντα του έθνους και της φυλής. Από το άτομο στην οικογένεια, από την κοινότητα στην περιοχή, από το Έθνος και τη Φυλή σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και την πλάση – κάθε μια από αυτές τις ταυτότητες, αυτονομίες και οντότητες, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένα ακέραιο και απαραίτητο κομμάτι μιας πλήρως ανθρώπινης και υγιούς κοινωνίας – αυτό είναι η Εθνική Ελευθερία και η Κοινωνική Δικαιοσύνη, αυτό είναι η Παγκόσμια Ειρήνη, αυτό είναι ο Αναρχοεθνικισμός!
Wayne John Sturgeon, 1/7/1999