Θέρους Εγκώμιον

Το Καλοκαίρι νιώθεις δυνατός και διάφανος, σαν λευκό άγαλμα σε φόντο βαθυγάλανο, σαν "επικίνδυνη ισορροπία σε ατελείωτη στιγμή". Ο Χρόνος μετουσιώνεται σε μυστική ύπαρξη, καθώς οι ώρες διαδέχονται η μία την άλλη και ο Τόπος σε Χώρο Ιερό. Το Καλοκαίρι δεν είναι - τουλάχιστον δεν είναι μονοσήμαντα - "όμορφο" ή "διασκεδαστικό". Όσοι αρκούνται σε τέτοιου τύπου διαπιστώσεις, δεν είναι παρά οι πληβείοι της Ύπαρξης. Για όποιον όμως έχει μάτια να βλέπει και στήθος να ψυχανεμίζεται, αυτή η Εποχή σου δωρίζει αισθήσεις και ψυχανεμίσματα "άλλου τύπου".

Το Μεσημέρι του Καλοκαιριού δεν είναι βιαστικό, σύντομο, περαστικό, όπως μας διδάσκει η απάτη του ωρολογίου. Αντιθέτως! Είναι η εμβληματική Ώρα, η τυραννική και ασύγκριτη, ο κυρίαρχος Ήλιος που διεκδικεί αποκλειστικά τα δικαιώματά του. Ο Χρόνος βιώνεται διαφορετικά. Το καταμεσήμερο τα πάντα τελματώνουν εμπρός σου, ασβεστωμένα θαρρείς, στο λιοπύρι του Ήλιου. Ο Χρόνος "επιβραδύνει", ο Τόπος ακινητεί - θαρρείς για πάντα. Βέβαια, τα παραπάνω είναι αδύνατο να τα βιώσεις στις πολυάνθρωπες και πολύβουες παραλίες της στερημένης οφθαλμολαγνείας και της προλεταριακής, μικροαστικής, μεσοαστικής και μεγαλοαστικής μιζέριας ή επίδειξης κενότητας.

Αν ήμουν σκηνοθέτης, θα επέλεγα ως κατάλληλο "πλάνο" μια παραλία ερημική με ελάχιστα, αραιά μεταξύ τους δέντρα, δυο-τρεις αχυροκαλύβες και ψαρόβαρκες. Πίσω από την παραλία να απλώνεται λιοφρυμένη γη με ξεραμένα χόρτα και αγκάθια. Οι σκιές των δέντρων αναιμικές, να μη δίνουν υποψία ανακούφισης, αλλά να επιτείνουν ακόμη περισσότερο τη λάβρα της Στιγμής, τη δρακόχνωτη ζέστη και οι βάρκες ακίνητες, "κολημμένες" στη θάλασσα. Κάτω από το ανελέητο, εκτυφλωτικό φως να κυριαρχεί, νηνεμία, άπνοια - είναι ο πλέον κατάλληλος Τόπος για να βιώσεις την "επιβράδυνση" του Χρόνου, την "ακινησία" του Χώρου. Ο Ήλιος να σου δαγκώνει το σβέρκο, να οργώνει τις πλάτες σου κι εσύ με τα μάτια να περιφέρονται στο χώρο, όχι μόνο να δοκιμάζεις τις αντοχές σου, αλλά με απόλυτο τρόπο να διαγιγνώσκεις εάν οι αισθήσεις σου λειτουργούν (και) ως Πύλες για τον Έσω Εαυτό.

Κι εκεί που είσαι βέβαιος για το ασάλευτο των πραγμάτων, ανεπαίσθητα, μαριόλικα, το απόγευμα έρχεται, η "ώρα που μεγαλώνουν οι ίσκοι και γλυκαίνει ο Κόσμος", η άπνοια παραδίδεται στο ξαφνικά εμφανιζόμενο δροσερό αεράκι που λούζει τη φρυμένη σου σάρκα, χαϊδεύει το σβέρκο και τις πονεμένες σου πλάτες, παίζει με το πρόσωπο και τα μαλλιά σου. Η ακινησία δίνει τη θέση της στην Κίνηση, η Ρόδα του Κόσμου ξανακινά, η θάλασσα αναπνέει, μαζί της και οι βάρκες, τα δέντρα ελαφρώνουν από δυσβάστακτο βάρος, η γλυκύτητα επανακάμπτει - και τότε φίλε μου, είναι η κατάλληλη ώρα να βουτήξεις στη θάλασσα. Τότε, όχι πριν.

Σε αντίθεση όμως με το Μεσημέρι, τον απόλυτο Κύριο, το απόγευμα δεν είναι κάτι ανάλογο. Όσο κι αν διαρκεί το φως της ημέρας, το απόγευμα χαρακτηρίζεται από τη "μετάβαση". Είναι ο επόμενος του Μεσημεριού και ο προπομπός της Νύχτας - εγκυμονεί το Μεσονύχτι. Γι αυτό το απόγευμα είναι - και έτσι πρέπει - ελαφρότητα και μόνο, παιχνίδι, ο Ήλιος που μετά την τυραννική παρουσία του αποσύρεται χορτάτος και νικητής, το μελτέμι που σου παίρνει τα μαλλιά, οι ανάλαφρες σκέψεις και γλυκές αισθήσεις - κι αν υποβόσκει μια αδιόρατη ένταση, οφείλεται μόνο στην αναμονή της Νύχτας. Γιατί η Νύχτα, "νύχτα γιομάτη θάματα, νύχτα σπαρμένη μάγια", είναι μετά το Μεσημέρι η επόμενη μεγάλη Κυρία, η κυρίαρχη. Είναι γεμάτη βελούδινες ανατριχίλες, δυνατές αισθήσεις, μοιάζει με ζώο που ενεδρεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι η καλοκαιρινή πανσέληνος "παίζει" με την ισορροπία των εσωτερικών μας χυμών. Ούτε ότι η νυχτερινή θάλασσα, ιδιαίτερα όταν "αυλακώνεται" από το φεγγάρι, μας "προσκαλεί" με ιδιαίτερους "τρόπους".

Το Καλοκαίρι είναι ο εφαρμοσμένος μαγικός ρεαλισμός του Καιρού και του Χρόνου. Ο μαγικός ρεαλισμός, από τις αγαπημένες μου τεχνοτροπίες, αυτή την Εποχή σου αποκαλύπτεται από άγνωστους καλλιτέχνες. Το Καλοκαίρι είναι για τη Ζωή ό,τι η εφηβεία για τη ζωή μας. Σε αντίθεση με μας, η Ζωή ανανεώνεται και η εφηβεία της είναι πάντοτε παρούσα. Εάν ο Σεβάσμιος Χειμώνας μας διδάσκει την "τέχνη της αποσιώπησης", διότι το λιγοστό και χλωμό φως του και το παγερό σκοτάδι του έχουν άλλη βαθύτητα και άλλους ρόλους, το εφηβικό Καλοκαίρι μας διδάσκει την τέχνη της ευθύτητας, τον "χωρίς δισταγμό, ένστικτο νόμο". Το Καλοκαίρι είναι έφηβος παιγνιώδης, αλλά και ατίθασος, αψύς. Και ως γνήσιος έφηβος δεν έχει χρόνο για "συμβουλές" και "παραινέσεις". Λούζει τη γύμνια του στην πύρρα του Μεσημεριού και βουτά μόνο σε βαθιά και καθαρά νερά.

Λεύκιππος, Κ.Τ