Τα προσχήματα της δημοκρατίας (μέρος γ')

Λένε πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται, άλλοτε ως τραγωδία κι άλλοτε ως φάρσα. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει όμως, είναι κατά πόσον τούτη η επανάληψη οφείλεται στις αέναες σπείρες του Μεγάλου Χάους, ή σε χρήση δοκιμασμένων σχεδίων, που έχουν εφαρμοστεί στο παρελθόν μ’ επιτυχία. Στην περίπτωσή μας  –  με την επέμβαση του ξένου παράγοντα να κάνει αισθητή την παρουσία του με τον πλέον ασφυκτικό τρόπο – τείνω να πιστεύω ευκολότερα τη δεύτερη εκδοχή, πείτε με εύπιστο, κουτό αν θέλετε, ακόμα και συνωμοσιολόγο. Σαράντα έξι χρόνια μετά τον υγιεινό περίπατο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας, δημοσκόπηση της Ελευθεροτυπίας θέλει έναν στους τρεις Έλληνες να πιστεύει ότι η απαρχαιωμένη γκροτέσκ Χούντα των συνταγματαρχαίων ήταν καλύτερη από τη «δημοκρατική» Τροϊκανή κυβέρνηση. Θεωρώ πως αυτό το εύρημα θα μπορούσε να διατυπωθεί σωστότερα ότι πολλοί πλέον πιστεύουν πως η Τροϊκανή Αιδήμων Δημοκρατία είναι πράγματι χειρότερη ακόμα κι απ’ αυτήν την «εθνοσωτήριο» του σχεδόν γραφικού Γ. Παπαδόπουλου και των καραβανάδων του. Φαίνεται πως έχουν αρχίσει όλο και περισσότεροι να αισθάνονται το ύπουλο ερπετικό σφίξιμο του Νάρθηκα. Μια τέτοια αντίληψη δεν θα πρέπει πάντως να μας εκπλήσσει, όποια απ’ τις δυο διατυπώσεις κι αν προτιμήσουμε. Ο μέσος άνθρωπος ξεχνάει εύκολα το ξύλο, την καταπίεση, τον έλεγχο της ζωής του, άλλωστε αυτά κυρίως απευθύνονταν στους λίγους «ανόητους» που επέμεναν εκείνα τα μαύρα χρόνια ν’ αντιστέκονται στη Χούντα. Αυτό που δύσκολα ξεχνά είναι η πείνα κι εκείνο που αντέχει λιγότερο απ’ όλα είναι η αβεβαιότητα. Με βάση αυτά τα δυο «ενστικτώδη» κριτήρια που – όσο κι αν κάποιοι στραβομουτσουνιάζουν από ηθικό αποτροπιασμό – αποτελούν τα κυριότερα κίνητρα για τις μάζες, η σημερινή πολιτική ανωμαλία ηττάται πανηγυρικά και κατά κράτος στη σύγκρισή της ακόμα και με τη Χούντα.

Τα σημάδια δείχνουν πως έχει έρθει ο καιρός για μια νέα Μεταπολίτευση. Το γεγονός και μόνο ότι γίνεται μια τέτοια σύγκριση, μεταξύ Παπαδόπουλου και Σαμαρά, υπογραμμίζει αναμφίβολα τη φύση της ανωμαλίας, η οποία αρχίζει σιγά σιγά να καθίσταται κοινή συνείδηση. Όμως αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι πρόκειται για μια θνησιγενή κατάσταση, που δεν έχει μπροστά της πολλή ζωή ακόμη. Ίσως να χρειαστεί και πάλι να περιμένουμε επτά χρόνια για μια Μεταπολίτευση, ελπίζω όμως ότι θα είναι λιγότερα. Αυτό που έχει όμως τη μεγαλύτερη σημασία, δεν είναι ο χρόνος, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αυτή θα λάβει  χώρα. 

Θα είναι άλλη μια δοτή «Μεταπολίτευση» οπερέτα, άλλος ένας καλός μπάτσος, όταν ο κακός μπάτσος δεν θα έχει πια τα επιθυμητά αποτελέσματα; Θ’ αναδυθεί άλλο ένα πολιτικό σύστημα μειοδοσίας, εθελοδουλείας και τυφλής υπακοής, μια ακόμη αλλαγή σκηνικών στο ίδιο έργο του οποίου σχεδόν δυο αιώνες είμαστε θεατές; Μήπως όμως θα είναι μια πραγματική Ελληνική Επανάσταση, με σκοπό ο ίδιος ο λαός να πάρει τη ζωή, την ελευθερία και την τύχη του στα χέρια του, μια πραγματική Τέταρτη Ελληνική Δημοκρατία, αυτόνομη, ακηδεμόνευτη, που δεν ανήκει σε κανέναν παρά μόνο στο λαό της; (υπ’ αυτήν την έννοια θα είναι πράγματι η Πρώτη Ελληνική Δημοκρατία, τουλάχιστον όσον αφορά στη μετά Χριστόν περίοδο). Με λύπη θα επισημάνω ότι με βάση τα μέχρι σήμερα δεδομένα και το επίπεδο επίγνωσης, ενότητας κι ετοιμότητας που εμφανίζει ο ελληνικός πληθυσμός, πολύ φοβάμαι πως θα επαληθευτεί η πρώτη εκδοχή και το όνομα Καραμανλής περιμένει και πάλι στο συρτάρι, πάντοτε πρόχειρος να έρθει ξανά για να μας σώσει, ενώ ο Τσίπρας δείχνει να έχει ενστερνιστεί τον παπανδρεϊσμό από τα γεννοφάσκια του. Απ’ την άλλη πλευρά, ίσως φτάσει μια στιγμή, που ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος δεν θα έχει να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες του και τότε όλα θα είναι πιθανά, καθώς «την Επανάσταση την κάνουν τ’ άδεια στομάχια κι όχι τ’ άδεια κεφάλια», αλλά και κάθε γεωπολιτική ανακατάταξη προσφέρει ευκαιρίες που δεν παρουσιάζονται καθόλου σε «ομαλές» περιόδους σταθερότητας.

Ξέρω πως για τους περισσότερους το όραμα μιας εθνικοαπελευθερωτικής αναίμακτης Ελληνικής Επανάστασης για την ανεξαρτησία, αποτελεί απλά και μόνο ένα μακάριο όνειρο, υπαγορευμένο απ’ τους ατμούς της παπαρούνας, η παράκρουση ενός τρελού, το παραλήρημα ενός απελπισμένου. Όμως και πάλι, στα όνειρα δεν ζει ντροπή και κανένας δεν μπορεί να παραμείνει με σώας τα φρένας, βουτηγμένος στην παράνοια της «παγκόσμιας λογικής», σκλάβος μιας αποκρουστικής κι επιβαλλόμενης συναινετικής πραγματικότητας, βγαλμένη θαρρείς μέσα από τους σκοτεινότερους εφιάλτες του Τζωρτζ Όργουελ, του Άλντους Χάξλεϋ και του Φίλιπ Ντικ. 

Πιστεύω και πάντα θα πιστεύω ότι η Ελευθερία και η Ανεξαρτησία είναι υπόθεση πρώτα απ’ όλα βούλησης, ή αν θέλετε συλλογικού θελήματος. Η πλήρης απαξίωση της Αιδήμονος Τρίτης Δημοκρατίας δίνει στον ελληνικό λαό μια μοναδική ευκαιρία, για να διεκδικήσει για πρώτη ουσιαστικά φορά την αυτοδιάθεση και την αυτοδιαχείρισή του και μάλιστα να την πετύχει, ενάντια σε κάθε «οιωνό», μέσα σ’ ένα παγκόσμιο status που όλο και περισσότερο αποσταθεροποιείται, εμφανίζοντας στις προοπτικές μας έναν «ορίζοντα δεδομένων», όπου όλα είναι πιθανά, όσο κι αδύνατον να προβλεφτούν, κατά συνέπεια ίσως να είναι η πρώτη φορά που υπάρχουν ουσιαστικές πιθανότητες πραγμάτωσης, έστω κι αν αυτές είναι μικρές. Όσο κι αν οι αλυσίδες αιώνων έχουν πείσει τον ελληνικό πληθυσμό ότι η παρούσα κατάσταση αποτελεί τη «μοίρα του», πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι στη σκέψη και στο φρόνημα, που θα οραματίζονται, θα ονειρεύονται και θα επιδιώκουν τη Λευτεριά, σε πείσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής εταιρικής νεοφεουδαρχίας, των ψευδεπίγραφων καταναγκαστικών της μονόδρομων και της αυτοκρατορικής παγκοσμιοποίησης. Καλή πατρίδα σύντροφοι…

Προσχήματα της δημοκρατίας: "Επίλογος"

Όττο Μέγα Χάος, περιοδικό Μηδέν Τελεία