Δεν περίμενε κανείς να έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα στη χώρα όπου αποθεώνεται το ποδόσφαιρο όσο πουθενά αλλού στον κόσμο. Η Βραζιλία πονάει καθημερινά, η Βραζιλία κυριολεκτικά βράζει, όχι από ευχαρίστηση που θα φιλοξενήσει το φετινό μουντιάλ, αλλά από τα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν τους πληθυσμούς της. Η Βραζιλία βιώνει - και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τη χώρα μας - μια ανθρωπιστική κρίση, και είναι βέβαιο πως σε τέτοιες συνθήκες είναι αδύνατο για τον μέσο κάτοικό της να παρακολουθεί, πόσο μάλλον να ευχαριστηθεί το μουντιάλ των δισεκατομμυρίων όταν η επιβίωση είναι για εκείνον η απόλυτη προτεραιότητα. Η ιστορία αυτή μας θυμίζει και άλλες φτωχές χώρες που κατά καιρούς φιλοξένησαν μεγάλες διοργανώσεις, υποθηκεύοντας το μέλλον τους για δεκαετίες.
Η Βραζιλία της φαβέλας, με τα εκατομμύρια κατοίκων της που βρίσκονται στο όριο της απελπιστικής φτώχειας, δαπάνησε υπέρογκα ποσά για τις εγκαταστάσεις των αγώνων, την ίδια στιγμή που ο κόσμος ζητά εναγωνίως λίγα χρήματα για τα υποτυπώδη όπως σχολεία, νοσοκομεία, φαγητό. Το συνολικό κόστος για το μουντιάλ είχε εκτιμηθεί κοντά στο ένα δισεκατομμύριο ευρώ, κατέληξε όμως ...λιγάκι παραπάνω, στα τρία δισεκατομμύρια ευρώ. Παράλληλα, τα εισητήρια στις αστικές συγκοινωνίες εκτοξεύτηκαν, το ίδιο και τα εισητήρια των αγώνων. Μεγαλοχορηγοί βάζουν την σφραγίδα τους για το παγκόσμιο υπερθέαμα, και αυτό που ενδιαφέρει τους διοργανωτές αλλά και το "μεγάλο μάτι" της FIFA, είναι όλα να είναι καλά εντός γηπέδου. Για το έξω, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Ποτέ δεν ενδιέφερε. Όχι μόνο αυτό, αλλά η κυβέρνηση "τακτοποιεί" τις περιοχές γύρω από τα γήπεδα, καταστρέφοντας τις φαβέλες, για να είναι όλα καλογυαλισμένα για το μεγάλο γεγονός.
Στον ίδιο ρυθμό "χορεύουν" και οι εδώ μπαλαδόφιλοι, από κοντά και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της "εθνικής μας υπερηφάνειας". Η βουβαμάρα τους εξηγείται αφού το πρόγραμμα του Μαϊου ήταν φορτωμένο με τις εκλογικές υποχρεώσεις, ο Ιούνιος περιλαμβάνει ξεκούραση και η μπάλα πάει πακέτο με την σιέστα. Σε μια χώρα με ίδιο τύπο προβλημάτων, μας ενδιαφέρει η "Εθνική" και τα τσαλίμια του Καραγκούνη, του Μήτρογλου και του Τζαβέλλα και μάλιστα οι πατριδοκάπηλοι αυτής της χώρας, όσοι πουλούν καθημερινά φτηνό εθνικιστιλίκι, θα πανηγυρίσουν και θα ανάγουν την όποια ποδοσφαιρικής προέλευσης επιτυχία σε εθνικό θρίαμβο. Θεωρούμε κάτι ξεχωριστό μια νίκη ή μια ισοπαλία σε μια ξεφτιλισμένη διοργάνωση που μας ψυχαγωγεί, ενώ ταυτόχρονα στέλνει πιο κοντά στον αργό θάνατο μια ολόκληρη κοινωνία. Τα φώτα μπορεί στις 12 Ιουνίου να λάμπουν, όμως δε θα κρύψουν ποτέ την ασχήμια της καπιταλιστικής τυρρανίας. Χρέος μας και δική μας περηφάνια είναι να σταθούμε δίπλα στους καταπιεσμένους, σε όσους εξεγείρονται. Τα "χρυσά παιδιά" της ομάδας μας μπορούν να περιμένουν.
Αργύρης Στρατής
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου