"Ubi dubium ibi libertas" ("Όπου αμφισβήτηση, εκεί Ελευθερία")
Publilius Syrus, Ρωμαίος γνωμικογράφος
Ζούμε την εποχή της ανασφάλειας, των δύσκολων "μπορώ" και των πολύ πιο εύκολων "πρέπει". Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα - ειδικά στους χαλεπούς καιρούς της κρίσης - είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ισχυρών μειοψηφιών που έχουν ως κύρια αποστολή τους τη διαχείριση της εξουσίας και την επιβολή της στους ανθρώπους - καλύτερα υπηκόους του κράτους. Ποιος αμφιβάλλει ότι οι η κομματικοποίηση έχει εισβάλλει σχεδόν σε όλους τους χώρους της κοινωνίας; Κάποτε αυτή η κομματικοποίηση αφορούσε σε συντριπτικό ποσοστό τα δυο μεγάλα "τζάκια" της εξουσίας, ήταν ο λεγόμενος διπολισμός, ενώ τώρα η πίτα έχει κοπεί σε μικρότερα και περισσότερα κομμάτια. Και τι άλλαξε στη συνείδηση των Ελλήνων; Μήπως και σήμερα δε διατηρείται αναλλοίωτη η εμπιστοσύνη στους πολιτικούς, από τους οποίους λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας περιμένει να "σταθούν στο ύψος των περιστάσεων", να "αναλάβουν τις ευθύνες που απορρέουν από την εκλογή τους", να "κάνουν το εθνικό τους καθήκον", ακόμα και να "βολέψουν"; Θα περίμενε κανείς οι Έλληνες να έχουν μάθει από τα παθήματα του παρελθόντος και να μην περιμένουν τίποτε από τους επαγγελματίες της πολιτικής, τους χαφιέδες του κράτους και τα τσανάκια της δημοκρατίας. Να έχουν αντιληφθεί επιτέλους τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η έννοια του πολιτικού μεσίτη, του κομματικού μεσιανισμού, του εξουσιαστικού τέρατος που λέγεται κράτος και των πλοκαμιών του.
Ένας φίλος πρόσφατα ανέφερε: "Όσο οι πολίτες συνεχίζουν να μοιάζουν διαχειρίσιμοι, τόσο η εξουσία θα στρέφεται κατευθείαν πάνω τους και εναντίον τους". Το κλειδί σε αυτή την παραδοχή αποτελεί α) η απόκτηση συνείδησης από τον κόσμο σχετικά με τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο, β) η ουσιαστική εξοικείωση των πολιτών με τις έννοιες της άμιλλας, του εθελοντισμού, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης και της πρωτοβουλίας σε αντιδιαστολή με το ψεύτικο προσωπείο των διαχειριστών της ανθρώπινης συμφοράς και γ) η διάκριση του τωρινού εχθρού και η κατάτμηση των διαφορετικών τύπων του με προτεραιότητα και σημαντικότητα.
"Κυάμων απέχεσθαι", είχε πει κάποτε ο Πυθαγόρας, θέλοντας προφανώς να δηλώσει την αποστροφή του προς τη διαδικασία εκλογής και ψηφοφορίας. Σωστά είχε κάνει. Διακρίνοντας με καθαρή ματιά το ρόλο των κρατών στην Πολιτική Ιστορία, ειδικά κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, το συμπέρασμα που εξάγει κανείς είναι ότι η ιεραρχική καθετότητα, στην εφαρμογή της σε μια σειρά από δομές, συνδέθηκε πάντοτε με την απληστία και την αλαζονεία του ανθρώπου, μια αλαζονεία που κατέληξε σε επιβολή, διαχείριση, και εξουσία πάνω στους άλλους ανθρώπους. Δεν υπάρχει κράτος προστατευτικό, υπάρχει κράτος που εξαναγκάζει τους πολίτες του να ζουν με το φόβο και την ανασφάλεια ώστε φαινομενικά να εγγυάται την ασφάλειά τους, καταστέλλοντας παράλληλα μια σειρά από θεμελιώδη δικαιώματά τους, τα οποία δεν είναι προϊόν κάποιου συμβολαίου ή συνθήκης, αλλά απορρέουν αναπόδραστα και φυσιολογικά. Αντιθέτως, δίνοντας την απαραίτητη προσοχή και το βάρος στην αυτοκαθοριζόμενη προσωπικότητα, επιτυγχάνουμε την απόκτηση συνειδητότητας ότι ο κάθε άνθρωπος αποτελεί μια ατομική βόμβα σε επίπεδο νοητικό, που δεν μπορεί να παραπλανηθεί από κανέναν πολιτικό καιροσκόπο, κανέναν "αυτόκλητο σωτήρα", κανέναν δήθεν θεσμικό παράγοντα.
Η ουσία είναι η φυγή από την τωρινή μελανή πραγματικότητα, και αυτή τη φυγή σηματοδοτεί η απεξάρτηση από τον υλιστικό χαρακτήρα της ζωής, η ανάπτυξη νέου αξιακού κώδικα μεταξύ των ανθρώπων στην αντι-βάση του εφήμερου και του ευκαιριακού, η απομάκρυνση του νου από την εξουσιαστική λογική και τη λύση μέσα από τη "χρησιμότητα του άχρηστου" ως μαζοποιημένου και αναλώσιμου, η καταγγελία των εξουσιαστών σε κάθε επίπεδο, από τον συνδικαλισμό και την πολιτική μέχρι τα σχολεία και τους χώρους άθλησης των νέων.
Φίλε αναγνώστη, μην περιμένεις από κανέναν αυτό που μόνος σου μπορείς να διεκδικήσεις. Μην βοηθάς στη δημιουργία εξουσιαστών και εξουσιαζομένων στην κοινωνία. Γύρισε την πλάτη σου στους διαχειριστές του ανθρώπινου πόνου, στους καιροσκόπους αγύρτες δολοπλόκους των πολιτικών κομμάτων και φτύσε το μεγαλύτερο καρκίνωμα που γνώρισε ο τόπος στη νεότερη και σύγχρονη εποχή: την κομματοκρατία, τη διχαστική λογική στη συνοχή του λαϊκού συνόλου. Το κράτος, δεν είμαστε εμείς. Το κράτος είναι αυτοί, που κατάφορα παραβιάζουν τις δικές μας ελευθερίες. Το κράτος πρέπει να καταστραφεί.