Περί διαχωρισμών και συναφών πολιτικών φληναφημάτων

Ένα ζήτημα το οποίο έχει απασχολήσει κατά καιρούς τη συγγραφική μας ομάδα είναι οι ζυμώσεις που γίνονται και στον αναρχικό χώρο. Κυρίως η προσπάθεια απεγκλωβισμού ενός σεβαστού μέρους του από τη μαρξιστοκρατούμενη αριστερά και τα πολιτικά δεκανίκια της. Και είναι γνωστό ότι σε πολλές των περιπτώσεων, οι δομές χρόνων που υπάρχουν στον αντιεξουσιαστικό/αναρχικό χώρο, επιτρέπουν την καλή γειτονία με έναν συρφερτό επαγγελματιών πολιτικών και κομματικών παραγόντων, στο όνομα μιας δήθεν "κινηματικής δράσης" που εν τέλει παραποιεί και αλλοιώνει την υπόσταση αυτής της ίδιας της Αναρχίας ως θεώρησης και διαφοροποίησης από το κράτος και την εξουσία.

Παράλληλα θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η υποταγή της σημειολογίας, συνθηματολογίας και του περιεχομένου της δραστηριότητας αυτοαποκαλούμενων αντιεξουσιαστικών/αναρχικών ομάδων αφενός σε έναν στείρο εργατισμό, όσο αφετέρου και σε έναν γραφικό αντιφασισμό που εν τέλει καταλήγει σε φασίζουσες πρακτικές. Για το λόγο αυτό, και επειδή υπάρχουν αξιόλογες ομάδες και εκφράσεις εντός του χώρου αυτού, σας παραθέτουμε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Anarchy Press και εκθέτει το ζήτημα σε μια πολύ σωστή και ειλικρινή διάσταση.

"Καλύτερα χώρια, παρά ενωμένοι με λάθος τρόπο", Ερρίκο Μαλατέστα

Έχει παρατηρηθεί, πως, ουκ ολίγες φορές, οι γενικεύσεις επί παντός επιστητού συμβαίνουν με σκοπό την απόκρυψη της αλήθειας, μέσα από ένα ποικιλόχρωμο καλειδοσκόπιο αφομοίωσης, ομογενοποίησης και ιδίως με την εμφάνιση μιας κουτοπόνηρης διαλεκτικής, που, ως άλλος πολιτικός Πινόκιο, θα παρουσιάσει απόψεις και πρακτικές κατά το δοκούν. Είτε λοιπόν με θορυβώδες ταρατατζούμ είτε με «σφηνοειδείς» προσχώσεις εντός της παραπαίουσας κινηματικής  αρθρογραφίας, έχει κάνει «δυναμικά» τελευταίως την εμφάνιση του το ιδεολόγημα που θέλει κάθε ακραιφνή και ακέραια αναρχική/αντιπολιτική άποψη a priori  διαχωριστική. Ωστόσο, είναι έτσι τα πράγματα;

Αποτελεί μήπως διαχωριστική θεώρηση πως η ελευθερία και οι πάσης φύσεως πολιτικές ακαθαρσίες έχουν τόση σχέση μεταξύ τους όση η θέρμη της σάρκας με το ψύχος του σκυροδέματος; Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η καταστροφή της εξουσίας και των δαιδαλωδών πλεγμάτων αυτής εντός των κοινωνικών τειχών, θα πραγματωθεί μέσα απ’ την εργατική χειραφέτηση, τα ελευθεριακά (sic) σχολεία και τα λοιπά πολιτικά θέσφατα που ευαγγελίζεται ο αναρχισμός/μαρξισμός; Άραγε σπέρνουμε, ως άλλες φαρμακερές έχιδνες, το μίσος και την διχόνοια, όταν δηλώνουμε πως η «συνταγή» του αναρχισμού ελάχιστα έχει να προσφέρει στον δρόμο για την ολική απελευθέρωση; Παράγουμε κι αναπαράγουμε τάχα διαχωρισμούς κι έριδες, όποτε αναφέρουμε πως, όποιοι έχουν μετατρέψει τις απόψεις και πρακτικές  των λεγόμενων «κλασσικών» αναρχικών σε πολιτικά «ευαγγέλια», είναι αναρχιστές κι ουχί αναρχικοί; Σάμπως να γινόμαστε η κατσαρή θριξ στο αντιφασιστικό ζυμάρι, κάθε φορά που δηλώνουμε γραπτώς πως, όσοι οικειοποιούνται αντιανθρώπινες μεθόδους κι απόψεις εν γένει, είναι εξ ίσου εχθροί της ελευθερίας με τον φασίζοντα/φασιστικό συρφετό;  Ούτε λόγος…

Είναι ηλίου φαεινότερον πως τούτη η ακατάσχετος μωρολογία περί διαχωρισμών έρχεται να αθροιστεί σε έναν συνολικότερο πολιτικό μηχανισμό με «αντιεξουσιαστικό» περιτύλιγμα, που, αν μη τι άλλο, αναδύει μπόχα κομματίλας εκ του μακρόθεν. Οι κατευθυντήριες γραμμές, λοιπόν, που προωθούνται, είτε εκουσίως είτε με ακατάσχετες πιλαφοειδείς σινδονιάδες των «ειδικών» του ενόπλου «αναρχολενινιστικού» εξαμβλώματος ένθεν κακείθεν, δεν αφορούν τους αναρχικούς. Οι «ιερές αγελάδες» και το άκριτο των λεγομένων τους ανήκουν ως νοητικά σχήματα σε μυαλά υπηκόων, όχι αγωνιζομένων. 

Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό για κάθε αναρχική ομάδα/συλλογικότητα να παρουσιάζει τις απόψεις της έξω από κάθε λογική σύμπλευσης ή, ακόμη χειρότερα, ταύτισης. Καίτοι, αν μέσα από ενδελεχείς συζητήσεις καταλήξουν σε ομοφωνίες με άλλες αναρχικές ομάδες/συλλογικότητες, τότε είναι καθόλα απελευθερωτικό να εμφανίζουν πληθώρα κοινών σημείων και –γιατί όχι βεβαίως;– να υπογράφουν από κοινού δημόσια κατατεθειμένες απόψεις. Οι αναρχικοί δεν είναι πολιτικά όντα∙ βέβαια, όσοι/ες νιώθουν αναλόγως, ας επωμιστούν στην μαυροκόκκινη καμπούρα τους και τις κομματικής λογικής γραμμές, τα θέσφατα, την ομοσπονδιολαγνεία και τις λοιπές «απελευθερωτικές» φανφάρες. Η αγκαλιά της ποικιλώνυμης αριστεράς είναι ευρεία και ζεστή. Οι καλοθελητές ας σπεύσουν κι ουχί βραδέως.

Ναι, είναι αληθές. Δεν συμφωνούμε με τις «επαναστατικές» ληστείες, τις απαγωγές, την ανειλικρίνεια, την υστεροβουλία, το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», τον εκφυλισμό της αναρχικής άποψης σε ευτελές αριστερόστροφο δεκανίκι. Κι όλα τα προαναφερθέντα –καθόλα αναμενόμενο βέβαια– επιμελώς ρετουσαρισμένα με το πολιτικό βερνίκι μιας σαπρής κινηματικής σπέκουλας.

Ναι, πιστεύουμε στους κατά περίπτωση διαχωρισμούς. Διαχωρίζουμε πλήρως το πολιτικό από το συνολικά απελευθερωτικό, το ψέμα από την ανυστεροβουλία, τον καφενειακό παρεϊσμό από τις συντροφικές σχέσεις, την νεολαιίστικη «θητεία» στο «αντιεξουσιαστικό» γίγνεσθαι από την διαχρονική κι εκ βάθρων αγωνία για την καταστροφή της κρατικής μηχανής. Δεν το κάνουμε επειδή θέλουμε να ξεχωρίσουμε ή ν’ αποδείξουμε ότι εμείς είμαστε οι μόνοι «δικαιούχοι» του «ορθού» δρόμου. Σε καμία περίπτωση. Καίπερ, επιλέγουμε να ξεκαθαρίζουμε τη θέση μας, ακόμη κι αν δεν είναι αρεστή για τους πολλούς. Το αναρχικό ήθος κι διαρκής αναζήτηση της αλήθειας μάς το υπαγορεύουν.