Για κάθε ελευθερία του νου

Την τέχνη την κουβαλάμε εφ' όσον αντιμετωπίζουμε τις αλήθειες μας. Είναι αυτή η ιδιαίτερη πραγματικότητα που δε νοιάζεται αν τη διαχειρίζεται η κοινή θέα, γιατί απλά γίνεται η κοινή θέα. Η αλήθεια, ιδιόχειρη και ενυπόγραφη, είναι ο χρόνος που διατίθεται για κάθε σχόλιο της ζωής. Είναι ένας κόσμος που καταλαβαίνεις, ενώ η τέχνη είναι ο κόσμος που σε καταλαβαίνει. Έρχεται και κάνει αυτό το σχόλιο γενίκευση.

Αυτό γίνεται με την τέχνη. Κάνει χρέη διαμόρφωσης. Έρχεται από έξω να εκφράσει το ανέκφραστο μέσα. Διακρίνεις την αντίφαση, διακρίνεις το αδιάκριτο κάθε στιγμής; Αν αντιληφθείς με συνειδητότητα την κάθε στιγμή, κινδυνεύεις να μη γνωρίζεις τίποτα. Να μην μπορέσεις να δεις το μοναδικό και το ξεχωριστό κάθε περίστασης, κάθε αιτίου και αιτιατού. Σα να έχεις όλο τον χρόνο κι εσύ τον τεμαχίζεις σε δευτερόλεπτα. Αν πάλι δεν συνειδητοποιήσεις την κάθε στιγμή με την παραπάνω έννοια, τότε κινδυνεύεις να ονειροπολείς μια ζωή που την αφουγκράζεσαι μόνο και δεν την ζεις με πνεύμα και οστά.

Η πολεμική είναι δυσδιάκριτη μιας και τα αισθητήρια στη μορφή της αλυσίδας που αρμόζουν στο ανθρώπινο κορμί, μάτια, όσφρηση, ακοή και αφή, είναι ένα τετελεσμένο γεγονός, που δεν μπορεί παρά μόνο να βάλει κανόνες και σταθερές. Το να κατανοήσεις τον κόσμο σου και να του εξομολογηθείς το βάρος, αυτό που διαθέτει από την αρχή του ο άνθρωπος, είναι η καταιγίδα του νου με βαλέστρα έναν καθρέφτη. Μια ψυχογραφία. Μια εικόνα που γυρνάει πάνω σου και αποκρυπτογραφείται αλλά και αποκρυπτογραφεί τις δυσνόητες αλλά ορατές γραμμές του Εγώ με το Είμαι.

Το δυαδικό του διδύμου Τέχνη - Αλήθεια, είναι μια ακόμα χειραγώγηση. Αποκτά εξουσία και ενοχή αυτής της εξουσίας, όπως σχεδόν όλα τα δυαδικά παιχνίδια αυτού του κόσμου, με κορυφαίο αυτής της κυριαρχίας των ενστίκτων, της ποσότητας και της ποιότητας. Τι βαθιά θλίψη η πραγματικότητα...

Είμαστε οι αχαρτογράφητοι χρήστες μιας επιμηκυνμένης μελό ιστορίας με στιβαρά δεδομένα του χρόνου και χώρου, ή μήπως είμαστε το όνειρο μιας πεταλούδας που την βλέπουμε στο όνειρό μας να μας ονειρεύεται; Η νύχτα έχει γεμίσει φωτεινά ποτάμια. Το σκοτάδι χάνει έδαφος συνέχεια. Ο αέρας παρεμβάλλει με υψηλές συχνότητες ανάμεσα στις ανάσες σου και ο ύπνος σου έγινε καλωδιακός με εξάμηνες προσφορές. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να είσαι μ' έναν άνθρωπο και να μη σκέφτεσαι άλλον.

Αναρωτιέμαι ποιος φόβος με κυριεύει περισσότερο: ο φόβος ότι υπάρχει θεός ή ο φόβος ότι μπορεί και να μην υπάρχει; Συνεργία σε μια συνεχή ημιμάθεια. Είναι αισχρό να προωθείς τους αντιρρησίες επειδή δεν μπορούν να βρουν τι έχουν να ανακαλύψουν. Είναι αισχρό να τους καταδιώκεις επειδή έχεις εγκλωβιστεί σε μια πίστη αποστειρωμένη. Η ανησυχία και η επιμονή της σε ξαγρυπνάει κεντώντας την ιστορία της στο πρόσωπό σου. Σκιά, πληγή ανοιχτή του κάθε γιου του ανέμου, σου υπενθυμίζει την τέχνη που κάνει μια ιδέα μεγαλείο.

Έρωτας και θάνατος ή αγάπη και αιωνιότητα; Εν Αρχή είναι ο Λόγος. Η συνεχής επιβολή. Τι είναι αυτό που σε θανατώνει και βαθιά σε εγκυμονεί; Η ερημιά του είναι ή του Όλου;

Γυρνάς στο μυαλό σου ψάχνοντας παλιούς ήλιους και παλιά όνειρα, γιατί τα καινούρια δεν έχουν την ευφυία να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους απέναντι στον όλεθρο της υπερφορτισμένης μνήμης. Καταλαβαίνεις ότι εσύ είσαι ο λαβύρινθος. Εσύ και ο μίτος, σε μια ισορροπία καταστροφής. Ούτε να χαθείς και να αγνοείσαι, ούτε να ελευθερωθείς. Σε μια ημιδιάσταση, σε μια ημιπληγική κατάσταση, με μοναδικό σύντροφο τον εγωισμό σου να προβάλλεται σαν την επόμενη διαφήμιση. Σου παραδίνουν το κλειδί της φυλακής σου. Ξέρουν ότι δεν πρόκειται να αντισταθείς, αφού είσαι ο αρχιτέκτονάς της.

Καλημέρα κόλαση, μη με φοβάσαι. Είμαι φίλος και από διαλείμματα κάνω τον κομπάρσο, έτσι για λίγη δόση θεάματος, για λίγη δόση ζωής θανατηφόρας. Πριν απ' όλα να τιμήσουμε το όνειρο της ζωής. Μη χανόμαστε και γινόμαστε αγνοούμενοι του ίδιου μας του εαυτού. Σε αναμονή κάθε από καρδιάς πράξης για κάθε ελευθερία του νου.

*πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Saturnalia