Το 1971, σε συνέντευξη που έδωσε στο καναδικό ραδιόφωνο, ο Α. Παπανδρέου είχε δηλώσει (σε ελεύθερη μεταφορά): «Οι Έλληνες πολιτικοί ρωτούν τους Αμερικάνους: “Γιατί μας φέρατε τη Χούντα; Δεν ήμασταν αρκετά υπάκουοι, δεν σας κάναμε πάντοτε όσα μας ζητούσατε;” Στην πραγματικότητα οι Αμερικανοί θα προτιμούσαν να υπήρχαν στην Ελλάδα «τα Προσχήματα της Δημοκρατίας», δηλαδή ελεύθερες εκλογές, συνδικαλισμός κλπ. Το ζήτημα όμως για εκείνους, είναι ποιος θα τους πείσει ότι μπορεί πραγματικά να ελέγξει τον ελληνικό λαό»! Πέρα απ’ το προφανές γεγονός ότι η παραπάνω δήλωση αποτελούσε μια κυνική υποβολή υποψηφιότητας του Ανδρέα για τη… θέση, εδώ γεννάται ένα σημαντικό ερώτημα: Ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος που οι Μεγάλες Δυνάμεις χρειάζονταν κάποιον «χαρισματικό» για να ελέγξουν τον ελληνικό λαό; Τι ακριβώς φοβόντουσαν απ’ αυτόν;
Εδώ θα χρειαστεί να καταφύγουμε σ’ ένα παράδειγμα απ’ τον χώρο της μικροβιολογίας: Εάν πάρουμε μια καλλιέργεια βακτηρίων κι αρχίσουμε να εφαρμόζουμε συστηματικά εναντίον τους τις πιο σκληρές επιθετικές μας μεθόδους – αντιβιοτικά, αντισηπτικά κλπ – μετά από κάποιο χρονικό διάστημα τα βακτήρια προσαρμόζονται, γίνονται ανθεκτικά, σκληρά, επιθετικά και μολυσματικά, σε σημείο όχι μόνο να είναι πια αδύνατον να τα σκοτώσεις, αλλά πολύ περισσότερο ν’ απειλούν με ραγδαία και κακοήθη εξάπλωση στην πρώτη ευκαιρία. Σ’ αυτήν την περίπτωση οι μικροβιολόγοι γνωρίζουν μόνον έναν τρόπο να καταστήσουν τα βακτήριά τους και πάλι ελέγξιμα και ακίνδυνα. Διακόπτουν την χορήγηση αντιβιοτικών και τη χρήση αντισηπτικών, ενώ ταυτόχρονα παρέχουν στην καλλιέργειά τους άπλετη τροφή, πλούσια σε θρεπτικά συστατικά. Μέσα σε λίγες γενιές, τα βακτήρια επανέρχονται στην αρχική τους κατάσταση και τότε μπορεί κάποιος και πάλι να τα χειριστεί με ασφάλεια και άνεση.
Κάτι παρόμοιο ως σύλληψη είχε συμβεί και με την περίπτωση του ελληνικού λαού. Οι συνεχείς πτωχεύσεις, οι ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις, οι πόλεμοι – επεκτατικοί, αμυντικοί κι εμφύλιοι – στους οποίους σύρθηκε ανηλεώς επί συνεχείς δεκαετίες, ιδιαίτερα στον 20ο αιώνα, οι δικτατορίες, η αέναη πείνα και φτώχεια, η μετανάστευση, η καταπίεση, η κάθε λογής σκληρότητα, διαμόρφωσαν σταδιακά έναν λαό που είχε μετατραπεί σε πολεμική μηχανή, προσαρμοσμένο στην κακουχία και την ανέχεια, άφοβο μπροστά σε κάθε είδους απειλή. Όχι μόνον αυτό, αλλά ταυτόχρονα ο λαός ανέπτυξε και μια ισχυρή εθνική συνείδηση και συνάμα μια έμφυτη συμπάθεια προς τον κομμουνισμό (ή έστω μια σαφή αριστερή κλίση), ως τον εχθρό του εχθρού του, που φυσιολογικά φάνταζε σαν φίλος του.
Αυτό όχι μόνο υπέσκαψε τα σχέδια της πρώτης προσπάθειας ενοποίησης της Ευρώπης σ’ ένα ενιαίο οικονομοπολιτικό μόρφωμα, υπό τις τρυφερές φροντίδες του θείου Αδόλφου, αλλά έδειξε σε όλους τους επίδοξους αποικιοκράτες ότι κάθε προσπάθεια καταπάτησης δια της βίας του πολύτιμου αυτού γεωπολιτικού χώρου θα συναντούσε σημαντικά προσκόμματα και κάθε σχεδιασμός θα ήταν δυνατόν ν’ αποτύχει, εξαιτίας αστάθμητων παραγόντων, που εκείνοι θα αδυνατούσαν να προβλέψουν πλήρως. Έντρομοι χρησιμοποίησαν και τα τελευταία αντιβιοτικά που είχαν στη διάθεσή τους, προκειμένου να ελέγξουν κακήν κακώς την κατάσταση – εμφύλιο, βρετανική στρατιωτική επέμβαση, δοτές πολιτικές ηγεσίες και μια Αιδήμονα Δημοκρατία που δεν ήταν σε θέση να τηρήσει καν τα προσχήματά της και που φυσιολογικά κατέληξε σε μια ξενοκίνητη στρατιωτική Χούντα – ενώ η Ελλάδα και η Κύπρος παρέμεναν ως ένα ενεργό ηφαίστειο, με την πίεση όλο και περισσότερο να συσσωρεύεται στο υπέδαφος, διακινδυνεύοντας ανά πάσα στιγμή μια έκρηξη, καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος δεν είχε ακόμη κριθεί και οι «πράκτορες του ερυθρού εχθρού» περικύκλωναν απειλητικά την ελλαδική χερσόνησο.
Το 1974, έπειτα από τα αριστερού προσανατολισμού κινήματα που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας, προς μεγάλη χαρά της ΕΣΣΔ, το μοντέλο της επιθετικής αντιμετώπισης των ελληνικών «βακτηρίων» ήταν πλέον φανερό ότι δεν μπορούσε να ευσταθήσει, ενώ μάλλον θα έβαζε σε κίνδυνο το έργο της ολοκλήρωσης του Δυτικού Καπιταλισμού με την ιμπεριαλιστική μορφή που τον γνωρίζουμε μέχρι σήμερα – ιδιαίτερα σήμερα. Το νέο μοντέλο πολιτεύματος περιλάμβανε την ενσωμάτωση της αριστερής πλειοψηφίας στο σύστημα, μέσω της συμμετοχής της στον κρατικό κορβανά και τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Οι κατάλληλοι άνθρωποι γι’ αυτόν το σκοπό είχαν ήδη επιλεγεί και το όνομα αυτών, Κ. Καραμανλής και Α. Παπανδρέου. Ο πρώτος χρησιμοποίησε το πολιτικό του εκτόπισμα προκειμένου να ελέγξει την Δεξιά, αξιοποιώντας τον έμφυτο μεγαλοϊδεατισμό και το προαιώνιο όνειρο της ελληνικής αστικής (και μικροαστικής) τάξης να γίνουν επιτέλους Ευρωπαίοι. Ο δεύτερος χρησιμοποίησε το ρητορικό του ταλέντο και την υψηλή τέχνη της αερολογίας, προκειμένου να ελέγξει την αριστερή πλειοψηφία πριν αυτή προλάβει να ριζοσπαστικοποιηθεί, αξιοποιώντας την πολιτική και ιδεολογική υπανάπτυξη και την ευπιστία που έδερναν σύσσωμο τον ελληνικό πληθυσμό. Μιλούσε στο συναίσθημα του λαού χαϊδεύοντας τα κατώτερα των ενστίκτων του, ενώ σταδιακά τον έστηνε «στης παγκόσμιας λογικής τα πέντε μέτρα».
Ο Γ. Ράλλης πριν τον θάνατό του εξομολογήθηκε σε κάποιο ντοκιμαντέρ πως ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής, την εποχή που ο Α. Παπανδρέου όδευε ολοταχώς προς την κατάληψη της εξουσίας, καθησύχασε τους φόβους του, λέγοντάς του ότι είχε έρθει η ώρα δυστυχώς να πάρουν την εξουσία και οι ηττημένοι του εμφυλίου πολέμου και πως έτσι έπρεπε οπωσδήποτε να συμβεί για το καλό της χώρας, μιας χώρας που όμως κατά τη δική του ρήση «ανήκει εις την Δύσιν». Αυτό πάλι από μόνο του υποδεικνύει ότι πίσω απ’ τη στάση και τις επιλογές του υπήρχε απώτερος σχεδιασμός, για όσα «έπρεπε» να συμβούν ώστε να καταλήξουμε στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα. Κατά την προσωπική μου αντίληψη δεν χωρά καμμία αμφιβολία ότι ο Κ. Καραμανλής γνώριζε ακριβώς τι έκανε και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, ότι ήρθε τον Ιούλη του ’74 «δασκαλεμένος» από τας Ευρώπας, πράγμα που εν πολλοίς εξηγεί και το παράδοξο των δύο εντελώς διαφορετικών προτύπων διακυβέρνησης που εφάρμοσε ο ίδιος κατά τις δυο φάσεις της παντοδυναμίας του. Για το μόνο για το οποίο διατηρώ αμφιβολίες, είναι το κατά πόσον γνώριζε σε τι κατάσταση θα βρεθεί η χώρα λίγες δεκαετίες αργότερα. Και πάλι ο Γ. Ράλλης μαρτυρεί πως ο Κ. Καραμανλής του είχε εκμυστηρευτεί ότι ως κυριότερο επίτευγμα και ως κληρονομιά του θεωρούσε το ότι μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη η χώρα θα γλίτωνε απ’ το φάσμα της φτώχειας που την μάστιζε από καταβολής της. Ίσως να του είχαν φουσκώσει κι εκείνου τα μυαλά με αίολες υποσχέσεις και πίστευε πως κατά βάθος δούλευε για το καλό του λαού και της χώρας. Όπως και να έχει, ένας καθοδηγούμενος από ξένες δυνάμεις πολιτικός είναι το ίδιο επικίνδυνος και μειοδότης, είτε η στάση του οφείλεται σε αφέλεια, είτε σε δόλο, αφού το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις.
Δεν χωράει επίσης καμία αμφιβολία ότι ο Α. Παπανδρέου ήταν γνώστης του σχεδίου, πράγμα που αποδεικνύεται όχι μόνο απ’ την περιβόητη συνέντευξή του επί Χούντας, αλλά και από τα συνεχή και συνεπή ψεύδη με τα οποία τάισε αυτός κι οι πολιτικοί του επίγονοι τους Έλληνες, όπως επίσης και από το γεγονός ότι μέσα απ’ το δικό του κόμμα και τη δική του οικογένεια ξεπήδησαν οι κυριότεροι ολετήρες της χώρας (Σημίτης, ΓΑΠ, Βενιζέλος, Παπακωνσταντίνου κλπ). Από παλιά ο Ανδρέας είχε τη φήμη μεγάλου οπορτουνιστή (ή αν προτιμάτε καιροσκόπου), φήμη που φρόντισε να επιβεβαιώσει κατά τη διάρκεια της δικής του παντοδυναμίας, σε βαθμό που η λέξη «αριβίστας» ίσως ν’ αποτελεί έναν δίκαιο χαρακτηρισμό της πολιτείας του. Την κληρονομιά αυτού του αριβισμού μπορεί εύκολα σήμερα να οσμιστεί κάποιος, εάν βγάλει απλά το μανταλάκι από τη μύτη και γυρίσει το πρόσωπο κατά τη μεριά του παραπαίοντος ελληνικού κυνοβουλευτικού συστήματος, πιθανότατα του πλέον ατιμασμένου απ’ όσα έχει γνωρίσει ως τα σήμερα τούτος ο τόπος, ίσως και όλη η Ευρώπη, με μοναδικό αντάξιο συνυποψήφιο για τον τίτλο, τη δημοκρατία της Βαϊμάρης.
"Προσχήματα της δημοκρατίας: τα πολυανθεκτικα΄βακτηρίδια"
Όττο Μέγα Χάος, περιοδικό Μηδέν Τελεία
(συνεχίζεται...)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου