ELF: Κομμάτι μιας ζωντανής Παράδοσης
Το 1949 ο Francis Parker Yockey εξέδωσε ένα δοκίμιο με τον τίτλο ''H Προκήρυξη του Λονδίνου'' του Ευρωπαϊκού Απελευθερωτικού μετώπου, μια σύντομη σύνοψη των πιο σημαντικών ιδεών οι οποίες είχαν ήδη δημοσιευτεί στο 600 σελίδων έργο του ''Αυτοκρατορία'' (Imperium). Aυτό το έργο καταπιάστηκε με ιστορικά θέματα όπως η Ενότητα του Δυτικού Πολιτισμού, η Εποχή του Υλισμού, η Πάλη των Τάξεων, ο Κοινωνικός Εκφυλισμός και η Καταστροφή της Πολιτικής Ενότητας της Ευρώπης. To όραμα του Yockey για μια ενωμένη ήπειρο εκφραζόταν με μεγάλη ενέργεια και πάντοτε έκανε αναφορές στον μοχθηρό εξωγενή παράγοντα, του οποίου το πρόσωπo αποτυπωνόταν σε αυτές τις extra-ευρωπαϊκές δυνάμες οι οποίες απο καιρού είχαν συνομωτήσει να αποδεκατίσουν και και να υπονομεύσουν την αλληλεγγύη που κάποτε υπήρχε μεταξύ των λαών του Δυτικού Κόσμου. Mέσα από το εξαπατημένο επακόλουθο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, άνδρες σαν τον Yockey ανταποκρίθηκαν εσπευσμένα στο γεγονός πως η Ευρώπη τώρα πια είχε κυριευθεί από μια μυστική ομάδα αποτελούμενη απο υλιστές γκάνγκστερς που σκοπό είχαν να αρπάξουν την δικιά μας ιστορική γη προς δικό τους όφελος. Κατά τον Yockey, αυτοί οι συνωμότες έβλεπαν την Ευρώπη: ''..σαν μια πηγή λαφύρων για
extra-ευρωπαϊκές δυνάμεις, ως μια δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού για την διάθεση Aμερικάνικης παραγωγής: μια Ευρώπη ως μια αγορά δανείων για τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης: μια Ευρώπη ως αποικία-ικέτη, ψάχνοντας για ψίχουλα στο τραπέζι της πλούσιας Αμερικής, μια Ευρώπη σαν ένα ιστορικό χώρο για επισκέπτες αποικιοκράτες, όπου κάποτε εκει συνέβαιναν μεγάλα γεγονότα. Μια Ευρώπη ως ένα απέραντο Μουσείο, ενα Μαυσωλείο, μια Ευρώπη ως μια μελλοθάνατη συλλογή ελεεινών-κρατών και λαούς με αντιπαραθέσεις. Μια Ευρώπη ως ένα απέραντο τρελοκομείο, αποτελούμενη από πολλές μικρές ομάδες, που η κάθε μια στρέφεται εναντίον της άλλης. Μια Ευρώπη ως έναν οπισθοδρομικό λαό, περιμένοντας την επανεκπαίδευση από τον Αμερικάνο παγκόσμιο κλόουν και τον σαδιστή Εβραίο. Μια Ευρώπη ως εργαστήριο για γιγαντιαία κοινωνικά πειράματα από τη Μόσχα και για πειράματα γενοκτονίας στην Νέα Υόρκη και το Τελ Αβίβ. Μια Ευρώπη ως μια Μαύρη Μάζα δικών, παλαιού τύπου διωγμών, προδοσίας, τρομοκρατίας, απόγνωσης και αυτοκτονίας.''
Σύγκρινε αυτη τη γυμνή και απελπισμένη εικόνα με την Ευρώπη παλαιότερων εποχών, μια Ευρώπη ευλογημένη από τα πνευματικά και πολιτικά κατορθώματα των Κελτών, των Βίκινγκς, των Σουέβι, των Γότθων, των Ρωμαίων, των Ελλήνων, των Αγγλο-Σαξόνων, των Βανδάλων, των Βρετόνων και άλλων. Ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η οργανική ταυτότητα της Ευρώπης ήταν - και ακόμη είναι - να διακηρύσσουμε ενα πνεύμα ενότητας και συνεργασίας. Αυτά τα σημαντικώς πολιτισμένα και απαραίτητα μέτρα πρέπει να ληφθούν αν θέλουμε να απωθήσουμε τους φιλελεύθερους-δημοκρατικούς αντιπάλους και να τους στείλουμε πίσω, μακριά απο τα σύνορά μας. Έτσι, όταν ο Yockey συνέταξε τo πρώτο Ευρωπαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο, είχε ξεκαθαρίσει πως η ''Προκήρυξη του Λονδίνου'' είχε σχεδιαστεί ως μια πλήρως ανεπτυγμένη ''Διακήρυξη Πολέμου''.
Μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα που μοιράστηκε το ίδιο όνειρα με τον Yockey για μια Παν-Ευρωπαική συνεργασία ήταν ο Otto Strasser. Στο μεταίχμιο του πολέμου, όταν και έγινε ο νούμερο ένα εχθρός της Γκεστάπο, αφότου παραιτήθηκε απο NSDAP ως διαμαρτυρία στην συνθηκολόγηση του Αδόλφου Χ. με τη Μεγάλη Επιχείρηση, ο εξορισμένος Strasser είχε λάβει την άδεια να αφήσει τον Καναδά και να γυρίσει στην αγαπημένη του πατρίδα, την Γερμανία, το 1955. Συνεπώς, έναν χρόνο αργότερα ίδρυσε την Γερμανική Κοινωνική Ένωση, και αποκάλυψε ένα καινοτόμο παν-Ευρωπαϊκό πρόγραμμα, όχι ανόμοιο με αυτό που είχε εκδοθεί από τον Yockey, μόλις 7 χρόνια αργότερα. Το νέο διακηρύχτηκε ως ''ανεξάρτητο απο την Wall Street και το Κρεμλίνο'' και εξέδωσε ενα περιοδικό με τον τίτλο Deutsche Freiheit. Στην τυπική συνήθεια όμως, ο Strasser, συκοφαντηθεί απάνθρωπα απο τον φιλελεύθερο-δημοκρατικό τύπο ώς πρώην σύντροφος του Χίτλερ και η νεκρολογία του στους Times του Λονδίνου τον Αύγουστο του 29, 1974, υποστήριζε πως όσον αφορά την Γ.Κ.Ε., το '' ναζιστικό παρελθόν του Strasser παρεμπόδιζε την πρόοδό του. Η δήλωσή του για επιστροφή στην πολιτική ευπρέπεια ήταν ύποπτη''. Λαμβάνοντας υπόψιν τη φύση αυτού του κυριολεκτικά στύλου τoυ Σιωνιστικού Κατεστημένου, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Strasser ήταν ένας άξιος αντίπαλος των extra-Ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η τρίτη προσωπικότητα που συνέβαλε στην ανάπτυξη μιας Ηπειρωτικής ενότητας ήταν ο Jean Thiriart, ένας Βέλγος που έγινε αφοσιωμένος εχθρός του Αμερικάνικου τρόπου ζωής και την απειλή αυτού στον Ευρωπαικό πολιτισμό. Είχε να λέει αυτό σχετικά με την παρεισδυημένη μάχη μεταξύ Ευρώπης και Η.Π.Α.: ''Πρέπει να είμαστε κύριοι του σπιτιού μας. Φιλικές ή σοβαρές σχέσεις ειναι πιθανές, ενόσω κρατάμε τη μοίρα στα δικά μας χέρια. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, μια πραγματικά ένωση της Ευρώπης θα ήταν καταστροφή, γιατί ένας τεράστιος ανταγωνιστής θα εμφανιζόταν."
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Yockey, o Strasser και ο Thiriart μοιράστηκαν ένα όραμα: αυτό της Ευρωπαϊκής Ελευθερίας.
για τη μετάφραση
Ruskin