Κανένα έλεος στους ασυμβίβαστους. Όχι γιατί δεν το αξίζουν, αλλά επειδή αυτοί δεν το θέλουν για τους εαυτούς τους.
Τελευταία έμαθα πως όταν οι άλλοι τους κατηγορούν, αυτοί σωπαίνουν. Όχι γιατί δεν μπορούν να αντιδράσουν, αλλά επειδή αυτοί δεν ψάχνουνε την κοινωνική αποδοχή, αλλά την κοινωνική ανατροπή.
Κι όλοι οι καθώς πρέπει τρομάζουν μαζί τους.
Δεν είναι το μίσος τους για την εξουσία που τρομάζει.
Δεν είναι η απρόβλεπτη δράση τους που τρομάζει.
Δεν είναι αυτό που πιστεύουν που τρομάζει.
Δεν είναι αυτό που γράφουν ή αυτό που λένε, που τρομάζει.
Είναι αυτό που προφέρεται αγάπη, που τρομάζει.
Και τρομάζει όταν προφέρεται από τα δικά τους χείλη.
Εκείνοι που την πούλησαν χωρίς ποτέ να την κοιτάξουν, εκείνοι που την άγγιξαν χωρίς ποτέ να την αισθανθούν πραγματικά, εκείνοι που την πρόδωσαν πριν καν την ασπαστούν, τρομάζουν μπροστά στην αγάπη του επαναστάτη.
Θα τον διαλύσουν αυτόν τον κόσμο οι ασυμβίβαστοι. Πρώτα με την πέτρα, μετά με το μελάνι, έπειτα θα τον βομβαρδίσουν με τόνους αλήθεια, και στο τέλος θα τον περιφρονήσουν γιατί αυτός λέει “ατομικότητα”, ενώ εκείνοι λένε “συντροφικότητα”.
Και κατά την διάρκεια όλων αυτών, θα εξελίξουν μυστικά μια διατομική βομβα, που στο φινάλε θα γκρεμίσει κάθε “ηθικό” και “ανήθικο” αυτής της κοινωνίας.
Κάντε έρωτα. Κάντε πόλεμο.