Απαγορεύεται το Απαγορεύεται

Απαγορεύεται! Πόσο συνηθισμένα είναι τ’ αυτιά μας σ’ αυτή την αποτρόπαια λέξη! Και πως να μην είναι αφού τα πάντα γύρω μας τείνουν να θεωρούνται απαγορευμένα. Δεν είναι μόνον το φαινόμενο των απαγορευτικών πινακίδων που κυριαρχούν παντού. Παντού γύρω μας υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές ελέγχου και συντεταγμένες διαδρομές, εξωτερικές και εσωτερικές εντολές, τις οποίες και πρέπει να ακολουθούμε πιστά. Οι κοινωνίες μας απαιτούν από εμάς να βρισκόμαστε σε συντεταγμένη πορεία και δεν επιτρέπουν τις παρεκκλίσεις. Οι απαγορευτικές πινακίδες απλώς μας το υπενθυμίζουν.

Ζούμε σε δημοκρατικές κοινωνίες, οι οποίες υποτίθεται πως έχουν ως ιδανικό τους την ελευθερία, αλλά όμως γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πολύκλαυστη ελευθερία μας είναι ένα είδος αυταπάτης. Και οι αυταπάτες, ως γνωστόν, προσφέρουν πάντοτε μεγαλύτερη παρηγοριά. Μας παρηγορούν με το να μας αρνούνται το προφανές, μας αρνούνται μια ψευδαίσθηση που έχουμε ξεχάσει πως είναι τέτοια, την Αλήθεια: είμαστε σκλάβοι, που νομίζουν πως είναι ελεύθεροι.

Για την ακρίβεια είμαστε «απελεύθεροι σκλάβοι» που, αφού λησμονήσαμε το οδυνηρό μας παρελθόν, αφεθήκαμε σιγά-σιγά να κατρακυλήσουμε σ’ ένα καθεστώς εσωτερικής σκλαβιάς. Είμαστε φυλακισμένοι με ορατά και αόρατα δεσμά και βρισκόμαστε μονίμως κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του «εσωτερικού αστυνομικού», που μας έχουν εμφυτεύσει από παιδάκια. Χωρίς υπερβολή ο καθένας μας δεν είναι παρά ο άμισθος δεσμοφύλακας του εαυτού του.

Υποθέτω πως πρέπει να είμαστε αιώνια παιδιά, καθώς δεν γνωρίζουμε τι είναι καλό για μας και χρειαζόμαστε πάντα ένα κράτος-«πάτερ φαμίλια», για να μας νταντεύει και να μας νουθετεί διαρκώς. «Η γονεοποίηση της εξουσίας και η βρεφοποίηση της κοινωνίας ήταν και παραμένει ο ιστορικά αμετάλλακτος στόχος όλων των διαχειριστών της εξουσίας, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και πολιτικές αμφιέσεις τους» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κλεάνθης Γρίβας στο βιβλίο του Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική (1989).

Με δυό λόγια το κράτος μας προστατεύει ακόμη κι από τον ίδιο μας τον εαυτό! Το κράτος-προστάτης, δηλαδή «νταβατζής», που φροντίζει «για το καλό μας» με νόμους κατά των διαφημίσεων των τσιγάρων, με αυστηρούς νόμους για τη ζώνη ασφαλείας και το κράνος. Το κράτος που διώκει τους λαθρέμπορους, τους κλέφτες, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους σωματέμπορους και κάθε λογής εγκληματίες, όχι για να μας προστατεύσει στ’ αλήθεια, αλλά για να κρατήσει για λογαριασμό του το μονοπώλιο της χρήσης της βίας και μάλιστα με νόμιμους και συνταγματικά κατοχυρωμένους τρόπους. Η βία αυτή χρησιμοποιείται πολύ συχνά για τιμωρία και καταστολή.

Διαβάστε περισσότερα: Terra Papers: "Απαγορεύεται το Απαγορεύεται"