Το ταξίδι της επιστροφής φυσικά δεν συνοδεύτηκε απ' το ίδιο κέφι, όπως κατά την άφιξη. Πέντε μέρες δεν είναι ποτέ αρκετές, στην πραγματικότητα φεύγεις, μόλις έχεις αρχίσει να προσαρμόζεσαι και να μαθαίνεις τα κατατόπια. Αφήνοντας πίσω μας το σμαραγδένιο νησί, περάσαμε στην ηπειρωτική χώρα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Όμως το εσώτερο Χάος δεν ήθελε ακόμη ν' αφήσει το ταξίδι να τελειώσει. Έτσι όταν φτάσαμε στο φανάρι της Ιερισσού, αντί να στρίψουμε προς Γομάτι, από κει που 'ρθαμε δηλαδή, η χαοτική μου Πυξίδα με πρόσταξε να συνεχίσω ευθεία, προς Αρναία. Μιας κι είχαμε έρθει ως εδώ, ήταν ευκαιρία να θαυμάσουμε το παρθένο βουνίσιο δάσος, που σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει πια, βορά στην απληστία των χρυσοθήρων, ως νέος Κλοντάικ (εκεί όπου ο Σκρουτζ έβγαλε την πρώτη και τυχερή του δεκάρα).
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, μπήκαμε στην καρδιά της περιοχής της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Περάσαμε έξω απ' το Στρατώνι, το μεταλλευτικό λιμάνι της περιοχής, χωριό μ' εργατικές κατοικίες αν μπορείτε να εννοήσετε. Δεν κάναμε τον κόπο να μπούμε πιο μέσα, εδώ τα νερά έχουν γίνει κίτρινα εδώ και χρόνια απ' τα οξέα, όμως κανείς δεν νογάει, όλα βαίνουν καλώς κι ευρύθμως. Ανηφορίσαμε προς Στρατονίκη. Περάσαμε τότε έξω απ' τις πύλες της Ελληνικός Χρυσός κι ένιωσα σαν να πέρασα μπροστά απ' την πύλη της Μόρντορ. Πατήσαμε γκάζι, από φόβο μην τυχόν θεωρήσουν το κόκκινο αυτοκίνητο και τον οδηγό με την κόκκινη μπλούζα, ως κάποιας μορφής απειλή και βρεθούμε κατάφορτοι με τίποτα κατηγορίες που μπορεί να έχουν περισσέψει απ' τους τέσσερις παραδειγματικώς συλληφθέντες.
Στο δρόμο βλέπαμε κολλημένα σε διάφορα σημεία, αυτοκόλλητα που έγραφαν το μυστηριώδες, όσο και αυτονόητο "Η Χαλκιδική είναι Εδώ", χωρίς περαιτέρω σχόλια. Αρχικά δεν καταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Μπαίνοντας όμως στη Στρατονίκη, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα: "Προστατεύουμε τη φύση, λέμε ΝΑΙ στην επένδυση χρυσού", έγραφε ένα μόνιμα αναρτημένο πανό στο μέσον περίπου του χωριού. Αυτό ήταν για μας μια ιδιαίτερα δυσάρεστη έκπληξη, καθώς δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν ολάκερα χωριά που λένε ναι στην καταστροφή τους. Όσο για το σουρεαλιστικό αυτοκόλλητο, αν κι εντελώς αποτυχημένο επικοινωνιακά, προφανώς σήμαινε ότι η "αληθινή" Χαλκιδική είναι εκεί, αυτή που είναι υπέρ των χρυσοθήρων.
Το επόμενο χωριό ήταν το Νεοχώρι, όπου και πάλι υπήρχε το ανάλογο πανό σε περίοπτη θέση. Έπρεπε να το περιμένουμε. Εδώ έχουν μάθει να ζουν απ' τα ορυχεία, που μέχρι σήμερα είναι υπόγεια ως επί το πλείστον. Άλλωστε το περιβάλλον είναι ακόμα καταπράσινο και κανείς δεν μπορεί - ή δεν θέλει - ν' αναλογιστεί ποιο θα είναι το μέγεθος της καταστροφής απ' τη νέα επιφανειακή εξόρυξη. "Όταν δεν θα έχετε νερό να πιείτε, θα δω τι θα έχετε να λέτε", κάναμε η Δήμητρα κι εγώ με μια φωνή, σαν να διαβάσαμε ο ένας τη σκέψη του άλλου. Εκείνη τη στιγμή το Χάος χαμογελούσε περιπαικτικά, καθώς από πίσω μας εξυφαινόταν μια έξοχη τραγική ειρωνεία.
Δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε ότι ενώ λέγαμε αυτό που είπαμε, ήδη το Νεοχώρι αντιμετώπιζε πρόβλημα με το νερό του, καθώς η στοργική μέριμνα της Εταιρείας το είχε εμπλουτίσει με μπόλικο αρσενικό. Λίγες μέρες αργότερα, ανήμερα των γενεθλίων μου, ο δήμαρχος Α.Ρ. Πάχτας μάζεψε τους κατοίκους του χωριού για να τους ανακοινώσει πως το νερό τους έχει δηλητηριαστεί από αρσενικό και πως στο εξής θα έπρεπε να πίνουν μοναχά εμφιαλωμένο. Ένιψε δε τας χείρας με νερό Περιέ λέγοντας: "Εγώ είμαι δήμαρχος, δεν είμαι Θεός (σαν να λέμε "κι εγώ υπάλληλος είμαι"). Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει για να αντιμετωπίσει την κατάσταση"...
Χάρηκα ειλικρινά για την είδηση, όχι επειδή - όπως νομίζετε - είμαι κακεντρεχής, χαιρέκακος και σκοταδόψυχος, αλλά επειδή το πρόβλημα εμφανίστηκε κατάφατσα στους υποστηριχτές της "επένδυσης", τώρα που είναι ακόμα νωρίς και υπάρχει περιθώριο οπισθοχώρησης. Μακάρι να καταλάβουν το λάθος τους και να συνταχθούν με τα άλλα χωριά, στην υπεράσπιση της ζωής και της υγείας των παιδιών τους, αλλά και της ομορφιάς του τόπου τους. Άλλωστε ο κύριος δήμαρχος δεν εξήγησε κι εγώ έμεινα με την απορία. Θα πλένουν τα ρούχα τους με εμφιαλωμένο νερό, θα κάνουν μπάνιο με εμφιαλωμένο νερό; Θα ποτίζουν τις ντομάτες τους με εμφιαλωμένο μήπως; Ποιος θα έπλενε τα ρούχα, το κορμί και τα παιδιά του με νερό που έχει αρσενικό; Ποιος θα πότιζε τα λαχανικά του, τα οποία θα συσσωρεύσουν στους ιστούς τους το δηλητήριο κι ύστερα ποιος θα έτρωγε κάτι τέτοιο; Είναι προφανές πως είμαι λαϊκιστής και θέτω τέτοια αφελή ερωτήματα θα μου πείτε...
Αμέσως μετά, στο Παλαιοχώρι, υπήρχε όλο κι όλο ένα από τα αποτυχημένα αυτοκόλλητα και τίποτε παραπάνω. Ίσως εδώ να είναι πιο μοιρασμένα τα πράγματα. Στην Αρναία μάλιστα, κεφαλοχώρι της περιοχής, δεν είδαμε ούτε καν αυτό. Η σιωπή είναι χρυσός... Σίγουρα τα πράγματα στην περιοχή είναι αρκετά περίπλοκα και πολύ φοβάμαι πως εάν συνεχιστεί η κατάσταση όπως πάει, θα δούμε σύντομα τη σημασία του ρητού "από δυο χωριά χωριάτες" κι η σύγκρουση αναμένεται σκληρή κι αμφίρροπη.
Φτάσαμε στο σπίτι κάπως ζαλισμένοι απ' το ταξίδι, που κράτησε κάπως περισσότερο από κείνο του πηγαιμού, όμως γεμάτοι ενέργεια, ανανεωμένοι, χαρούμενοι κι αισιόδοξοι (όσο μας επιτρέπουν οι δυσοίωνοι καιροί). Τούτες οι διακοπές, ό,τι και να γίνει στο εξής, όποιο γαζέπι κι αν μας έρθει στο κεφάλι, θα μείνουν πάντα να θυμίζουν όμορφες μέρες, μέρες γαλήνιες και φωτεινές, έστω τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Το μόνο που δεν θέλω σήμερα ούτε να σκέφτομαι, ακόμα κι αν στοιχειώνει τον ύπνο μου σαν δυσειδής βραχνάς, είναι πως θ' αφήσουμε να μολευτεί η νερομάνα, να δηλητηριαστούν οι θάλασσες, ν' αποψιλωθεί το δάσος, να γίνει βεράνι το βουνό. Είθε το θέλημα της πλειοψηφίας να νικήσει και να μη βρεθούμε ποτέ να κλάψουμε πάνω απ' τα χαλάσματα ενός χαμένου παράδεισου, όπως ο ινδιάνος αρχηγός της φωτογραφίας. Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνουν μονάχα οι μνήμες μας και τούτο το ταξιδιωτικό ανάγνωσμα, να θυμίζουν για πάντα το μέγεθος του εγκλήματος...
ΥΓ: Αφιερωμένο σε όλους τους Χαλκιδικιώτες αγωνιστές για τη σωτηρία του τόπου τους...
Μετά από αρκετά χιλιόμετρα, μπήκαμε στην καρδιά της περιοχής της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Περάσαμε έξω απ' το Στρατώνι, το μεταλλευτικό λιμάνι της περιοχής, χωριό μ' εργατικές κατοικίες αν μπορείτε να εννοήσετε. Δεν κάναμε τον κόπο να μπούμε πιο μέσα, εδώ τα νερά έχουν γίνει κίτρινα εδώ και χρόνια απ' τα οξέα, όμως κανείς δεν νογάει, όλα βαίνουν καλώς κι ευρύθμως. Ανηφορίσαμε προς Στρατονίκη. Περάσαμε τότε έξω απ' τις πύλες της Ελληνικός Χρυσός κι ένιωσα σαν να πέρασα μπροστά απ' την πύλη της Μόρντορ. Πατήσαμε γκάζι, από φόβο μην τυχόν θεωρήσουν το κόκκινο αυτοκίνητο και τον οδηγό με την κόκκινη μπλούζα, ως κάποιας μορφής απειλή και βρεθούμε κατάφορτοι με τίποτα κατηγορίες που μπορεί να έχουν περισσέψει απ' τους τέσσερις παραδειγματικώς συλληφθέντες.
Στο δρόμο βλέπαμε κολλημένα σε διάφορα σημεία, αυτοκόλλητα που έγραφαν το μυστηριώδες, όσο και αυτονόητο "Η Χαλκιδική είναι Εδώ", χωρίς περαιτέρω σχόλια. Αρχικά δεν καταλάβαμε τι ήθελε να πει ο ποιητής. Μπαίνοντας όμως στη Στρατονίκη, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα: "Προστατεύουμε τη φύση, λέμε ΝΑΙ στην επένδυση χρυσού", έγραφε ένα μόνιμα αναρτημένο πανό στο μέσον περίπου του χωριού. Αυτό ήταν για μας μια ιδιαίτερα δυσάρεστη έκπληξη, καθώς δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι υπάρχουν ολάκερα χωριά που λένε ναι στην καταστροφή τους. Όσο για το σουρεαλιστικό αυτοκόλλητο, αν κι εντελώς αποτυχημένο επικοινωνιακά, προφανώς σήμαινε ότι η "αληθινή" Χαλκιδική είναι εκεί, αυτή που είναι υπέρ των χρυσοθήρων.
Το επόμενο χωριό ήταν το Νεοχώρι, όπου και πάλι υπήρχε το ανάλογο πανό σε περίοπτη θέση. Έπρεπε να το περιμένουμε. Εδώ έχουν μάθει να ζουν απ' τα ορυχεία, που μέχρι σήμερα είναι υπόγεια ως επί το πλείστον. Άλλωστε το περιβάλλον είναι ακόμα καταπράσινο και κανείς δεν μπορεί - ή δεν θέλει - ν' αναλογιστεί ποιο θα είναι το μέγεθος της καταστροφής απ' τη νέα επιφανειακή εξόρυξη. "Όταν δεν θα έχετε νερό να πιείτε, θα δω τι θα έχετε να λέτε", κάναμε η Δήμητρα κι εγώ με μια φωνή, σαν να διαβάσαμε ο ένας τη σκέψη του άλλου. Εκείνη τη στιγμή το Χάος χαμογελούσε περιπαικτικά, καθώς από πίσω μας εξυφαινόταν μια έξοχη τραγική ειρωνεία.
Δεν μπορούσαμε να γνωρίζουμε ότι ενώ λέγαμε αυτό που είπαμε, ήδη το Νεοχώρι αντιμετώπιζε πρόβλημα με το νερό του, καθώς η στοργική μέριμνα της Εταιρείας το είχε εμπλουτίσει με μπόλικο αρσενικό. Λίγες μέρες αργότερα, ανήμερα των γενεθλίων μου, ο δήμαρχος Α.Ρ. Πάχτας μάζεψε τους κατοίκους του χωριού για να τους ανακοινώσει πως το νερό τους έχει δηλητηριαστεί από αρσενικό και πως στο εξής θα έπρεπε να πίνουν μοναχά εμφιαλωμένο. Ένιψε δε τας χείρας με νερό Περιέ λέγοντας: "Εγώ είμαι δήμαρχος, δεν είμαι Θεός (σαν να λέμε "κι εγώ υπάλληλος είμαι"). Ας κάνει ο καθένας ό,τι νομίζει για να αντιμετωπίσει την κατάσταση"...
Χάρηκα ειλικρινά για την είδηση, όχι επειδή - όπως νομίζετε - είμαι κακεντρεχής, χαιρέκακος και σκοταδόψυχος, αλλά επειδή το πρόβλημα εμφανίστηκε κατάφατσα στους υποστηριχτές της "επένδυσης", τώρα που είναι ακόμα νωρίς και υπάρχει περιθώριο οπισθοχώρησης. Μακάρι να καταλάβουν το λάθος τους και να συνταχθούν με τα άλλα χωριά, στην υπεράσπιση της ζωής και της υγείας των παιδιών τους, αλλά και της ομορφιάς του τόπου τους. Άλλωστε ο κύριος δήμαρχος δεν εξήγησε κι εγώ έμεινα με την απορία. Θα πλένουν τα ρούχα τους με εμφιαλωμένο νερό, θα κάνουν μπάνιο με εμφιαλωμένο νερό; Θα ποτίζουν τις ντομάτες τους με εμφιαλωμένο μήπως; Ποιος θα έπλενε τα ρούχα, το κορμί και τα παιδιά του με νερό που έχει αρσενικό; Ποιος θα πότιζε τα λαχανικά του, τα οποία θα συσσωρεύσουν στους ιστούς τους το δηλητήριο κι ύστερα ποιος θα έτρωγε κάτι τέτοιο; Είναι προφανές πως είμαι λαϊκιστής και θέτω τέτοια αφελή ερωτήματα θα μου πείτε...
Αμέσως μετά, στο Παλαιοχώρι, υπήρχε όλο κι όλο ένα από τα αποτυχημένα αυτοκόλλητα και τίποτε παραπάνω. Ίσως εδώ να είναι πιο μοιρασμένα τα πράγματα. Στην Αρναία μάλιστα, κεφαλοχώρι της περιοχής, δεν είδαμε ούτε καν αυτό. Η σιωπή είναι χρυσός... Σίγουρα τα πράγματα στην περιοχή είναι αρκετά περίπλοκα και πολύ φοβάμαι πως εάν συνεχιστεί η κατάσταση όπως πάει, θα δούμε σύντομα τη σημασία του ρητού "από δυο χωριά χωριάτες" κι η σύγκρουση αναμένεται σκληρή κι αμφίρροπη.Φτάσαμε στο σπίτι κάπως ζαλισμένοι απ' το ταξίδι, που κράτησε κάπως περισσότερο από κείνο του πηγαιμού, όμως γεμάτοι ενέργεια, ανανεωμένοι, χαρούμενοι κι αισιόδοξοι (όσο μας επιτρέπουν οι δυσοίωνοι καιροί). Τούτες οι διακοπές, ό,τι και να γίνει στο εξής, όποιο γαζέπι κι αν μας έρθει στο κεφάλι, θα μείνουν πάντα να θυμίζουν όμορφες μέρες, μέρες γαλήνιες και φωτεινές, έστω τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Το μόνο που δεν θέλω σήμερα ούτε να σκέφτομαι, ακόμα κι αν στοιχειώνει τον ύπνο μου σαν δυσειδής βραχνάς, είναι πως θ' αφήσουμε να μολευτεί η νερομάνα, να δηλητηριαστούν οι θάλασσες, ν' αποψιλωθεί το δάσος, να γίνει βεράνι το βουνό. Είθε το θέλημα της πλειοψηφίας να νικήσει και να μη βρεθούμε ποτέ να κλάψουμε πάνω απ' τα χαλάσματα ενός χαμένου παράδεισου, όπως ο ινδιάνος αρχηγός της φωτογραφίας. Σε διαφορετική περίπτωση θα μείνουν μονάχα οι μνήμες μας και τούτο το ταξιδιωτικό ανάγνωσμα, να θυμίζουν για πάντα το μέγεθος του εγκλήματος...
ΥΓ: Αφιερωμένο σε όλους τους Χαλκιδικιώτες αγωνιστές για τη σωτηρία του τόπου τους...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου