Το μόνο που θερίζεις είναι μίσος

Είμαστε όλοι προφανώς αναστατωμένοι από τα τελευταία γεγονότα με τη δολοφονία των δημοσιογράφων της εφημερίδας Charlie Hebdo, και από το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να σπείρει το θάνατο και τον τρόμο σε μια κοινωνία. Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά, συνεχείς δολοφονίες, από παράφρονες, στο όνομα μιας θρησκείας. Άνθρωποι - τέρατα, που θεωρούν "ιερό χρέος" την υπεράσπιση του Προφήτη και του Θεού τους, καταπατώντας όμως και οι ίδιοι τη θρησκευτική ελευθερία άλλων, εξευτελίζοντας, καταπιέζοντας, αποκεφαλίζοντας. Δε σημαίνει ότι επειδή προσβάλλεσαι, μπορείς να παίρνεις ένα όπλο και να σκοτώνεις. Με αφετηρία διαφόρων τύπων "προσβολές", δε θα είχε μείνει τίποτε όρθιο στη γη.

Παρ' όλα αυτά, και με δεδομένη τη συμπάθεια κάθε νοήμονα ανθρώπου προς τους δολοφονημένους, σε ό,τι αφορά στη "σάτιρα" της εφημερίδας θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη πράγματι στρεφόταν επιθετικά και μειωτικά απέναντι στο θρησκευτικό συναίσθημα σημαντικού μέρους του πληθυσμού της χώρας. Στο παρελθόν είχαν δημοσιευθεί εξώφυλλα με μειωτικές γελοιογραφίες τόσο για τους Χριστιανούς, όσο και για τους Μουσουλμάνους, τους Εβραίους κλπ. Ακόμα και Άθεος να είναι κανείς, ο σεβασμός της Πίστης του καθενός αποτελεί δείγμα ανθρωπιάς. Και ας πιστεύει κανείς ότι οι θρησκείες υπάρχουν για να υπνωτίζουν τον κόσμο και στο όνομά τους έχουν γίνει μεγάλα εγκλήματα. Οι συγκεκριμένες γελοιογραφίες λοιπόν διακωμωδούσαν με έναν τρόπο που προήγαγε το μίσος, και με τον ίδιο τρόπο έλαβαν απάντηση. Έχουμε δει γελοιογραφίες και γελοιογραφίες, εδώ είχαμε να κάνουμε με κάποιους τύπους που προκαλούσαν θρησκευτικές ευαισθησίες με έναν τρόπο που οι αποδέκτες αυτής της εμετικής πράγματι σάτιρας προσβάλλονταν. Κοινώς, "για μαλλί πήγαιναν", και "βγήκαν κουρεμένοι". Με κατακριτέο τρόπο σαφώς, αλλά το γνώριζαν. Γι αυτό και τα γραφεία τους φρουρούνταν.

Όσοι όμως παίρνουν φανατικά το μέρος είτε της μίας πλευράς, είτε της άλλης, πέφτουν σε μια σκόπιμη παγίδα. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο και δε φταίει ούτε μόνη της η μία πλευρά, ούτε η άλλη. Με τον όρο "μία πλευρά" εννοούμε τους φανατικούς μουσουλμάνους, ενώ με τον όρο "άλλη πλευρά" ένα μέρος του δημοσιογραφικού κατεστημένου, που με πρόσχημα την ελευθερία του λόγου, μπορούν να γίνουν οι μεγαλύτεροι δικτάτορες και οι πιο απεχθείς άνθρωποι.

Πόσοι γνωρίζουν ότι οι δημοσιογράφοι της Charlie Hebdo, πριν αρκετά χρόνια, συγκεκριμένα το 1996, χρησιμοποίησαν την εφημερίδα τους ως πλατφόρμα για να ξεκινήσουν μια εκστρατεία συλλογής κοντά στις 200.000 υπογραφές για να βγάλουν εκτός νόμου το Εθνικό Μέτωπο (με το οποίο να ξεκαθαρίσουμε ότι εμείς διαφωνούμε οριζοντίως και καθέτως); Για ποια ελευθερία λόγου λοιπόν μιλούμε; Γιατί όταν κανείς θέλει να επικαλείται την ελευθερία, θα πρέπει να το φτάνει μέχρι το τέρμα, υπερασπιζόμενος μάλιστα το δικαίωμα και του εχθρού του να έχει την ελευθερία να ομιλεί. Σε περιόδους όμως απόλυτης σύγχυσης και δικτατορίας, με έναν εκφυλισμένο δυτικό τρόπο ζωής, κάθε τέτοια οπτική και αντιμετώπιση φαντάζει μάταιη. Είναι λοιπόν υποκριτική αυτή η στάση όπως και η οικειοποίηση του τραγικού αυτού συμβάντος από τους πολιτικούς, τα όργανα του συστήματος, τους δημοσιογράφους και λοιπούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης.

Ζούμε γενικότερα μια άρρωστη κατάσταση, που γίνεται ακόμα πιο γραφική στα banners τύπου "Je suis Charlie". Είναι κατανοητός ο φόβος των Γάλλων και συμπάσχουμε νομίζω όλοι σε αυτόν. Η πολιτική σπέκουλα είναι όμως που φέρνει αηδία, γιατί από εκεί άλλωστε ξεκίνησε το κακό. Άλλοι θα βρουν την ευκαιρία να πάρουν πιο σκληρά μέτρα κατά της τρομοκρατίας (ποιος ξέρει ποια θα είναι αυτά και πόσους άμαχους θα περιλαμβάνουν...), κάποιοι θα εντείνουν ως αντίποινο στη δολοφονία των ισλαμιστών, ανάλογες δολοφονίες στις περιοχές που ελέγχουν (λέγε με ISIS), κάποιοι θα έχουν πιο δυνατή φωνή να χύνουν το δηλητήριό τους για κάθε μετανάστη ξεχωριστά, σα να είναι αυτός θύτης όλων των δεινών του κόσμου, ενώ άλλοι θα μας δουλεύουν κανονικότατα υπερασπιζόμενοι την ελευθερία του λόγου, τη στιγμή που εκείνοι, αποκλείουν οτιδήποτε θεωρούν ότι υπερβαίνει τα όρια της δικής τους ορθότητας.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, δεν φταίνε ούτε μόνο οι γελοιογράφοι, ούτε μόνο οι εκτελεστές, ούτε μόνο οι χριστιανοί, ούτε μόνο οι μουσουλμάνοι, ούτε μόνο οι μετανάστες, ούτε μόνο όσοι φωνάζουν εναντίον τους. Είναι η παρακμή του ανθρώπινου είδους, είναι ότι είμαστε το πιο άχρηστο δημιούργημα στη Γη, και όσο καταστρέφουμε, θα καταστρεφόμαστε και οι ίδιοι. Όταν σπέρνεις το κακό στις κοινωνίες, το μόνο που θερίζεις είναι μίσος. Και το μίσος δεν κάνει διακρίσεις.

Κώστας Κ.