Σου όρισαν ποια πράγματα πρέπει να αποκτήσεις στη ζωή σου για να μη δημιουργήσεις τίποτα μα τίποτα άλλο εκτός από αυτά, κι όταν ήρθε η ώρα να σε εκβιάσουν σε απειλούν ότι θα στα πάρουν αν δεν εκτελέσεις τις εντολές τους. Δεν μπορείς να πεις όχι, γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο στη ζωή σου εκτός από αυτά που σου όρισαν.
Τρεις ορόφους ουρά στην εφορία. Κοπάδια με τα χαρτάκια στο χέρι να κανονίσουν τις «υποχρεώσεις» τους προς το κράτος, που ως γνωστόν, δεν νοιώθει καμιά υποχρέωση απέναντι στους πολίτες του. Ένα κούφιο κτήνος που ξεζουμίζει συνέχεια ανθρώπινες ζωές. Και ζωές που έχουν καταντήσει άβουλα κοπάδια, στριμωγμένα, φοβισμένα, εξουθενωμένα σωματικά και ψυχικά. Άνθρωποι που δεν μπορούν να σηκώσουν ανάστημα γιατί η ζωή τους ορίζεται από όλα όσα τους όρισαν.
'Οταν κάποιος σου λέει με ύφος νταή «θα πληρώσεις αλλιώς...», η αυθόρμητη απάντηση που θα έπρεπε να δώσει κάποιος, θα ήταν «αλλιώς τι;» Τι θα μου κάνεις; Τι είσαι ικανός να μου κάνεις και να ενοχλήσεις, να με φοβίσεις, να με εκβιάσεις; Δεν μπορεί όμως κανείς από τους «πτωχούς πλην έντιμους» πολίτες να αμυνθεί με επίθεση. Γιατί θα αρχίσει ένας μακρύς κατάλογος με αυτά που μπορεί να σου κάνει. Και αυτά που θα σου κάνει είναι να σου αρπάξει όλα εκείνα πάνω στα οποία έχεις στηρίξεις όλη σου την ύπαρξη. Θα σου πάρει το σπίτι, θα σου πάρει το αυτοκίνητο, θα σου κατασχέσει το μισθό, θα σε κυνηγήσει και θα σου στερήσει κάθε πρόσβαση παντού. Θα σε αποκλείσει από τη κοινότητα των «ευπρεπών και ευσυνείδητων ανθρώπων». Γιατί όλη η ζωή του πανικόβλητου πολίτη είναι σχεδιασμένη πάνω σε συγκεκριμένα πρότυπα μιας μαζικής αντίληψης κοπαδοποίησης των πάντων. Γεννιέσαι και θεωρείς ευπρέπεια αυτό, υποχρέωση εκείνο, τιμωρία το άλλο.
Αν προσπαθήσεις να αναλύσεις την έννοια «κράτος», θα βρεθείς στο ίδιο χαώδες σημείο εκείνου που προσπαθεί να αναλύσει το πως φτιάχτηκε το σύμπαν. Στο τέλος καταλήγει πάντα στην ερώτηση «..και τον θεό ποιος τον έφτιαξε;» Όπως η θρησκεία έχει τα δόγματά της και όταν φτάνει σε ένα δύσκολο ερώτημα απαντά απλά «γιατί έτσι πρέπει να είναι» το ίδιο και αυτό το γελοίο κατασκεύασμα που ονομάζουμε κράτος όταν ρωτήσεις και το κράτος ποιος το έφτιαξε; Θα σου πουν «γιατί έτσι πρέπει να είναι»...
Το κράτος, οι μηχανισμοί λειτουργίας του, οι μηχανισμοί εξουσίας και υποταγής δεν απαιτούν πλέον να είναι απλά θεσμοί, ανάγονται σε συμπαντικό νόμο. Η εφορία είναι δόγμα. Η πληρωμή χαρατσιών και τελών δόγμα. Ο τρόπος που γεννιέται ένα παιδί, ο τρόπος που μορφώνεται, ο τρόπος που θα πρέπει να λειτουργεί για να εργαστεί και να ενσωματωθεί όχι σαν παρίας αλλά σαν καθώς πρέπει πολίτης, είναι όλα δόγματα που «έτσι ορίστηκε να είναι». Από ποιόν; Από ποιους; Με ποια δικαιοδοσία;
Τρέχα να βρεις αν γεννήθηκε πρώτα το αυγό ή η κότα.... Άλλωστε εσύ δεν μπορείς να απαντήσεις τίποτα. Γιατί τις απαντήσεις τις δίνουν μόνο οι ειδήμονες. Εσύ φτωχέ μου άνθρωπε μόνο να υπακούς στα πορίσματά τους μπορείς. Είτε είναι συμπολιτευόμενα είτε αντιπολιτευόμενα στο αίσχος συμπεράσματα, άλλοι θα στα δώσουν και θα ορίσουν τι είναι σωστό και τι όχι. Όσο τι στ΄ αλήθεια θέλεις να ορίσεις σαν ζωή εσύ; Τι να σου πω. Μήπως το έψαξες ποτέ με δικά σου λόγια; Μήπως αναρωτήθηκες αν όλα όσα βλέπεις γύρω σου είναι μια μεγάλη απάτη; Μήπως κι όταν στο λένε δεν γελάς σαν ηλίθιος ονομάζοντας τρελούς ή επικίνδυνους όσους βγήκαν έξω από το μαντρί; Οπότε...
Utopia