Το πρωινό της Τετάρτης βρέθηκα ανάμεσα στους συγκεντρωμένους στο Σύνταγμα. Έχω βρεθεί αρκετές φορές στη ζωή μου σε ανάλογες συγκεντρώσεις - πορείες, στις οποίες δεν το κρύβω πως κάθε φορά νιώθω άβολα ανάμεσα στο «κόκκινο» πλήθος. Σήμερα έκανα κάποιες σκέψεις καθώς ο χρόνος κυλούσε και έβλεπα τις κινητοποιήσεις να κλιμακώνονται. Παρακολούθησα σχεδόν κάθε κίνηση, των περισσότερων σχηματισμών, για να καταλήξω ακόμη μία φορά στο συμπέρασμα: «τα κόμματα δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσουν παρά μόνο διχαστικά-διαιρετικά».
Θα πει κάποιος, σπουδαία διαπίστωση! Δεν διαφωνώ. Δεν χρειάζεται να βρεθείς μερικές ώρες εκεί κάτω για να διαπιστώσεις κάτι για το οποίο είσαι υποψιασμένος a priori. Παρ’όλα αυτά το ανθρώπινο είδος πάντοτε προσπαθούσε να μεταδώσει αυτό που βλέπει, που βιώνει, που αισθάνεται, μέσα από λέξεις. Οι δικές μου οι λέξεις έχουν να κάνουν με τον Γιώργο, τον Μήτσο, τον Κώστα, που βρέθηκαν δίπλα μου, περάσαν μπροστά μου, με προειδοποίησαν όταν χρειάστηκε αλλά... δυστυχώς ήταν κομμουνιστές. Στην καλύτερη περίπτωση. Ίσως και να ήταν αριστεριστές τώρα που το σκέφτομαι. Ακόμη και αναρχικοί!
Όχι, δεν υπερασπίζομαι κανέναν κομμουνιστή, κανέναν αριστερό, κανέναν αναρχικό. Δεν προτείνω καμία ηλίθια ενότητα. Ο εχθρός όμως είναι εκεί έξω και σίγουρα δεν είναι κανείς από τους παραπάνω. Υπερασπίζομαι τη βούληση για ελευθερία, η οποία υπάρχει σε όλους εμάς και βρίσκεται μακριά απο τα δεσμά των κομμάτων, αυτών των βλαβερών οργανώσεων με τα ξεχωριστά τους κωλόπανα, την «κομματική» πειθαρχία και τα πολιτικά ήθη τους.
Η κοινωνία εδώ και χρόνια δέχεται την επίθεση του αντικοινωνικού κράτους. Η πρακτική όμως του «διαίρει και βασίλευε» καλά κρατεί. Και τα κόμματα είναι βασικό συστατικό του συστήματος. Για να ξεπεράσουμε το σύστημα λοιπόν, πρέπει να αφορίσουμε πολιτικά την κομματοκρατία. Για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Εντάξει, να φωνάξουμε όπως προστάζει η συνείδησή μας. Είμαστε Εθνικιστές! Αναρχικοί! Σοσιαλιστές! Δεν δίνω δεκάρα όμως για το «πού θ’ανάψουμε κεριά», δεν ενδιαφέρομαι για τον αναρχισμό της πρέζας και δεν θέλω να ζήσω στην εποχή του Μαρξ.
Θα πει κάποιος, σπουδαία διαπίστωση! Δεν διαφωνώ. Δεν χρειάζεται να βρεθείς μερικές ώρες εκεί κάτω για να διαπιστώσεις κάτι για το οποίο είσαι υποψιασμένος a priori. Παρ’όλα αυτά το ανθρώπινο είδος πάντοτε προσπαθούσε να μεταδώσει αυτό που βλέπει, που βιώνει, που αισθάνεται, μέσα από λέξεις. Οι δικές μου οι λέξεις έχουν να κάνουν με τον Γιώργο, τον Μήτσο, τον Κώστα, που βρέθηκαν δίπλα μου, περάσαν μπροστά μου, με προειδοποίησαν όταν χρειάστηκε αλλά... δυστυχώς ήταν κομμουνιστές. Στην καλύτερη περίπτωση. Ίσως και να ήταν αριστεριστές τώρα που το σκέφτομαι. Ακόμη και αναρχικοί!
Όχι, δεν υπερασπίζομαι κανέναν κομμουνιστή, κανέναν αριστερό, κανέναν αναρχικό. Δεν προτείνω καμία ηλίθια ενότητα. Ο εχθρός όμως είναι εκεί έξω και σίγουρα δεν είναι κανείς από τους παραπάνω. Υπερασπίζομαι τη βούληση για ελευθερία, η οποία υπάρχει σε όλους εμάς και βρίσκεται μακριά απο τα δεσμά των κομμάτων, αυτών των βλαβερών οργανώσεων με τα ξεχωριστά τους κωλόπανα, την «κομματική» πειθαρχία και τα πολιτικά ήθη τους.
Η κοινωνία εδώ και χρόνια δέχεται την επίθεση του αντικοινωνικού κράτους. Η πρακτική όμως του «διαίρει και βασίλευε» καλά κρατεί. Και τα κόμματα είναι βασικό συστατικό του συστήματος. Για να ξεπεράσουμε το σύστημα λοιπόν, πρέπει να αφορίσουμε πολιτικά την κομματοκρατία. Για να γίνει αυτό πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Εντάξει, να φωνάξουμε όπως προστάζει η συνείδησή μας. Είμαστε Εθνικιστές! Αναρχικοί! Σοσιαλιστές! Δεν δίνω δεκάρα όμως για το «πού θ’ανάψουμε κεριά», δεν ενδιαφέρομαι για τον αναρχισμό της πρέζας και δεν θέλω να ζήσω στην εποχή του Μαρξ.
Ξυπνάμε. Τώρα ή ποτέ.