Αν είχα ένα όνειρο για το αύριο, που θα ήθελα να βγει αληθινό, θα επέλεγα να ζήσω χωρίς την εξάρτηση του σημερινού τρόπου ζωής. Θα ονειρευόμουν έναν κόσμο όπως η αρμονία προϋποθέτει να είναι. Μια Γη απαλλαγμένη από το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κρατών, ένα Πλανήτη που να αναδεικνύει τη φυσική πολλαπλότητα και να ενισχύει τη διαφορετικότητα σε αντιδιαστολή με τη μαζοποίηση κοινωνιών και πολιτισμών. Στον οποίο η πρακτική της κυριαρχίας και της επιβολής, μέσω των ιδιοκτησιακών τρόπων με τους οποίους ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τον εαυτό του αλλά και όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, θα έχει δώσει τη θέση της σε ένα αεξούσιο μοντέλο ζωής, πέρα από την αποξένωση, τον συγκεντρωτισμό, την αλλοτρίωση και τον υλισμό των ημερών.
Η δική μας συμβολή στη μάχη για την καταστροφή των εξουσιαστικών δομών έγκειται στη βαθμιαία μεταβολή του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται και ενεργούν οι συμπολίτες μας. Με την κατανόηση και την αποδοχή του ότι τόσο ο εκφυλισμός της "Πολιτισμένης Δύσης", όσο και η ανέχεια - καχεξία των περιοχών του Τρίτου Κόσμου, αποτελούν δεδομένα με αιτία, που είναι το προ-καπιταλιστικό σύστημα και ο παγκοσμιοποιημένος τρόπος ζωής, σε συνδυασμό με το συνεχώς διογκούμενο αίσθημα τoυ υπερ-εγώ και ενός άκρατου ανταγωνισμού, απόρροια του ισοπεδωτικού υλισμού που καθοδηγεί τις κοινωνίες.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε κάποιες σαφείς διευκρινίσεις σε ό,τι αφορά στη δομή του Νέου Κόσμου, όπως τον επιθυμούμε. Υπάρχουν ομάδες και σύνολα, που πιθανότατα θα συμφωνούσαν με όλα τα παραπάνω και ανήκουν προφανώς στο χώρο της Αριστεράς ή τον λεγόμενο "αντιεξουσιαστικό". Οι δικές μας διαφοροποιήσεις με το δικό τους πιθανότατα πρότυπο έγκειται α) στο ότι αφενός οι αριστερές και αριστερίστικες οργανώσεις κινούνται σε συστημικό - ιεραρχικό - κρατικίστικο πλαίσιο, κάτι που βαθμιαία αλλοτριώνει το σύνολο των νέων που έχουν εξεγερτικές διαθέσεις και αγνές προθέσεις και δεν τους διαφοροποιεί εν τέλει σε τίποτε από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο του σήμερα και β) οι ομάδες αυτές συναινούν στη δημιουργία μαζανθρώπων, με το να επιθυμούν την ενσωμάτωση όλων, ανεξαρτήτως φυλετικών, γλωσσικών, πολιτιστικών κριτηρίων, σε ένα παγκόσμιο χωνευτήρι, κάτι που τελικά λειτουργεί προς όφελος των παγκόσμιων εξουσιαστών. Αυτό το είδος παγκοσμιοποίησης, είναι πολύ επικίνδυνο, ειδικά όταν ενισχύεται από "παράλληλες δομές" που δε λύνουν κάποιο πρόβλημα, αλλά δίνουν χώρο στο κράτος και στο σύστημα να τις αποδέχεται ως "χρήσιμες επιλογές", αφού και εκείνες είναι εξαρτημένες εν πολλοίς από αυτό.
Δείτε σε αυτό το σημείο το παράδειγμα με τις "δράσεις φιλανθρωπίας", ξεκινώντας από τους δήμους και τις περιφέρειες, και περνώντας σε
κόμματα, επιτροπές και φορείς, στην εκκλησία και σε μεμονωμένα πρόσωπα,
που ασκούν το αυτοαποκαλούμενο "λειτούργημα" της κοινωνικής μέριμνας.
Άλλοι με ανιδιοτελή πρόθεση, και άλλοι με κριτήρια που στόχο έχουν το
ιδίον όφελος, όλοι πάντως όσοι κινήθηκαν στο πλαίσιο αυτό της
φιλανθρωπίας είχαν ως σκοπό να καλύψουν τις βασικές βιοποριστικές -
υλικές ανάγκες των συμπολιτών μας για ένα μικρό (ή μεγαλύτερο) χρονικό
διάστημα. Δίχως να παραγνωρίζει κανείς την αξία μιας
τέτοιας πράξης, η οποία κινείται στον άξονα της αλληλεγγύης, είναι
ανάγκη να δούμε το ζήτημα στη βάση σχέση κράτους και πολίτη.
Αυτή η σχέση στις μέρες μας δε θα μπορούσε να μην είναι εχθρική, καθ'
ότι η εξουσία επιθυμεί και εν τέλει πετυχαίνει την δουλοπρεπή
συμπεριφορά των οικονομικά και ψυχικά ασθενέστερων συμπολιτών μας.
Υποτελείς και ενταγμένοι σε ένα σύστημα από το οποίο αδυνατούν να βγουν,
λόγω της καθημερινής άνισης μάχης για ουσιαστική επιβίωση, πολλοί
συνάνθρωποί μας απλώνουν το χέρι ζητώντας μια σακούλα φαγητό που θα
καλύψει τις ανάγκες τους για μια δυο μέρες, το πολύ μια εβδομάδα. Είναι
κάτι που είδαμε πρόσφατα να καλύπτεται τηλεοπτικά από διεθνή μέσα, με
δημοσιεύματα που έβγαζαν προς τα έξω την εικόνα όχι περήφανων ανθρώπων
που διεκδικούν το μέλλον τους με αποφασιστικότητα, αλλά επαιτών και
ζητιάνων, που μπρος σε λίγα τρόφιμα και λαχανικά σπρώχνονται σαν
απόβλητα της κοινωνίας.
Οπωσδήποτε αυτή η τραγική
πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα της αναλγησίας του κράτους ως οργάνου
του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, που χρησιμοποιεί τους ανθρώπους
ως αναλώσιμους παραγωγούς με εξευτελιστικό αντάλλαγμα λίγα χρήματα για
να καλύπτουν ίσα ίσα τα βασικά.
Έτσι λοιπόν, τα "ανθρώπινα δικαιώματα", η "ισότητα" και η "κοινωνική μέριμνα", δεν έχουν κανένα νόημα όταν δεν μπορούν να συνοδευτούν από μια συνολική θεώρηση επί της ζωής, σε ένα νέο σύστημα αξιών που πρέπει και είναι ανάγκη να δημιουργηθεί από την καταστροφή του παρόντος.