Τις τελευταίες ημέρες γίνεται πολύς λόγος για την πρόθεση της κυβέρνησης να προωθήσει, επιβάλλει στην ουσία, ένα νέο πακέτο - νομοσχέδιο, σύμφωνα με το οποίο θα μπει ένα φρένο στις ρατσιστικές συμπεριφορές. Οι αρμόδιοι επικαλούνται λόγους που έχουν να κάνουν με τα δικαιώματα των μεταναστών αλλά και με την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, έπειτα και από πιέσεις εξωθεσμικών παραγόντων, όπως διάφορες επιτροπές και παρατηρητήρια, αλλά και τις κυβερνήσεις των "εταίρων", ακόμα και των ΗΠΑ. Έτσι λοιπόν, κακήν κακώς, σπρώχνουν νόμους σύμφωνα με τους οποίους οι ρατσιστές θα στερούνται των πολιτικών τους δικαιωμάτων ή θα φυλακίζονται / πληρώνουν χρηματικό πρόστιμο αν καταφεύγουν σε λόγια και πράξεις που χαρακτηρίζονται ως ρατσιστικά.
Πρόκειται για μια τεράστια υποκρισία που στρέφεται ενάντια στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης, εφ' όσον τα αδικήματα που έχουν να κάνουν με τη βία, τις επιθέσεις κατά μεταναστών κλπ, αντιμετωπίζονται ήδη νομικά και μάλιστα οι ποινές για την τέλεσή τους επιβαρύνονται από το ρατσιστικό τους υπόβαθρο. Το να καταδικάζεται όμως κάποιος ο οποίος δε δέχεται αμάσητη την προπαγάνδα της δημοκρατίας, έχοντας δική του γνώμη τόσο για μέρος των "εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας" (άραγε η πολιτική του Ισραήλ μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν συμπεριλαμβάνει τέτοια εγκλήματα;), όσο και για κάποιους μύθους που έγιναν σημαία των νικητών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό είναι τραγικό και δείχνει έναν πανικό από πλευράς συστήματος. Εξηγούμαι: θεωρώ ότι από τη στιγμή που η Χρυσή Αυγή "έπαιξε" με όρους κοινοβουλευτικούς, ήταν φυσικό κι επόμενο να "τη φάει" κοινοβουλευτικά επίσης, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπισή της και δη των βουλευτών της, οι οποίοι εν πολλοίς φταίνε με τη συμπεριφορά τους για το νομικό πλαίσιο. Είναι λιγάκι too much να επικαλείται κανείς τη δημοκρατία και το Σύνταγμα - όχι για τους Έλληνες, διότι αυτό λίγο ενδιαφέρει - αλλά για τους βουλευτές και να προσπαθεί να εξηγήσει ότι με το ίδιο δημοκρατικό - συνταγματικό πλαίσιο εντός του οποίου κινείται και στηρίζει, διώκεται κιόλας.
Κάποια στιγμή το εν λόγω θα ερχόταν και στην Ελλάδα. Όλα αυτά τα χρόνια εφαρμοζόταν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, και γνωρίζαμε την σκληρότητά του ειδικά στη Γερμανία, με το εκεί εθνικιστικό κίνημα να υιοθετεί μια στάση πολύ ώριμη απέναντι στο πλαίσιο. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Στην Ελλάδα, εκεί όπου ο εργοδότης προσλαμβάνει έναν αλλοδαπό επειδή θέλει φτηνό εργατικό δυναμικό, και την ίδια στιγμή τον πυροβολεί επειδή εκείνος ζητά τα δεδουλευμένα του, απαιτώντας να φύγει από τη χώρα του, πάντοτε θα είναι πρόσφορο το έδαφος ώστε με τέτοιους νόμους - παρωδία να καταστέλλονται ακόμα και υγιείς φωνές. Στην Ελλάδα, εκεί όπου κάποιος πιστεύει ότι "τσακίζοντας" μετανάστες, τσακίζει και τη μετανάστευση, κάποιοι "τρίβουν" τώρα τα χέρια τους, διότι σύντομα θα έχουν βρει τα πατήματα που θέλουν ώστε να θέσουν όχι απλά ένα κόμμα στο περιθώριο, αλλά έναν ολόκληρο λαό σε ομηρία, αφού θα έχουν την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση να το κάνουν.
Όσο η Χρυσή Αυγή θα προσπαθεί να βρει τις δικλείδες και τα "παραθυράκια" που θα της επιτρέπουν να κινείται "εντός, εκτός κι επί τα αυτά", πρέπει οι υπόλοιποι Έλληνες να βρουν το σθένος να κινηθούν κατευθείαν πάνω στον στόχο, που δεν είναι άλλος από το ανθελληνικό κομματικό κράτος. Τότε κανένας "επαγγελματικός κοινοβουλευτικού τύπου αντιρατσισμός" δε θα υπάρχει.