"Η επανάσταση του 1792-1794, γιακωβίνικη, αστική, αποκλειστικά πολιτική, έπρεπε αναγκαστικά να καταλήξει στη νομική υποκρισία και την επίλυση όλων των προβλημάτων και δυσκολιών με το νικηφόρο επιχείρημα της γκιλοτίνας. Όταν για να εξαλείψει κανείς την αντίδραση ικανοποιείται με το να καταπολεμά τις εκδηλώσεις της, χωρίς να αγγίζει τη ρίζα και τις αιτίες που την αναπαράγουν συνεχώς, φτάνει αναγκαστικά στην ανάγκη να σκοτώσει ανθρώπους, να εξοντώνει, νόμιμα ή όχι, πολλούς αντιδραστικούς. Συμβαίνει μοιραία, αφού θα έχει σκοτώσει πολλούς, οι επαναστάτες να φτάσουν στη θλιβερή διαπίστωση ότι δεν κέρδισαν τίποτα, ότι δεν έκαναν ούτε ένα βήμα στην υπόθεσή τους. Αντίθετα, διαπιστώνουν ότι εξυπηρέτησαν και ετοίμασαν με τα ίδια τους τα χέρια τον θρίαμβο της αντίδρασης. Κι αυτό για δύλο λόγους: ο πρώτος είναι ότι, αφού διατηρούνται τα αίτια της αντίδρασης, αυτή αναπαράγεται και πολλαπλασιάζεται υπό νέες μορφές’ ο δεύτερος είναι ότι οι φόνοι και οι σφαγές προκαλούν αηδία σε ό,τι ανθρώπινο διαθέτουν οι άνθρωποι και σύντομαι τη μεταστροφή του λαϊκού αισθήματος υπέρ των θυμάτων.
Ό, τι κι αν λέγεται, η επανάσταση του 1973 δεν υπήρξε ούτε σοσιαλιστική ούτε υλιστική ή, για να χρησιμοποιήσω τη μεγαλόστομη έκφραση του κ. Γαμβέτα, δεν ήταν καθόλου ποζιτιβιστική. Υπήρξε ουσιαστικά αστική, γιακωβινική, μεταφυσική, πολιτική και ιδεαλιστική. Γενναία και ευρύτατη στις επιδιώξεις της, θέλησε κάτι το αδύνατο: την εγκαθίδρυση μιας ιδανικής ισότητας στους ίδιους τους κόλπους μιας υλικής ανισότητας. Ενώ διατηρεί σαν ιερές βάσεις όλες τις συνθήκες οικονομικής ανισότητας, πίστεψε ότι θα μπορούσε να ενώσει και να τυλίξει τους ανθρώπους σε ένα απέραντο αίσθημα αδελφικής, ανθρώπινης, πνευματικής, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής ισότητας. Ήταν το όνειρό της, η θρησκεία της, όπως εκδηλωνόταν στον ενθουσιασμό και στις εντυπωσιακές ηρωικές πράξεις των καλύτερων και μεγαλύτερων εκπροσώπων της. Αλλα η πραγματοποίηση ήταν αδύνατη, γιατί ήταν αντίθετη προς όλους τους φυσικούς και κοινωνικούς νόμους."
Αλήθεια μπορεί να υπάρξει πολιτική ισότητα ανάμεσα σε μέλη όπου το οικονομικό υπόβαθρό τους ειναι διαφορετικό; Και για να μιλήσουμε με τα σημερινά δεδομένα ας ρίξουμε μια ματιά στο χάσμα που δημιουργείται πλέον, ως απόρροια του Καπιταλισμού, ανάμεσα σε προνομιούχους και μη. Έχετε παρατηρήσει αν τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα επωφελούνται απο τις πολιτικές αποφάσεις τα τελευταία χρόνια την στιγμή που σε αυτές τις πολιτικές αποφάσεις λαμβάνουν μέρος άνθρωποι της πλουτοκρατίας; Δίνεται η εντύπωση πως αυτή η οικονομική ανισότητα η οποία θα μπορούσε να μεταφραστεί και ως ταξική δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον παρά μόνο το υπάρχον καπιταλιστικό καθεστώς. Διχασμός και υλιστικό μίσος σε συνδυασμό με τον απόλυτο πνευματικό εθνικό ξεπεσμό που εχει δημιουργηθεί απο μια φαινομενική αποστροφή προς κάθε τι που υπενθυμίζει την κουλτούρα μας και την ιστορίας μας, αποτελούν τον κινητήριο μοχλό ωστέ να τεθούν οι βάσεις για μια πραγματική εθνικοταξική εξέγερση.
Ruskin