Μια πολύ καλή αφορμή για το άρθρο αυτό αποτέλεσε ένα αντίστοιχο που δημοσιεύτηκε πριν από λίγες ημέρες από τον Δημήτρη K. Χωρίς να θέλω να εστιάσω μονάχα στον εθνικό χώρο, το ζήτημα "σώματα ασφαλείας" αποτελεί δίχως αμφιβολία τον ακρογωνιαίο λίθο του αισθήματος της "κρατικότητας" στον ελληνικό λαό. Η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει κράτος, το οποίο να δείχνει την πυγμή του, να επιβάλλεται και να εμπνέει την ασφάλεια τόσο στο εσωτερικό του, όσο και σε σχέση με τους πραγματικούς (και φανταστικούς) εχθρούς του εκτός των συνόρων του. Αυτό είναι φυσιολογικό ως ένα βαθμό από τη στιγμή που ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα κράτη αποτελούν πραγματικότητες πολλών χρόνων, όμως προκαλεί απορία το γεγονός ότι πολλοί συμπατριώτες μας δεν αντιλαμβάνονται ακόμα και σήμερα το ότι ο λαός δεν αποτελεί σώμα του Κράτους, αλλά ότι το τελευταίο έχει ως στόχο του την πλήρη υποταγή του πρώτου σε αυτό. Οι εξουσίες του, εξυπηρετούν αυτό τον σκοπό.
Η συντηρητικοποίηση του ελληνικού λαού αποτελεί γεγονός που δεν προήλθε από παρθενογένεση. Ξεκινώντας από το εκπαιδευτικό σύστημα και τη διάθεση κατήχησης, βασισμένης στα "εθνικά ιδεώδη", στον υποτιθέμενο ελληνοχριστιανικό πολιτισμό, στη θρησκευτική προπαγάνδα, στη νομιμότητα της εξουσίας, στη διαχείριση των πάντων ως ιδιοκτησιακά αντικείμενα, ο Έλληνας έχει υποστεί μια μετάλλαξη σε έναν φοβικό αστό, ο οποίος κουβαλάει όλα τα σύνδρομα κατωτερότητας σε σχέση με τον περήφανο τύπο ανθρώπου που έγραψε την Ιστορία, την οποία διδάσκεται από μικρός στο σχολείο. Με όλο αυτό λοιπόν το background, η εμπιστοσύνη στους θεσμούς του κράτους και στα σώματα ασφαλείας έρχεται ως ένα υπαρκτό και δικαιολογημένο επακόλουθο, το οποίο ενισχύεται από την προσπάθεια του κράτους να κάνει τον πολίτη να νιώσει ανασφαλής και έπειτα να δεχτεί δίχως αντιστάσεις την καταστολή "στο όνομα της ασφάλειας".
Οι ένοπλες δυνάμεις υπάρχουν ώστε να παρέχουν την υποστήριξη στον κρατικό μηχανισμό, για τη συνέχιση της ολέθριας πολιτικής του απέναντι στο λαό. Από τη φύση τους, στηρίζονται σε μια ψευδοϊεραρχική μορφή ανάθεσης και ανάληψης αρμοδιοτήτων, με τους ανθρώπους που συμμετέχουν να αποτελούν αναλώσιμα εργαλεία - φορείς εγκληματικών ενεργειών απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Πρόκειται περί παρασιτικών σχηματισμών, τους οποίους έχει συγκροτήσει το σύστημα επειδή μονάχα μέσω της υποχρεωτικής αυτής λειτουργίας είναι σε θέση να επιβάλλεται και να διατηρεί τα κεκτημένα του. Η υποκρισία έγκειται στο ότι μέσα σε όλο αυτό το θεσμικό πλαίσιο που υπάρχει, είμαστε υποχρεωμένοι να συντηρούμε με τη σειρά μας τη λειτουργία τους, τόσο οικονομικά (βλέπε φορολογία), όσο και με την ενεργή συμμετοχή μας (βλέπε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία).
Οι συμμετέχοντες στις ένοπλες δυνάμεις δε διαφέρουν και πολύ από τον μέσο αστό. Έτσι κι αλλιώς σε τέτοια περιβάλλοντα αποθεώνεται η νεοελληνική σαπίλα, βρίσκοντας εφαρμογή στην προστασία, στη διακίνηση ναρκωτικών, στον χρηματισμό, στην αποξένωση από την ουσιαστική επικοινωνία, στην ακροδεξιά στελέχωση, στην απλοποίηση της θεώρησης της ζωής, στην αναξιοκρατία, στην εξόντωση και σε πλείστες άλλες συμπεριφορές και πρακτικές - προνόμια των κοινωνιών - κανίβαλων.
Ο αγώνας μας για την οριστική κατάλυση του απάνθρωπου συστήματος διαχείρισης ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ως ένα από τα σημεία αναφοράς του την καταγγελία των δομών του κράτους, πυλώνα των οποίων αποτελεί η εκτελεστική εξουσία. Αν τα κράτη αποτελούν φυλακές για τους ανθρώπους, οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούν τους δεσμοφύλακες της ελευθερίας μας. Μονάχα αν αντιμετωπίσουμε το ζήτημα σε αυτή τη βάση, θα είμαστε σε θέση να αφυπνίσουμε όσους ακόμα θεωρούν μεταξύ άλλων ότι η αγάπη για την Πατρίδα περνάει μέσα από τον Στρατό, την Αεροπορία, το Λιμενικό και την Αστυνομία.
Κώστας Κ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου