Ο Αναρχισμός στις μέρες μας είναι κυρίως θεωρητικού χαρακτήρα. Ένα μικρό μέρος των αναρχικών συζητήσεων αποτελείται από το ποια θεωρία είναι η “καλύτερη” και ο Εθνικοαναρχισμός μπορεί να φαίνεται ότι συμμετέχει σε αυτές και αρχικά απλά να συγκεκριμενοποιείται ως τάση, μα στην πραγματικότητα η έλλειψη οικουμενικότητάς του, τον κάνει το πιο περιεκτικό και ποικιλόμορφο σχολείο της αναρχικής σκέψης. Παρά το γεγονός ότι μερικές Εθνικοαναρχικές φυλετικές κοινότητες μπορεί να επιλέξουν να μην συναναστρέφονται με άλλες κοινότητες, η βαθύτερη φιλοσοφία τους – κατα την οποία ο καθένας έχει δικαίωμα στην αυτονομία και την εθνική κυριαρχία – δημιουργεί μια αίσθηση κοινού σεβασμού, μακριά από τις περισσότερες αναρχικές διαφωνίες. Αυτό το χαρακτηριστικό του Εθνικοαναρχισμού έχει σοβαρές ρεαλιστικές επιπτώσεις. Όταν οι αναρχικοί σταματήσουν να ξοδεύουν το χρόνο και την ενέργειά τους στο να υπαγορεύουν στους υπόλοιπους ποιος είναι κατά τη γνώμη τους “πραγματικός” αναρχισμός, τότε θα έχουν πολύ περισσότερες δυνατότητες στο να θέσουν τα πιστεύω τους σε δράση.
Οι πρακτικές εφαρμογές του Εθνικοαναρχισμού συνίστανται στη δημιουργία απτών εκδηλώσεων της κάθε θεωρίας. Φιλοσοφικά, κάθε κοινότητα έχει το δικαίωμα στην ελευθερία και την αυτοδιάθεση, αλλά πώς αυτά τα δικαιώματα εφαρμόζονται; Το κράτος είναι καταπιεστικό και εκμεταλλευτικό, αλλά με ποιον τρόπο αυτή η κριτική ασκείται σε πολιτικό επίπεδο; Ο Μαρξ, τελείως υποκριτικά, έθεσε ευθέως ότι το κράτος θα εξαφανιζόταν με το που ο κομμουνισμός επικρατούσε πλήρως, με άλλα λόγια δηλαδή ότι η ύπαρξη του κρατικού οικοδομήματος, αποτελούσε προϋπόθεση για την κρατική εκρίζωση.
Στην πραγματικότητα, το κράτος και οι μηχανισμοί του θα εξαφανιστούν μόνο όταν θα μετατραπούν σε κάτι το ξένο και αυτό εξαρτάται από τη δημιουργία ουσιαστικών εναλλακτικών δομών.
Ένα ανεξάρτητο σύστημα παράλληλων οικονομιών και θεσμών – το ονομάζουμε “Agorism” – είναι ενδεχομένως ο μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί αυτό. Το “Agorism” παρουσιάζει μια ευθεία επίθεση στα κυβερνητικά και εταιριακά μονοπώλια, όχι μόνο μποϊκοτάροντας τα, αλλά επίσης ενθαρρύνοντας τις μάζες να τα ανταγωνιστούν ενεργά. Οι Εθνικοαναρχικές κοινότητες θα καθιερώσουν θεσμούς με βάση τις αξίες τους. Αυτό ίσως περιλαμβάνει τη δημιουργία τοπικών νομισμάτων, ανταλλακτικά δίκτυα, μη τοκογλυφικές τράπεζες των πολιτών, εμπορικές συντεχνίες, κοινωνική πρόνοια και προγράμματα υγειονομικής περίθαλψης, ενώσεις υπεράσπισης της κοινότητας και διάφορα άλλα εκπαιδευτικά προγράμματα. Αυτή είναι η πιο πιθανή και ασφαλής μέθοδος μέσω της οποίας το κράτος θα εξαφανιστεί, σε αντίθεση με την ουτοπική ιδέα του Μαρξ ότι ένα συγκεντρωτικό κομμουνιστικό κράτος θα εξελισσόταν σε αναρχισμό.
Η οπτική κάθε φυλετικής κοινότητας περί κυριαρχίας μπορεί να διαφέρει, αλλά οι ανάγκες για ανεξαρτησία μπορεί να παρέχουν γενικές κατευθυντήριες γραμμές για συγκεκριμένα κοινοτικά έργα. Η απόλυτη οικονομική αυτάρκεια μπορεί να μην είναι το αντικείμενο της κάθε ομάδας, αλλά η μεγιστοποίηση της αυτάρκειας είναι ζωτικής σημασίας για την αποκέντρωση. Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να επιτευχθεί αυτό είναι το “homesteading” (homestead= υποστατικό = το αγρόκτημα μαζί με το σπίτι του ιδιοκτήτη και τις άλλες εγκαταστάσεις), είτε ως άτομα, οικογένειες ή κοινότητες. Αυτοί οι άνθρωποι (homesteaders) χρησιμοποιούν τους πόρους της γης τους για να γίνουν όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, καλλιεργώντας, μαζεύοντας καυσόξυλα και οικοδομικά υλικά, φτιάχνοντας καθημερινά αγαθά, χειροτεχνίες, μεγαλώνοντας ζώα, δημιουργώντας προϊόντα προστιθέμενης αξίας για τη λιανική, ασχολούμενοι με τη σιδηρουργία, τη βοσκή, το κυνήγι και πολλά άλλα. Με τη δημιουργία της δικής τους οπτικής περί ελευθερίας και αυτονομίας, κάθε αναρχική ομάδα θα μπορεί να ζει με τη δική της φιλοσοφία.
Η σπουδαιότητα, για τους αναρχικούς, να εφαρμόσουν άμεσα τις θεωρίες τους στη ζωή τους, αντανακλάται στην αρχαία Ελληνική έννοια της “Πράξης”. Η λέξη “Πράξη” αναφέρεται σε κάθε δραστηριότητα στην οποία συμμετέχει ένας ελεύθερος άνθρωπος και ο Αριστοτέλης προσδιόρισε τρεις μορφές της ενέργειας του ελεύθερου αυτού ανθρώπου: Θεωρία, Δημιουργικότητα και Δράση. Αυτή η σχέση μεταξύ Σκέψης, Εξάσκησης και Παραγωγής είναι συμβιωτική. Δεν είναι μερικώς συνδεδεμένες έννοιες, αλλά είναι συνθετικές, παράλληλες και αλληλοεξαρτώμενες. Δεν χρειάζεται να είσαι μια ιδιαίτερη ευφυία και ένας κριτικός φιλόσοφος για να σκεφτείς, να μιλήσεις και να γράψεις. Ο Αναρχισμός είναι ακίνδυνος χωρίς ενέργειες που αντιστοιχούν στις ιδέες της ελευθερίας και της εθελοντικής ευθύνης.
Η ιδέα της Πράξης είναι συμβατή με τον Εθνικοαναρχισμό επειδή δεν περιέχει έμφυτα καμία ηθική κρίση σχετικά με το τι ένα άτομο ή μια ομάδα αποφασίζει να κάνει. Αντιθέτως, παρέχει ένα κάτοπτρο μέσα από το οποίο τα άτομα ή οι ομάδες μπορούν να αυτο-αξιολογηθούν με βάση τις δικές τους αξίες και το τι πιστεύουν ότι είναι αλήθεια σχετικά με το σύμπαν. Η Πράξη είναι η εκδήλωση της θεωρίας – κάθε θεωρία στην οποία η έννοια της κοινότητας τηρείται. Οι εφαρμογές της στην εκπαίδευση (αυτοδίδακτη ή με άλλο τρόπο) συνεπάγονται με τη μάθηση που βασίζεται στην εμπειρία, που έχει σχέση με τον πραγματικό κόσμο. Η Πράξη είναι μια χρήσιμη έννοια ώστε να την εξετάσεις, όταν θέτεις και επιτυγχάνεις έναν στόχο και επίσης αποκαλύπτει το βαθμό στον οποίο ένας αναρχικός/ή έχει εκπληρώσει την προσωπική του/της προοπτική ως άνθρωπος. Η Ελευθερία της σκέψης και η Ελευθερία της δράσης είναι δύο σημαντικά και αλληλο-συμπληρωματικά στοιχεία του Αναρχισμού. Το ένα μόνο του δεν στέκει, είναι τίποτα χωρίς το άλλο.
Δυστυχώς, πολλοί δεν έχουν επίγνωση αυτής της αρμονικής σχέσης. Φαίνεται ότι η παγκοσμιοποιημένη πολιτισμική εμμονή με την στιγμιαία ικανοποίηση, έχει πέσει και στους αναρχικούς, πολλοί εκ των οποίων αμέσως κλίνουν προς τις πιο ακραίες μεθόδους επιθέσεως στο σύστημα. Αλλά στην πραγματικότητα, ζώντας σε αναρχικές κοινότητες με την πρόθεση της διατήρησής τους για ολόκληρες γενιές, θα ήταν μια σταδιακή διαδικασία. Η πιο ρεαλιστική και δυνητικά επιτυχυμένη προσέγγιση, είναι να ξεκινάς από κάτι μικρό και να θυμάσαι το moto των Ζαπατίστα “lento pero avanzo”. H πλήρης επίτευξη ανεξάρτητων συστημάτων της αυτάρκειας, θα πάρει χρόνια όπως και ο πλήρης αντίκτυπος των αποτελεσμάτων της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Craig Fitzgerald, Jamie O' Hara
απόδοση: Β.Σ.