Μια χρωματιστή κόκκινη κλωστούλα που περιστρέφεται καταγράφοντας το παραμύθι μας. Γεμάτη κόμπους, θηλιές, νίκες, ήττες, δρόμους, αδιέξοδα. Μέχρι να σπάσει ή να στοιβαστεί τόση, όση είναι και το μήκος της… Λες και η ζωή μας ένα παραμύθι. Κατά τα άλλα συνεχίζουμε ληψολαγνείς να σκυλοβαριόμαστε. Δεν δημιουργούμε, δεν ερωτευόμαστε, τρομοκρατούμαστε ακόμη μήπως και λάχει. Ο τέλειος συμβιβασμός στα έξωθεν κινούμενα, η τέλεια υποκρισία της δήθεν ευτυχίας, θέατρο και δη δράμα. Περπατάμε με μάτια κλειστά και αφτιά βουλωμένα τυλίγοντας και ξετυλίγοντας την κλωστή μας κατ' αυτό τον τρόπο. Απλώς για να περνά ο νεκρός χρόνος πιο ...μαντζόρε.
Γινόμαστε δυστυχισμένοι απο παρεξήγηση, απο την γελoιότητα της αδεξιότητάς μας ...που θέλαμε αλλά δεν το ξέραμε, το ξέραμε αλλά δεν αντέχαμε. Συνθλίβουμε όνειρα, ταλέντα, τα θέλω μας και τα «εγώ» μας, το «ποιόν» της ύπαρξής μας, ώστε να γίνουμε οι καθημερινοί μισθωτοί «αξιοπρεπείς» άνθρωποι. Αυτοεξοντωνόμαστε φροντίζοντας τα του θανάτου μας, μην τυχόν κι ο τύμβος μας δεν είναι ομορφολαξεμμένος, παραβλέποντας τον σκοπό της ύπαρξής μας ή αποφεύγοντας την ευθύνη αυτού του σκοπού.
Και η κλωστούλα συνεχίζει, περιστρέφεται, όλο και το μήκος της μικραίνει. Το παραμύθι γράφεται από εμάς εν τη απουσία μας. Τραγικό! Αυτοδημιούργητοι δεσμώτες. Ευήθεια. Φάρσα. Παρεξήγηση.
Νέμεσις