Περί αποχής από την κρεοφαγία

"Αναρωτιέστε γιατί ο Πυθαγόρας δεν έτρωγε κρέας; Εγώ προσωπικά αναρωτιέμαι για ποιο λόγο και με τι καρδιά, ο πρώτος άνθρωπος πλησίασε το στόμα του στο πηγμένο αίμα και τα χείλια του σε ένα νεκρό πλάσμα. Πώς έβαλε στο τραπέζι του πτώματα ζώων και ονόμασε φαγητό και τροφή τα πλάσματα που λίγο πριν μούγκριζαν και βέλαζαν, κινούνταν γεμάτα ζωή. Πώς δέχτηκε την θέα της σφαγής, τον κομμένο λαιμό, το γδαρμένο δέρμα, τις σπασμένες αρθρώσεις. Σκεφτείτε την άσχημη μυρωδιά… Πώς έγινε να μην ανατριχιάσει όταν ήρθε σε επαφή με τα κομμάτια άλλων όντων και ρούφηξε το ζουμί και τον ορό από τις πληγές τους... [...] Η σαρκοφαγία δεν είναι μόνον για τα σώματα παρά φύση, αλλά μας κάνει πνευματικά τραχείς και χυδαίους λόγω του κορεσμού και της κατάχρησης.. Έτσι επομένως και μέσα από σώμα ταραγμένο, παραφορτωμένο και βαρύ από τροφές αταίριαστες η λάμψη και το φέγγος της ψυχής ρέουν από αυτό θολά και συγχυσμένα, ανώμαλα και ασταθή, εφόσον η ψυχή δε διαθέτει φως και ένταση για να εισχωρήσει στα λεπτά και αδιόρατα σημεία της πραγματικότητα."

Πλούταρχος, Τα Ηθικά

Ο παραδοσιακός κόσμος εννοούσε τη φύση (ως περιβάλλον), ανθρώπους  και θεούς ως μέρη μέρη του ιδίου Κόσμου που υπακούουν στους συμπαντικούς νόμους.  Κανένας παντοκράτορας θεός δεν εξουσιάζει αναλόγως των ορέξεών του τους ανθρώπους και κανένας «ανώτερος» άνθρωπος δεν έχει τη φύση κτήμα του για να τη διαχειρίζεται όπως νομίζει εκείνος για τη δική του «ανάπτυξη», ρημάζοντας και καταστρέφοντάς την. Η στρέβλωση όμως της έννοιας της κανονικότητας που θεμελιώθηκε στη μοντέρνα σκέψη εκλαμβάνει εντελώς διαφορετικά το ρόλο του καθενός στη ζωή... 

Η αποχή από τα έμψυχα λοιπόν, είναι πρώτα και κύρια σεβασμός προς τον ίδιο μας τον εαυτό. Ο αποτοξινωμένος από τις βαρετές τροφές οργανισμός είναι σε θέση να κατακτήσει ευκολότερα την ευεξία, αλλά και τη διαύγεια του πνεύματος και άρα να ανορθωθεί, να δημιουργήσει αλλά και να βιώσει ένα αρμονικότερο και όσο πιο δυνατόν κατά φύσειν ζειν. Εμπειρικά εξάλλου, βελτιώνεται ακόμα τόσο η ποιότητα του ύπνου όσο και ο τρόπος αντιμετώπισης των εξωτερικών ερεθισμάτων της καθημερινότητας (οι πολύκροτοι αγχογόνοι παράγοντες δηλαδή).  Το ίδιο απαιτεί (δηλ. την αποχή από την κρεοφαγία, ή έστω την ελαχιστοποίηση της) ο σεβασμός στη συνύπαρξη εντός του κόσμου των ανθρώπων με τα άλλα έμψυχα, για τα οποία σκοπίμως αφήνονται οι μάζες να παραγνωρίζουν ή να ξεχνούν ότι τα ζώα αισθάνονται και αντιλαμβάνονται, το κάθε είδος με τον τρόπο του, όπως και ο άνθρωπος άλλωστε.    

Πέραν τούτων όμως, το να απέχει κανείς από την κρεοφαγία είναι και μια μικρή, έστω, αντίσταση στην κερδοσκοπική αλυσίδα της εκτροφής και πώλησης προς κατανάλωση ζώων και στην ανίερη συμμαχία πολυεθνικών εταιριών τροφίμων, συμβατικής ιατρικής και φαρμακευτικής βιομηχανίας που αντιστοίχως ωθούν τους ανθρώπους στην κατανάλωση κρέατος, παρουσιάζοντας τις τροφές αυτές ως θρεπτικές και απαραίτητες για τον οργανισμό, διαγιγνώσκουν ανύπαρκτες ουσιαστικά εκφυλιστικές παθήσεις και ασθένειες που οι πλείστες παρουσιάζονται χρονικά μόνο στο σύγχρονο κόσμο καθαρά λόγω διαιτολογίου και μερικές από αυτές αποτελούν μάλιστα και αποκλειστικότητα του δυτικού κόσμου (π.χ οστεοπόρωση) και εν τέλει ο «ασθενής» καταλήγει να έχει στην κατοχή του, αφού έχει πρώτα πληρώσει αδρά τον κάθε «ειδικό» σε ιατρικές επισκέψεις και διάφορες εξετάσεις με συνταγές, τις οποίες εξαργυρώνει με ένα προσωπικό φαρμακείο σε κάποιο πάγκο του σπιτιού του και στον οποίο προστρέχει καθημερινώς με την παραμικρή αίσθηση ή παραίσθηση πόνου...

Pacceka

* άλλα άρθρα του ιδίου:

"Μια σύμπραξη που ποτέ δεν συγκροτήθηκε"

"Μια ματιά στην Κύπρο"