Τα όργανα της Αριστεράς και ο φάλτσος τόνος τους

Τώρα που κόπασε ο θόρυβος και ο κύριος Ρωμανός κατευθύνθηκε ξανά πίσω στο κελί του, είναι ώρα να τοποθετηθούμε και εμείς, αφού μας πρόφτασε και τοποθετήθηκε πρώτα ολόκληρο το πανελλήνιο. Κι αν μπαγιάτεψε το story δεν πειράζει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το ξαναβρούμε κάποια στιγμή στο μέλλον μπροστά μας, επομένως η ανάλυση στην οποία θα προχωρήσουμε, όλο και κάπου θα φανεί χρήσιμη.

Πιστεύω και το έχω διατυπώσει και σε άλλα άρθρα, ότι η ποιότητα της Αριστεράς σήμερα, έτσι όπως βγαίνει προς τα έξω από κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπών εξωκοινοβουλευτικών (βάζω μέσα και πολλές από τις ομάδες που αυτοχαρακτηρίζονται "αντιεξουσιαστικές"), είναι χαμηλή και προβληματική, σε σημείο του να καταλήγει δολίως αποπροσανατολιστική και αβανταδόρικη σε αντιανθρώπινες πρακτικές, προς χάριν ενός μικροπρόθεσμου πολιτικού κέρδους. Βεβαίως, κανένας νοήμων δεν θα περίμενε ένα πολιτικό κόμμα να σηκώνει τη σημαία της επανάστασης (αυτό εδώ που τα λέμε πάντως το πιστεύουν αρκετοί αφελείς κλακαδόροι και χειροκροτητές), όμως η πόλωση που υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό της χώρας επιτρέπει το να λειτουργούν πολλοί φαινομενικά αντικρατικοί και αντισυστημικοί σχηματισμοί, παρέα με το επίσημο κράτος και τα όργανά του, ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι μας παρουσιάζονται ως πολέμιοί του. Σε αυτούς που θα πουν "καλά, πότε έγινε τέτοιου είδους σύμπραξη με την κυβέρνηση;", θα τους απαντήσω ότι κράτος δεν είναι μονάχα η κυβέρνηση, αλλά όλο το κομματικό σκυλολόι που λαμβάνει μέρος σε διεργασίες, αποφάσεις, όργανα και επίσης απολαμβάνει και των προνομίων που του παρέχει αυτή του η συμμετοχή. Αυτή είναι η χαρά, αλλά και το τίμημα της δημοκρατίας. Το τίμημα έχει να κάνει με την κριτική που θα τους γίνεται, από τη στιγμή που δέχτηκαν να μπουν στο παιχνίδι του συστήματος.

Γιατί τα γράφω αυτά; Μα για να συγχαρώ τον ΣΥΡΙΖΑ και τους λοιπούς "πονόψυχους" καθεστωτικούς, διότι αποδέχτηκαν, ως ανθρωπιστές που είναι, το "βραχιολάκι", και ως δια μαγείας, εξαφανίστηκε το θέμα και όλα είναι καλά κι ωραία πάλι, σα να μην έγινε τίποτα. Μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στάθηκαν και τα ξοφλημένα δεκανίκια του ΑΝΕΛ και ΔΗΜΑΡ, και ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, που με αφιερώματα και ρεπορτάζ, μας κουνούσαν το δάχτυλο για το "δικαίωμα στην εκπαίδευση" και το "δίκαιο" αίτημα του απεργού. Και το πιο τραγικό είναι ότι ο νεαρός που έκανε απεργία πείνας πιστεύει πως έτσι νίκησε η Αναρχία! Με το βραχιολάκι ελέγχου δηλαδή, με τη νέα τεχνολογία στην υπηρεσία της καταστολής και τις φαινομενικά καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού. Και στο πλευρό του υπήρξαν από την πρώτη στιγμή σε αυτό του το αίτημα σύντροφοί του, που αυτοαποκαλούνται "ελευθεριακοί", "αντιεξουσιαστές", "αριστεροί", "αναρχικοί" κλπ, οι οποίοι πανηγύριζαν και έσφιγγαν τις γροθιές τους για τη μεγάλη αυτή νίκη. Αυτά είναι αστεία πράγματα, ενδεικτικά της αστειότητος και της σύγχυσης που υπάρχει γενικότερα στην εποχή μας. Όμως είναι και ενδεικτικά όσων ανέφερα πιο πάνω, ότι ένας εξουσιαστής, δε θα διστάσει να παρουσιάσει ένα ανελεύθερο μέτρο ως ανθρωπιστικό, αυτή είναι η δουλειά του, η εξαπάτηση και η ικανότητά του να παραπλανεί.

Από την πρώτη στιγμή, οι πράξεις του Ρωμανού φάνηκαν να μη συνάδουν με την Αναρχία. Τα αιτήματά του ήταν καθαρά προσωπικά, εξυπηρετούσαν ένα προσωπικό σκοπό, τον οποίο δέχτηκε να του τον κάνουν πράξη η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, υπερκομματικά και με συνεννόηση. Οποία ήττα για τις ιδέες που υποτίθεται ότι πρεσβεύει, να επικαλείται το κράτος και τα όργανά του, και μάλιστα με τέτοια περισσή υποκρισία. Οι γονείς του σε συνεννόηση με τον πρόεδρο της δημοκρατίας, τον Σαμαρά, τον Τσίπρα και άλλες τραγελαφικές καταστάσεις. Η απόλυτα ξεφτίλα, με αντάλλαγμα ένα ...δημοκρατικό δικαίωμα, αυτό του ...βραχιολιού. Διότι το αίτημα του απεργού για καλύτερες συνθήκες εγκλεισμού, προέρχεται από νόμο του κράτους, είναι πράγματι βαθύτατα δημοκρατικό, γι αυτό εξ' άλλου και αγκαλιάστηκε με τόση θέρμη από σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. 

Κώστας Κ.

* Προφανώς, αυτό το άρθρο δεν γράφεται για να δώσει δίκιο σε εκείνους που χαρακτήρισαν τον απεργό "τσογλάνι", "άπλυτο", "κακομαθημένο πλουσιόπαιδο" κλπ. Αυτοί είναι άξιοι της μοίρας τους και αν γίνεται μία φορά κριτική στην Αριστερά για υποκρισία, εκείνοι δεν είναι άξιοι καν κριτικής, διότι από τη βάση της ο λόγος τους είναι μίζερος και αντιανθρώπινος.