Εθνικοαναρχισμός, πέρα από κάθε στερεότυπο (μέρος β')

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκαν οι ψίθυροι των επικριτών μας, όσων δεξιά και αριστερά χύνουν το δηλητήριό τους για τον Εθνικοαναρχισμό και τον μικρό μας Αγώνα. Βεβαίως, όπως είχε πει κάποτε και ο Chomsky, "αν δεν πιστεύουμε στην ελευθερία της έκφρασης, ακόμα και για τους ανθρώπους που διαφωνούμε μαζί τους, δεν πιστεύουμε τελικά καθόλου σε αυτήν", επομένως υπό αυτή την έννοια, και αυτή είναι η αφετηρία μας και πάγια πεποίθησή μας, δεν έχουμε σκοπό να απαγορεύσουμε σε κανέναν να πιστεύει και να εκφράζει αυτό που επιθυμεί, όμως είναι δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε αυτό που με κόπο χτίζουμε, ειδικά όταν η δόλια λασπολογία υποκαθιστά τα επιχειρήματα. Η σειρά των κειμένων "Εθνικοαναρχισμός, πέρα από κάθε στερεότυπο", το πρώτο μέρος της οποίας έχει δημοσιευθεί παλαιότερα στην ιστοσελίδα μας, εξυπηρετεί όμως και έναν άλλο, σημαντικότερο σκοπό, πέρα από την απλή αντιπαράθεση: να γνωρίσει ο αποδέκτης της προπαγάνδας των επικριτών μας, τι πραγματικά πρεσβεύουμε, σε σχέση με όσα πιστεύουν και πράττουν οι πολέμιοί μας.

Είναι η Φυλετική Αναρχία, το απόλυτο κακό;

Είναι γεγονός ότι ο Εθνικοαναρχισμός, αυτό το πάντρεμα της Αναρχίας με τον Φυλετισμό, που για εμάς αποτελεί κάτι το φυσιολογικό, αφού δεν ενστερνιζόμαστε την άποψη ότι η Αναρχία είναι συνώνυμη της καταστροφής των φυλετικών ιδιαιτεροτήτων, βρίσκει τον τελευταίο καιρό απήχηση σε αρκετούς νέους και νέες. Έτσι, άρχισαν να εμφανίζονται δειλά - δειλά οι πρώτες αντιδράσεις και αντιρρήσεις σχετικά με το εγχείρημά μας, το οποίο διάφοροι ιδεολογικοί χώροι, είδαν ως απειλή για εκείνους. Πράγματι, το σύνθημα "πέρα από τη Δεξιά και την Αριστερά", το οποίο απηχεί τη βασική μας επιδίωξη για υπερκερασμό των δύο ξεπερασμένων αυτών πολιτικών χώρων, δημιούργησε θύλακες αμυντικής συμπεριφοράς σε αυτούς και τα παρακλάδια τους, με τους μεν δεξιούς και ακροδεξιούς να μας χαρακτηρίζουν "κόκκινους προδότες", και τους δε αριστερούς να μας αποδίδουν τον εύκολο για εκείνους χαρακτηρισμό του "φασίστα". Οποία Τιμή, να προσπαθούν όλοι αυτοί να σε ποδοπατήσουν... Σίγουρα καμία από τις δύο πλευρές δε θέλει να χάσει τη σίγουρη πελατεία της και είναι βολικό οτιδήποτε νέο έρχεται στο προσκήνιο να γίνεται αντικείμενο κριτικής, με την προσφιλή τους μέθοδο της απολυτότητας. Διότι έτσι αντιμετωπίζουν τα πάντα οι θιασώτες της διαχείρισης και της κυριαρχίας. Διατηρούν μια πελατεία σε ένα δικό τους "μαγαζί", του οποίου τα συμφέροντα είναι απόλυτα ταυτισμένα με την επιβίωση τη δική τους.

Ακούτε και θα ακούσετε πολλά ψέματα για τον Εθνικοαναρχισμό. Σε μια σειρά κειμένων θα αναφερθούμε ένα προς ένα σε αυτά. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεγονός ότι οι Εθνικοαναρχικοί εξυπηρετούν υπόγεια συμφέροντα στο να πλήξουν τη συνοχή στον εθνικιστικό χώρο. Η απάντησή μου είναι απλή και ξεκινάει από το εξής: η πολυδιάσπαση του εθνικιστικού χώρου είναι δεδομένη, τόσο που να μην έχει την ανάγκη διεμβολισμού από τους Εθνικοαναρχικούς. Άλλωστε, όσο κι αν το αντίθετο υποστηρίζουν κάποιοι, ο Εθνικοαναρχισμός δεν αποτελεί μια "αίρεση" του Εθνικισμού, αλλά κάτι το διακριτά διαφορετικό, μια οπτική που καμία σχέση δεν μπορεί να έχει με τον εξουσιαστικό μανδύα που περιβάλλει τα πάντα, υπό το πρίσμα του Εθνικισμού - Δεξιάς. Και σε αυτές τις διαφορές θα εστιάσουμε, αναφέροντας εν συντομία κάποια βασικά σημεία, ξεκινώντας από το τρίπτυχο "Εξουσία - Κράτος - Δημοκρατία".

Το δόγμα του "Αρχηγού" και η υποταγή στο Κράτος

Η εθνικιστική ιδεολογία, μέσα από την καθετότητα σε ιεραρχικά ζητήματα και το πρότυπο της "Απόλυτης Αρχής", σαφέστατα τοποθετείται στην πλευρά των κυριαρχικών πολιτικών / ιδεολογικών ρευμάτων, αυτών που στρέφονται ενάντια στον Άνθρωπο, τα υπόλοιπα έμβια όντα και τη Γη, αφού προσβλέπουν σε καθεστώτα εκμετάλλευσής τους ως αναλώσιμων μεγεθών και όχι ανάδειξης της οργανικής τους δυναμικής. Ο "επικεφαλής" αντιμετωπίζεται ως "ιερή αγελάδα", η υποταγή σε εκείνον αποτελεί κάτι δεδομένο, και φυσικά δε μιλούμε για έναν επικεφαλής, αλλά για διάφορους, μικρούς και μεγάλους διαχειριστές ομάδων, που σε πλείστες των περιπτώσεων περιβάλλονται από κόλακες - επίδοξους μνηστήρες. Αποτελεί αυτοσκοπό η αρχηγία, και όλες οι προσπάθειες τείνουν ωφελιμιστικά προς την κατάκτηση της ηγεσίας, αφού πρότυπα των Εθνικιστών αποτελούν ηγέτες που - σύμφωνα με τη συμβατική Ιστορία - οδήγησαν τις ιστορικές εξελίξεις.  Η καθετότητα και η πυραμιδοειδής μορφή ιεραρχίας συναντιούνται σήμερα και στο κράτος. Υπάρχει μια ελίτ που αποφασίζει, και από κάτω της βρίσκεται η κυβερνητική εξουσία που εκτελεί, και αυτό συμβαίνει διότι μπορεί οι κυβερνητικοί σχηματισμοί να αλλάζουν, όμως ο κρατικός μηχανισμός συνεχίζει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Πιο κάτω βρίσκονται οι εξουσίες του κράτους, οι οποίες επιβάλλουν τις αποφάσεις της ελίτ και στη βάση της πυραμίδας υπάρχει ο λαός. Την ίδια δομή θα βρούμε και στην εθνικιστική / εθνικοσοσιαλιστική κοσμοθεωρία, σύμφωνα με την οποία το κρατικό μοντέλο διαχείρισης είναι πολύ χρήσιμο, και όσο πιο αρτηριοσκληρωτικό και αποφασιστικό είναι (ειδικά προς τους πολιτικούς αντιπάλους), τόσο καλύτερα εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της αντίστοιχης ομάδας εξουσίας. Η στήριξη στο κράτος έναντι της Κοινότητας, και η αποδοχή όλων των εργαλείων του, με μοναδική διαφωνία ως προς το ποιος τα διαχειρίζεται (οι πολιτικοί αντίπαλοι αντί των Εθνικιστών) οδηγεί ουκ ολίγες φορές σε υποστήριξη μέχρι και του ισχύοντος συνταγματικού πλαισίου, και των κατασταλτικών υπηρεσιών του κράτους. Εξ' ού και η αποδοχή της Αστυνομίας και η επίκληση για περισσότερη αστυνόμευση για την επιβολή ασφάλειας, όπως και ο "σεβασμός και η εμπιστοσύνη στο έργο της δικαιοσύνης (sic)". Αντίθετα, ο Εθνικοαναρχισμός έχει ως στόχο του τη βαθμιαία αποσύνθεση της κάθετης ιεραρχίας και την απόκτηση συνείδησης σχετικής με την αλληλεγγύη, τη συνεννόηση, την αμοιβαιότητα και τον εθελοντισμό, ως βασικών στοιχείων αρμονικής συμβίωσης και λήψης αποφάσεων, μέσα από συλλογικές διεργασίες.

Στρατός και Εκκλησία

Κλείνοντας τα σχετικά με τους θεσμούς του κράτους, ειδοποιός διαφορά μας αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα της προσήλωσης του εθνικού χώρου στον Στρατό και στην Εκκλησία, δύο θεματοφύλακες της δυστυχίας του σύγχρονου κόσμου. Ο μεν Στρατός, έστω και στη σημερινή του απαξιωμένη του διάσταση, αποτελεί το απόλυτο φετίχ για τους Εθνικιστές, αφού ενσαρκώνει τα οράματα και τα κόμπλεξ του καθένα για κυριαρχία σε έναν δικό του μικρόκοσμο. Τα μιλιταριστικά πρότυπα, η στρατιωτική θητεία, η κατασκευασμένη γύρω από τους πολέμους Ιστορία, που κινείται στον εξουσιαστικό άξονα βασιλιάδων - αυτοκρατόρων - στρατηγών - προέδρων, και πολλά ακόμα σημεία, δημιουργούν στην ψυχή του κόσμου ένα προηγούμενο, που αφορά στην αποδοχή ενός πλαισίου δήθεν ασφάλειας και ταυτόχρονα επιτρέπει στις παγκόσμιες εξουσίες να διαφεντεύουν με τα ίδια ακριβώς εργαλεία ολόκληρο τον Πλανήτη. Οι συγκρούσεις μεταξύ λαών και εδώ και χιλιετίες μεταξύ κρατών, έχουν ως υπαιτίους τους εξουσιαστές/κρατιστές και σαν θύματα τους ανθρώπους και τις κοινωνίες. Βεβαίως, η εναντίωσή μας με το Στρατό δε σημαίνει ότι δηλώνουμε υπέρμαχοι της κατ' επίφασιν ειρήνης. Αναγνωρίζουμε ότι οι αγώνες εμπεριέχουν το στοιχείο της βίας, απαραίτητο και προαπαιτούμενο των απελευθερωτικών διεργασιών. Όσον αφορά το θρησκευτικό πρότυπο του σήμερα και την Εκκλησία, ανέκαθεν ο Εθνικισμός υπέφερε από τη σύνδεση του ζητήματος της Πίστης με την πολιτική, και σε αυτό σήμερα συνεχίζει να τον σέρνει η σύνδεση Κράτους - Εκκλησίας και η ανάλογη σχέση ψηφοφόρου - πιστού, που διαμορφώνει εκλογικά το πλαίσιο που αναζητούν. Αναφέραμε ότι η Εξουσία είναι γλυκιά, και όπως είναι φυσικό, και οι Εθνικιστές θα έκαναν τα πάντα προκειμένου να τη γευτούν.

Η δημοκρατική πλάνη

Η προσήλωση των Εθνικιστών προς το δημοκρατικό πολίτευμα, είναι κάτι δεδομένο και έχει βρει εφαρμογή σε διαφορετικές χώρες, διαφορετικά περιβάλλοντα και φάσεις της Ιστορίας. Αποδεικνύεται από τη λύσσα για εξουσία που διακατέχει τους εθνικιστικούς φορείς, που βιάζονται ποιος θα σχηματίσει πρώτος κόμμα και θα μπει στο παιχνίδι της διαχείρισης. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν σχηματισμοί, κυρίως εθνικοσοσιαλιστικοί και εθνικοεπαναστικοί, οι οποίοι στρέφονται ανοικτά κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος, εντούτοις λειτουργούν με την ακροδεξιά σαν συγκοινωνούντα δοχεία, λόγω της δυναμικής που έχει η δεύτερη έναντι των πρώτων. Άλλωστε, όπως έγραψα και προηγουμένως, τους Εθνικιστές ενδιαφέρει όχι απλά μια κάποια συμμετοχή στα κοινά, αλλά η εξουσία, μέσω της οποίας θα επιβάλλουν τη δική τους Τάξη Πραγμάτων. Οι Εθνικοαναρχικοί στεκόμαστε το ίδιο αντίθετοι τόσο στη δημοκρατία, όσο και σε κάθε μορφής δικτατορία, όποιο περίβλημα και αν έχει, διότι επιθυμούμε το απελευθερωτικό αεξούσιο στη ζωή. Διότι εχθρευόμαστε την επιβολή και αγαπούμε την Ελευθερία.

 Η γραμμή έχει τραβηχτεί

Ο ειλικρινής σεβασμός στον Άνθρωπο και σε όλα τα έμβια όντα, στα δικαιώματά τους, η θέασή μας για τον Πλανήτη, πέρα από την υλιστική και ισοπεδωτική ιδιοκτησιακή λογική των Εθνικιστών και τέλος η αγνή αντισυστημική μας λογική, θέτουν τις βάσεις για έναν όμορφο αλλά και επίπονο Αγώνα, ο οποίος, όπως ενδεικτικά παρουσιάσαμε πιο πάνω, δεν είναι προϊόν μιας "υπόγειας συνωμοσίας" που στόχο έχει να πλήξει τον εθνικιστικό κορμό, ούτε καν αποτελεί "σπλάχνο" αυτού του χώρου. Πρόκειται στην ουσία για εκ διαμέτρου αντίθετες λογικές, που σε ένα μετέπειτα στάδιο μετουσιώνονται σε δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους. Και ενώ πριν κάποια χρόνια, όταν ο Εθνικοαναρχισμός αποτελούσε μια έννοια άγνωστη, τα λόγια και τα επιχειρήματα αυτά έμοιαζαν να πέφτουν στο κενό, τώρα πλέον λαμβάνονται σοβαρά υπ' όψιν, καθώς όλο και περισσότεροι νέοι και και νέες αναζητούν μια καινούρια διέξοδο. Αυτό αποτελεί μια βεβαίωση της εθνικοαναρχικής επαναστικότητας, ότι μετά από χρόνια γόνιμων προβληματισμών, έχει προκύψει μια νέα λειτουργία αφοσιωμένου και επίμονου φανατισμού. Είναι στην ατμόσφαιρα, καθαρή από συμβιβαστικές λογικές, ότι η πιθανότητα υπάρχει για να κινήσει την επαναστατική ιδέα σε μια νέα και πιο απειλητική για το σύστημα θέση. Για χάρη της Κοινότητας και των Ανθρώπων, για χάρη της Ευτοπίας που όλοι αναζητούμε, η ευκαιρία έχει αρπαχτεί.

(συνεχίζεται...)