Το καρκίνωμα της ελληνικής Antifa

"Η antifa negative γεννήθηκε (αντικαθιστώντας την υπογραφή του antifacasadelcampo) το Μάϊο του 2012 στην Αθήνα από μετανάστες και μη, με βάση ένα ιδρυτικό κείμενο που έχει υπογράψει και συζητήσει κατά τη δημιουργία της – το "μανιφέστο για έναν ανθελληνικό αντιφασισμό!" Στο πλαίσιο αυτής της συλλογικότητας, βασικό κριτήριο για να κρίνουμε μια κοινωνία – εν προκειμένω την ελληνική – είναι το πως αυτή η κοινωνία φέρεται στις μειονότητες της και τους “Άλλους” της. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι άλλος δρόμος για εμάς δεν υπάρχει, μιας και η δικιά μας πολιτική πάει πακέτο με την, αλλού εν μέρει κι αλλού τμηματική, απομόνωση που μας έχει προσφέρει η ελληνική κοινωνία, αριστερής ή δεξιάς πολιτικής τοποθέτησης λίγη σημασία έχει. Έτσι και εμείς οι ίδιοι/ες με την σειρά μας της χαρίζουμε λίγη από την εχθρότητα μας. Αυτήν που μπορούμε να αρθρώσουμε τουλάχιστον με λέξεις και πράξεις. Ζώντας στην κόλαση με σπάνιες εισπνοές καθαρού αέρα, καταλαβαίνει κανείς ότι η κόλαση δεν βελτιώνεται, δεν μεταρρυθμίζεται. Γι αυτό ακριβώς, ξεχωριστό καταφύγιο έχουμε βρει στην αντιφασιστική δράση την οποία αντιλαμβανόμαστε ως το όχημα αποδόμησης κάθε τι ελληνικού, ό,τι γουστάρει να αναπαράγει και να συντηρεί δηλαδή η ελληνική κοινωνία εις βάρος των “Άλλων” της, “ξένων” κάθε είδους, “αντι-κανονικών” κάθε είδους, στη θρησκεία, το χρώμα, την εθνικότητα, τον σεξουαλικό προσανατολισμό κτλ. Αυτό σημαίνει στην τελική και αντιφά αρνητικό: να αντιδράς, να μη σκύβεις το κεφάλι εκεί που επελευνάνει ο εθνικός ζόφος και η τρομοκρατία. Αρνητικό σημαίνει να μην πουλάς το παρελθόν, παλιότερο ή πιο πρόσφατο, για χαζούς ενθουσιασμούς ενός καρότου του παρόντος. Αρνητικό σημαίνει να οξύνεις τους ανταγωνισμούς, να μην τους κρύβεις, να μην τους λειαίνεις. Αρνητικό σημαίνει να μην έχεις θεούς κι αφέντες, καθοδηγητές και σύμβολα και ταμπέλες και κομματικές παρωπίδες. Σημαίνει, επίσης, όταν μιλάς να συνυπολογίζεις και τους άλλους που δεν μπόρεσαν ποτέ να μιλήσουν ή σιωπούν κι οι σιωπές τους έχουν αξία. Αρνητικό σημαίνει να μη σκέφτεσαι θετικά κι εποικοδομητικά όταν οι μεγάλοι κινηματίες σου βάζουν στοιχήματα για μεγαλειώδη κινήματα και αβέβαιες (δογματικές) ουτοπίες. Και αρνητικό σημαίνει βέβαια να μπορείς να βροντοφωνάζεις σε τέτοιες εποχές “ελλάδα σκάσε!” και “οι έλληνες είναι φασίστες!”

Antifa Negative ("About")

Χαζεύοντας στο διαδίκτυο, έπεσα πάνω σε μια "ευφάνταστη" σύλληψη, που μάλλον προορίζεται για αυτοκόλλητο, μπορεί και να κοσμεί ήδη τους δρόμους των Αθηνών... Τι διαβάζουμε;  "Ωραία η Καλλιθέα, αλλά έχει πολλούς έλληνες". Θα μπορούσε απλά να χαρακτηριστεί ως ένα βλακώδες σύνθημα και να προσπεραστεί λόγω της έκδηλης γραφικότητας και του αναμφισβήτητου κομπλεξισμού που κρύβει, όμως θα ήταν καλό να σταθούμε σε αυτό, διότι το θέμα με την εγχώρια Antifa είναι αρκετά μεγάλο και αυτή η φράση είναι μια καλή αφορμή για αναλύσεις και ενδεικτική του χαρακτήρα αυτής και των σκοπών της.

Το παθολογικό μίσος των αντιφασιστών για τους Έλληνες

Οι γκρούπες που συγκροτούν τη λεγόμενη Antifa, αρέσκονται στο να διατυπώνουν λόγια και έργα υπέρ των μεταναστών/προσφύγων, ενώ από την άλλη ποτέ κανείς δεν θα τους δει να εκφράζονται όχι αλληλέγγυα (αυτή είναι μια μέγιστη πολυτέλεια...), αλλά έστω με συμπάθεια για τα προβλήματα των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι επικαλούνται γενικόλογα τα "ανθρώπινα δικαιώματα" και την "ισότητα για όλους" (δείτε τελείως ενδεικτικά στο εισαγωγικό κείμενο τις λέξεις "Άλλων" και "έλληνες"). Ο διαχωρισμός που γίνεται από τη μεριά τους, ανάμεσα σε Έλληνες και μετανάστες (και είναι απαξιωτικός προς τους Έλληνες) είναι ο ανάλογος διαχωρισμός που γίνεται από την πλευρά των Εθνικιστών, μόνο που προφανώς στην περίπτωση των αντιφασιστών μιλάμε για το "άλλο στρατόπεδο". Αυτός ο διαχωρισμός, στείρος και μηδενιστικός, αναπτύχθηκε και εξελίχτηκε στην πεμπτουσία της "δράσης" του αντιφασιστικού κινήματος, το οποίο, για να αντιμετωπίσει την αντίστοιχη λογική των Εθνικιστών που στόχευε στον μετανάστη ως πρόβλημα, έφτασε στο σημείο να προσδώσει στους μετανάστες την αποκλειστικότητα του καταπιεσμένου, έναντι των Ελλήνων.

Από την ιστοσελίδα μας, έχουμε πολλάκις εκφραστεί υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού, όχι φυσικά στη ρατσιστική του διάσταση και με κανενός είδους χαρακτήρα ανωτερότητας ή κατωτερότητας φυλών ή πολιτισμών, αλλά απλά ετερότητας, κάτι που αποτελεί γεγονός δεδομένο, μια αδήρητη πραγματικότητα αιώνων. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε πως τα προβλήματα που προέρχονται από την καταπίεση του παγκόσμιου υπερκράτους, αγγίζουν όλους τους πληθυσμούς της Γης, είτε αυτοί κατοικούν στην Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στις περιοχές του Τρίτου Κόσμου, και όπου αλλού. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης οι άνθρωποι παλεύουν για το δικαίωμά τους στη ζωή, έχουν δε να αντιμετωπίσουν την ίδια αδίστακτη εξουσιαστική μηχανή, η οποία αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως μεγέθη ασήμαντα μπροστά στα κέρδη και σε κάθε λογής μπίζνα. Η θέση μας είναι ξεκάθαρη: κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος χλευασμού και εκμετάλλευσης!

Παρ' όλα αυτά, η Αριστερά, τέκνο της οποίας αποτελεί η Antifa, και μάλιστα κουβαλώντας και πολλές παιδικές ασθένειες, στην οριζόντια λογική της εναντίωσης προς κάποιες (πράγματι υπάρχουσες) ρατσιστικές συμπεριφορές, έχει αναπτύξει μια σειρά από "αποκλειστικές ευαισθησίες" προς κάθε τι διάφορο του ελληνικού στοιχείου. Η μονομέρεια αυτή βρήκε πρόσφορο έδαφος σε μια σειρά από σοβαρά ζητήματα όπως η ανεργία, οι συνθήκες εργασίας, το δικαίωμα στη στέγη και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ζητήματα τα οποία αντί να αναδειχθούν στην ολότητά τους στο σύνολο των ανθρώπων, περιβλήθηκαν από μια πολιτική μίσους απέναντι στους Έλληνες, και μάλιστα σε περιόδους οικονομικής και γενικότερης κρίσης, που άγγιζαν φυσικά όλο τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, σκόπιμα οι αντιφασιστικές ομάδες έσπευδαν να σημάνουν ως ρατσιστικά, οποιαδήποτε περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς Έλληνα προς αλλοδαπό, ακόμα και αν τα κίνητρα ήταν τελείως διαφορετικά, ενώ αποσιωπούσαν οποιαδήποτε συμπεριφορά είχε κίνητρο ρατσιστικό από μετανάστη προς μετανάστη ή από μετανάστη προς Έλληνα. Αυτή η υποκριτική διάθεση δεν άργησε να καταλήξει σε έναν ιδιότυπο φετιχισμό προς κάθε τι που σχετιζόταν με τους μετανάστες, από αντίδραση στη λογική των Εθνικιστών που έβρισκαν κάθε τι στραβό στους μετανάστες. 

Antifa και Κράτος: οι αντιφασίστες ως δούρειος ίππος στη συγκρότηση αντιεξουσιαστικής λογικής 

Συστάθηκε λοιπόν και άρχισε να "ευδοκιμεί" ως μόδα, έπειτα από το 2000, ένα υβρίδιο του αριστερού χώρου, που χαρακτηριζόταν συν τοις άλλοις από μια υποκριτική στάση απέναντι στην εξουσία, με το πρόσχημα του φασιστικού κράτους που καταπίεζε τις "μειονότητες" και "αβάνταρε" τους ρατσιστές. Το υποκριτικό του πράγματος έγκειται στο γεγονός ότι οι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στην πραγματικότητα δεν είχαν και δεν έχουν ως αντίπαλο στόχο το κράτος και τα δομικά εργαλεία του, αλλά την πατριωτική και εθνικιστική του έκφραση, οτιδήποτε δηλαδή πίστευαν οι αντιφασίστες ότι στρεφόταν και στρέφεται ενάντια στην απόδοση του μεγίστου των δικαιωμάτων για τους μετανάστες και μάλιστα οι ίδιοι πρότειναν τη λύση μέσα στα ίδια τα κρατικά πλαίσια. Η ύπαρξη και δράση της λεγόμενης Antifa αποτελεί, παρά την όποια οικειοποίηση μέρους της αναρχικής θεώρησης, ένα κακέκτυπο που καμία σχέση δεν έχει με την γνήσια αναρχική οπτική, το οποίο λειτουργεί ως δούρειος ίππος στη συγκρότηση και συνοχή ενός πραγματικά αντικρατικού/αντιεξουσιαστικού μετώπου από τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας. Ο έντονος στατισμός, η συστημική λογική των αντιφασιστών, που δε δίσταζαν να πηγαίνουν πότε με τον αστυνομικό, πότε με τον δικηγόρο και πότε με τον βουλευτή, ή και με τους τρεις ταυτόχρονα, καταδίκασε και περιθωριοποίησε το όποιο "κίνημα" μπορεί να υπήρξε, βαλτώνοντάς το και καθιστώντας το μέρος και συνώνυμο αριστερίστικων κομματικών ομάδων, που συχνά πυκνά λιγουρεύονται ένα ξεροκόμματο από την πίτα της εξουσίας.

Αμέτρητες ήταν οι φορές που αντιφασίστες ζήτησαν την αμέριστη συνδρομή του κράτους και των λειτουργών του για να επιτύχουν μέχρι και μια απλή προσαγωγή ενός ανήλικου παιδιού, ενώ το αλισβερίσι με τα κόμματα της Αριστεράς - λέγε με κυρίως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ - έδινε και έπαιρνε πολλές φορές και πάνω από το τραπέζι, μέχρι που αυτές οι άθλιες γκρούπες κατήντησαν εργαλείο των πολιτικών σκοπιμοτήτων των προαναφερθέντων κομμάτων, στο συστημικό, κυριαρχικό και δημοκρατικό (λέγε με καλύτερα και "αμεσοδημοκρατικό") πλαίσιο. Η όποια απελευθερωτική διεργασία από τη μέγγενη του κρατισμού, πήγαινε περίπατο διότι "εκείνο που έπρεπε να αντιμετωπιστεί τάχιστα ήταν ο φασισμός, και αν έπρεπε να συμμαχήσει κανείς με τον διάβολο, δηλαδή με τους δημοκράτες, για να ηττηθούν οι φασίστες, ήταν όχι μόνο θεμιτό, αλλά αναγκαίο".

Όχι άλλη Antifa!

Η αποδοχή όμως του πλαισίου αυτού, αποτελεί μια κοροϊδία για όσους προσβλέπουν σε πραγματική αλλαγή και όχι σε μετάλλαξη. Στην πραγματικότητα, η δράση των αντιφασιστών καταλήγει σε πολλές περιπτώσεις να συνιστά ένα απροκάλυπτο αβαντάρισμα στη δημοκρατία, στον φιλελευθερισμό και στον καπιταλισμό, αφού, χρησιμοποιώντας εξουσιαστικές πρακτικές, οι αντιφασίστες ρίχνουν νερό στο μύλο του συστήματος, στην προσπάθειά τους να τιμωρηθούν οι φασίστες. Η αντίληψη περί εχθρού είναι ξεκάθαρα λανθασμένη από την στιγμή που θεωρούν πως επειδή το κράτος ευνοεί τους φασίστες, τότε μόνο πρέπει να πολεμηθεί (αυτό συμβαίνει διότι μέρος της Antifa, που βρίσκεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί πλέον κομμάτι του κράτους), μόνο που στην πορεία τους διαφεύγει το γεγονός πως τα κόμματα που υποστηρίζουν είναι και αυτά κράτος και μάλιστα το ίδιο ισχυρό, το ίδιο ολοκληρωτικό, το ίδιο καταπιεστικό και πως η μονομέρεια αυτή τους βγάζει συχνά από τη διαδικασία αναζήτησης του πραγματικού εχθρού. Του Καπιταλισμού. Της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, που αλωνίζει χωρίς κανέναν φραγμό και αντίσταση, με την απόλυτη συνενοχή των αριστεριστών, οι οποίοι δίνουν τα διαπιστευτήριά τους σε αυτή συμμετέχοντας στην εξουσία και τους μηχανισμούς της.

Είναι ανάγκη ο κόσμος να συνειδητοποιήσει ότι η οργανωμένη Antifa αποτελεί μέρος κράτους και παρακράτους, το οποίο έχει εισβάλλει μέσω επίσημων λειτουργών στα πράγματα και όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με την αντιεξουσιαστική δράση και την Αναρχία, αλλά τις υπονομεύει και λειτουργεί σε αυτές παρασιτικά. Αυτός είναι και ένας βασικός λόγος για τον οποίο ο χώρος αυτός είναι διαβρωμένος και τσαλακώνεται μέρα με τη μέρα σαν χάρτινος πύργος. Η φαινομενική "χείρα βοηθείας" των συστημικών αριστερών και η "αλληλεγγύη" δεν είναι κάτι άλλο παρά μια εξουσιαστική πρακτική με τον μανδύα του "μη πολιτικά ορθού", όμως για έναν λογικό άνθρωπο και όχι βλάκα είναι μια απάτη και μια βασική έκπτωση στην εξεγερσιακή λογική. Το δίπολο "δεξιά - αριστερά", που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τη σύγχρονη Ελλάδα, επιτρέπει την "καλή γειτονία" του κόκκινου συστημικού ρουφιάνου με τον αντιεξουσιαστή, επιτρέπει τη μεταναστολαγνεία και τον ανθελληνισμό, επιτρέπει τη χρηματοδότηση από τον κρατικό κορβανά, επιτρέπει εν τέλει τη δράση ενάντια στην Παγκοσμιοποίηση μαζί με τους Νεοταξίτες και τους Παγκοσμιοποιητές... Ο αριστερισμός και οι αντιφασίστες αποτελούν μια μεγάλη πληγή στην ακτιβιστική λογική και η αποδέσμευση από αυτούς φαντάζει ανάγκη επιτακτική για την καλλιέργεια πραγματικής αντικρατικής σκέψης και δράσης.

Κώστας Μ.