Υπάρχει μια «Ηθική» ή μάλλον «Ηθικολογία» που συγγενεύει ετυμολογικά με το «είθισται» και στην πραγματική του προέκταση σημαίνει ένα ξερό «συνηθίζεται».
Οι -ανά τα έτη και τους πολιτισμούς- κανόνες, διαμορφώθηκαν με μία μικρή δόση ενστίκτου, εξ ίσου μικρή δόση λογικής και πολύ περισσότερο με την καθολική υποταγή σε μια στείρα κοινωνική συνέπεια.
Κάποτε κάποιοι επιστήμονες έβαλαν σε ένα δωμάτιο μερικούς πιθήκους, όπου τοποθέτησαν μια σκάλα. Η σκάλα οδηγούσε σε φαγητό ωστόσο όποιος πίθηκος προσπαθούσε να την ανέβει, τότε το δωμάτιο ψεκαζόταν με κρύο νερό – γεγονός ανεπιθύμητο στο σύνολο του πληθυσμού. Έτσι, έπειτα από μερικές απόπειρες, οι πίθηκοι εμπόδιζαν τον πίθηκο που επιθυμούσε να φτάσει στο φαγητό. Όταν αυτό έγινε συνείδηση, ανακύκλωσαν σταδιακά τον πληθυσμό και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: κοινωνοί του δωματίου, οι οποίοι ουδέποτε είδαν το φαγητό ή ένιωσαν το κρύο νερό, κατέβαζαν με την βία όποιον προσπαθούσε να ανέβει την σκάλα. Δηλαδή έπρατταν χωρίς να γνωρίζουν τον λόγο.
Στους ανθρώπους δεν συμβαίνει κάτι διαφορετικό – μάλλον σε εμάς είναι και πιο χάλια η κατάσταση.
Καταρχάς να σημειωθεί ότι ο τίτλος του κειμένου μπορεί φαντάζει αρκετά υπερβολικός, δεν επιλέχθηκε φυσικά για να τραβήξει το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αλλά για να αποδείξει σαφώς ότι, παρόλη την φαινομενική υπερβολή του, αντικατοπτρίζει απόλυτα την πραγματικότητα.
Εάν αναφερθούμε στα ζώα και στην σχέση μας με αυτά, υπάρχει τα τελευταία χρόνια ένα «κίνημα» που προασπίζεται τα δικαιώματα των κατοικιδίων, και κυρίως των σκύλων. Η ένσταση δεν αφορά την ποιότητα της πράξης, αλλά την προέλευση της πράξης. Η συμπάθεια προς τα –πράγματι- συμπαθή τετράποδα, δεν προέρχεται δυστυχώς [από την συντριπτική μάζα τουλάχιστον] από την ενστικτώδη και φυσική ανάγκη και ωριμότητα του ανθρώπου να προστατεύσει την πανίδα και την χλωρίδα του Πλανήτη. Συγκεκριμένα οι σκύλοι είναι συμπαθείς διότι μας κολακεύουν: ότι κι αν είσαι, κι ο πιο ανωμαλάρας αντικοινωνικός άνθρωπος, ο σκύλος θα σου δείξει αγάπη – και για να είμαστε πιο ειλικρινείς, λειτουργεί ως δούλος, άρα είμαστε ο αφέντης – κι αυτό όπως είπαμε είναι κολακευτικό πάρα πολύ. Επίσης, σε έναν Δυτικό Κόσμο στον οποίο τα Υποκατάστατα έχουν αντικαταστήσει τα Φυσικά, τα κατοικίδια αποτελούν υποκατάστατο τεκνοποίησης.
Το τυχαίο αυτής της μοντέρνας κουλτούρας, που έχει λάβει μορφή επιδημίας και αυτό αντικατοπτρίζεται στα Social Media, με ανθρώπους να εκθέτουν ακόμα και.... τούρτα για τα γενέθλια του κατοικιδίου τους, αποδεικνύεται αρκεί να αναλύσουμε τους πολιτισμούς του σήμερα: στην Κίνα τρώνε σκύλο [ένα δις], στην Ιταλία άλογο [πολιτισμός], στον Αραβικό κόσμο απαγορεύεται το χοιρινό [εμείς τρώμε], στις Ινδίες απαγορεύεται το βοδινό [εμείς τρώμε]. Με άλλα λόγια, έτυχε να βρισκόμαστε εδώ και να έχουμε αυτές τις συνήθειες, όπως οι πίθηκοι του πειράματος.
Σκοπός της ανάπτυξης της σκέψεως αυτού του κειμένου είναι η καθαρή και ορθολογική συνείδηση του καθενός ανθρώπου. Σε πρώτο βαθμό είναι υποχρέωση του ανθρώπινου γένους να σέβεται κάθε ζωντανό οργανισμό. Εκεί λοιπόν βρίσκεται η ηλιθιότητα και η υποκρισία, ένα παχύσαρκο γένος να λέει ότι αγαπάει τα ζώα, την στιγμή που καταναλώνει απίστευτες ποσότητες ζώων προς τέρψιν και γεύσιν.
Άποψη του γραφόντα – ο οποίος δεν αρνείται ότι καταναλώνει κρέας κι ούτε αρνείται ότι έχει σφάξει ζώο κατά την αγροτική του ζωή στην επαρχία – είναι ότι κάθε άνθρωπος ο οποίος επιθυμεί να τρώει κρέας ζώων, θα πρέπει με την ενηλικίωσή του να συμμετέχει στην σφαγή ενός εξ αυτών. Όχι να παραστεί στην σφαγή, να συμμετάσχει. Το μπιφτέκι είναι ζουμερό στο supermarket και απολαυστικό στο πιάτο, αλλά μέχρι να φτάσεις εκεί, κοίτα τα μάτια της αγελάδας πριν την σφάξεις. Εκεί θα καταλάβεις τον πόνο που προκαλείς και έτσι θα αποκτήσεις ισορροπίες ως οντότητα. Ακόμα κι αν γίνουμε όλοι φυτοφάγοι, η φύση έχει αμέτρητα σαρκοφάγα και άρα συνεχή πόνο. Οπότε δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι ο καταναλωτισμός που ανακυκλώνει τους ανθρώπους [δηλαδή παχαίνουν για να πάνε μετά στο γυμναστήριο να αδυνατίσουν] ανακυκλώνουν δυστυχώς και τα ζώα τα οποία στο βωμό του κέρδους εισάγονται σε μια ανελέητη βιομηχανία κρέατος, την οποία ο ελεύθερος άνθρωπος του μέλλοντος θα πρέπει να καταστρέψει ολοκληρωτικά.
Εάν λοιπόν στο πιτόγυρο έμπαινε σκύλος, τότε πιθανότατα να μην μας ένοιαζε καθόλου ο πόνος αυτών των ζώων που τώρα λατρεύουμε - και στην θέση των ψυχολογικών μας κενών να βάζαμε ένα γουρουνάκι, όπως αυτό της φωτογραφίας, που τώρα φυσικά το σφάζουμε και το τρώμε.
Τόσο απλά.
Σ.Α.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου