Καπιταλισμός και κοινοβουλευτική δημοκρατία (μέρος α')

Μέσα στο αντισυμβατικό του χαρακτήρα μου με την κατάσταση που επικρατεί τριγύρω και μιας τάσης που διακατέχει το δικό μου Εγώ, έχω αρχίσει να περιεργάζομαι ιδέες και να συνθέτω, τα σύμφωνα με την σημερινή λογική, αντίθετα.. Kαι για να είμαι πιο σαφής, αυτά  που ο σύγχρονος κόσμος θεωρεί "άκρα". Θα μου πείτε βέβαια πως "ακραίες" για εσάς πολιτικές απόψεις δεν συνάδουν με το σημερινό πολιτσμό. Θα σας απαντήσω πως αν περιμένετε να διαβάσετε ενα πολιτικώς ορθό κείμενο ή ενα καθώς πρέπει ιδεολογικό κείμενο τότε βρίσκεστε σε λάθος ιστοσελίδα. Θέλω λοιπόν σήμερα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις ενος γνωστού θεωρητικού και επαναστάτη. Ενός ανήσυχου πνεύματος με μεγάλα δείγματα πατριωτισμού  που εκτός απο το χαρτί και το μελάνι ήξερε να επεξεργάζεται τις ιδέες του στον πραγματικό κόσμο της αντίστασης, συμμετέχοντας ακόμα και σε μάχες και επαναστάσεις.

Καπιταλισμός και κοινοβουλευτική δημοκρατία

του Μιχαήλ Μπακούνιν

Η σύγχρονη καπιταλιστική παραγωγή και η κερδοσκοπία των τραπεζών απαιτούν για την ολοκληρωτική ανάπτυξή τους ένα ευρύ συγκεντρωτικό Κράτος, το μόνο ικανό να υποβάλλει εκατομμύρια εργαζομένων στην εκμετάλλευσή τους. Η ομοσπονδιακή οργάνωση απο κάτω προς τα πάνω των εργατικών ενώσεων, των ομάδων, των αστικών ή αγροτικών κοινοτήτων και τελικά των μεγάλων περιοχών και των λαών, μόνη προϋπόθεση μιας αληθινής και όχι απατηλής ελευθερίας, είναι τόσο αντίθετη στην καπιταλιστική παραγωγή όσο οποιαδήποτε οικονομική αυτονομία. Αλλά η καπιταλιστική παραγωγή και η κερδοσκοπία των τραπεζών συμβαδίζουν πολύ καλά με αυτό που ονομάζουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Γιατί αυτή είναι η πιο σύγχρονη μορφή Κράτους, η οποία βασίζεται στην υποτιθέμενη εξουσία της λαϊκής βούλησης που ισχυρίζεται ότι τον αντιπροσωπεύει, ενώ στην πραγματικότητα τον κυβερνά αντιπροσωπευτικά και τον εκμεταλλεύεται αναγκαστικά.

Το σύγχρονο Κράτος στην ουσία του και στους σκοπούς του είναι αναγκαστικά στρατιωτικό, και ένα στρατιωτικό Κράτος τείνει, σύμφωνα με τη λογική του, να γίνει κατακτητικό. Αν δεν κατακτήσει θα κατακτηθεί, και αυτό ειναι αλήθεια για τον απλό λόγο ότι όπου υπάρχει δύναμη πρέπει με κάποιον τρόπο να εκδηλώνεται. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι το σύγχρονο Κράτος πρέπει αναγκαστικά να είναι μεγάλο και ισχυρό. Μόνο με αυτήν την απαραίτητη προϋπόθεση μπορεί να διατηρηθεί.

Και όπως η καταπιταλιστική παραγωγή και κερδοσκοπία των τραπεζών, που για μεγάλο χρονικό διάστημα καταβροχθίζουν αυτήν την παραγωγή, πρέπει, υπό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, να επεκτείνονται ακατάπαυστα σε βάρος των μικρών εμπορικών και βιομηχανικών επιχειρήσεων που απορροφώνται και πρέπει να γίνουν παγκόσμιες και μονοπωλιακές επιχειρήσεις επεκτεινόμενες σ’ολόκληρο τον κόσμο, έτσι κι αυτό το σύγχρονο αναγκαστικά στρατιωτικό Κράτος εμπνέεται από την ακαταμάχητη τάση να γίνει παγκόσμιο. Αλλά παγκόσμιο Κράτος – που βέβαια δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ -  δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο ένα, γιατί η συνύπαρξη δύο Κρατών αυτού του είδους είναι απολύτως αδύνατη.

Η ηγεμονία είναι μόνο μια ταπεινή εκδήλωση, πιθανή υπό ορισμένες συνθήκες αυτής της απίθανης τάσης που ενυπάρχει σε κάθε Κράτος. Και πρώτη προυπόθεση αυτής της ηγεμονίας είναι η σχετική αδυναμία και υποταγή των γειτονικών κρατών.

Ruskin