Το θέατρο των ηλιθίων

Η ένταση των τελευταίων ημερών με αφορμή τον πυρηνικό εξοπλισμό ανέπτυξε σενάρια μέχρι και διεξαγωγής πολεμικής σύρραξης μεταξύ Η.Π.Α. και Βόρειας Κορέας. Ένταση σε όλους τους τομείς επικοινωνιακή, με ανταλλαγή δηλώσεων τύπου αγώνων πυγμαχίας με σκοπό την δημοσιότητα. Ως άλλοι Mayweather και McGregor λοιπόν, ο Donald Trump και ο Kim Jong Un με πολύ μελετημένες και καυστικές φράσεις μέσα από υποκριτική που θα μπορούσε να συγκινήσει μόνο την ηλίθια μάζα, αυξάνουν την δημοτικότητά τους προς όφελος των πραγματικών σκοπών τους.

Στην Βόρεια Κορέα λέγεται ότι έγιναν 3.500.000 αιτήσεις για στράτευση. Ακόμα και εάν είναι αριθμός φουσκωμένος λόγω της δικτατορικής κομμουνιστικής προπαγάνδας, είναι γεγονός ότι μέχρι και ο τελευταίος Βορειοκορεάτης είναι διαθέσιμος, με το πιστόλι στο κρόταφο φυσικά, ώστε να θυσιαστεί στον βωμό του καλοζωισμένου και παχύσαρκου Kim. Με την Εξουσία να ορίζει ακόμα και το πότε οι ομογενοποιημένοι πολίτες θα πρέπει να γελάνε ή να κλαίνε, με ένα «κλικ» διακόπτη κάθε συναίσθημα, κάθε ανθρώπινη βούληση, να ενεργοποιείται και το «1984» του προφήτη Όργουελ να επιβεβαιώνεται τραγικά.

Στην Αμερική είναι εξίσου εύκολα τα πράγματα για την Εξουσία, έστω κι αν η απόχρωση είναι διαφορετική. Ακόμα και εάν ο μέσος Αμερικάνος αδυνατεί να γνωρίζει τα βασικά – όπως η γεωγραφική θέση – για τον εν δυνάμει επόμενο αντίπαλο των Πολιτειών, μπορεί να εφησυχαστεί στον ρόλο του θεατή στο κυνήγι μαγισσών και την «εξάγνιση» του πλανήτη από τους ίδιους. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σε διάρκεια λίγη παραπάνω από μισό αιώνα δηλαδή, οι Η.Π.Α. είχαν πολεμική δράση στην Κορέα, στην Κούβα, στον Λίβανο, στο Κογκό, στην Δομινικανή Δημοκρατία, στο Βιετνάμ, στην Ταϊλάνδη, στο Ζαΐρ, στην Γρενάδα, στη Λιβύη, στον Περσικό Κόλπο, στον Παναμά, στην Σομαλία, στην Αϊτή, στην Βοσνία, στο Κόσοβο, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Πακιστάν, στην Συρία, στην Νιγηρία. Είναι μέρος του lifestyle του Αμερικάνου ...πατριώτη, να βλέπει το κράτος [κι όχι την «πατρίδα»] του να λειτουργεί ως πολεμική μηχανή εκκαθάρισης ψυχών, το σοκ και δέος σε πλήρη νομιμοποίηση. Στο θέατρο των ηλιθίων παιδιά σκοτώνονται και το κοινό χειροκροτεί.

Στον υπόλοιπο κόσμο που οφείλει να ακολουθεί χωρίς να παρεμβαίνει, αυτός ο πόλεμος δηλώσεων έχει αντίκτυπο στην οικονομία, είναι αφορμή για νέες δηλώσεις και διπλωματική ζύμωση [βλ. Κίνα, Ρωσία, Γερμανία] αλλά και αποτελεί σπουδαίο καθρέπτη της σημερινής πραγματικότητας: στην άλλοτε αυτόνομη και περήφανη Ιαπωνία, εργαλείο πλέον της Αμερικής μετά τις δύο πυρηνικές βόμβες και την απόλυτη υποταγή, οι πολίτες σπεύδουν να παραγγέλνουν ειδικά κιβώτια – καταφύγια, για ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο, καθώς βρίσκονται πολύ κοντά στην Β. Κορέα. Ειρωνεία ότι, σε μία πρόσφατη έρευνα, οι Ιάπωνες βγήκαν τελευταίοι στον κόσμο και οι πλέον αρνητικοί στο ερώτημα «αν θα πολεμούσες για την χώρα σου». Το να υπερασπιστείς τον τόπο σου και τους ανθρώπους σου, είναι βασικό φυσικό δικαίωμα τόσο για τον άνθρωπο όσο και για κάθε ον της φύσης που υπερασπίζεται το είδος του. Οι Ιάπωνες έχουν δεχτεί τεράστια πλύση εγκεφάλου, από τις αυτοαποκαλούμενες «Δημοκρατίες», οι οποίες απέφυγαν να κάνουν την ίδια προπαγάνδα στους δικούς τους πολίτες, κι έτσι ο άλλωτε περήφανος Ιάπωνας που ζει στον αληθινό τόπο του χιλιάδες έτη, προτιμάει πλέον ως ατομιστής να κρύβεται στο πλαστικό λαγούμι - καταφύγιό του, ενώ ο τεχνητός Αμερικάνος δηλώνει ένθερμος πατριώτης και πάντοτε έτοιμος πολεμιστής ή καλύτερα warrior.

Είναι χαρακτηριστικό επίσης το πως αυτοί οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί λειτουργούν. Η Δύση, όπως και οι χώρες της Μέσης Ανατολής και όχι τόσο της Άπω, ακριβώς λόγω της μεσοανατολικής προέλευσης της θρησκευτικής κουλτούρας που επηρέασε τις συνειδήσεις επί αιώνες, παρουσιάζουν τον εχθρό ως τον «Σατανά» που πρέπει να «νικηθεί». Ο Κιμ Γιονγκ Ουν, άσχετα εάν πράγματι είναι ένας κομμουνιστής δικτάτορας, είναι ο Σατανάς που στην συνείδηση του μέσου αμερικάνου πολίτη πετάει ζωντανά μωρά στα σκυλιά και στα γουρούνια. Για τους δολοφόνους της ISIS, η Αμερική είναι ο Σατανάς της αμαρτίας και των άπιστων που πρέπει να πνιγούν στο αίμα τους. Ο Μιχαήλ Μπακούνιν, δεχόμενος την Βίβλο ως ένα παράλογο παραμύθι με βαθιά αλλά διεστραμμένη ψυχολογία, απάντησε στην ανθρωπότητα με την φροντίδα που θα δείξει ο σωστός δάσκαλος στον ανόητο μαθητή, ωστόσο και με την ακεραιότητα και καθαρότητα που έχει στον λόγο του ένας Επαναστάτης: όρισε τον Σατανά, ως τον «...αιώνιο εξεγερμένο, το πρώτο ελεύθερο πνεύμα και απελευθερωτή του κόσμου».

Εάν ο «Θεός» είναι το Κράτος, που πάντοτε ορίζει τους περιστασιακούς εχθρούς του ως τους «διαβόλους» τότε ναι, σε αυτή την σκηνή του θεάτρου πρέπει να υπάρξει συνεχής παρέμβαση από τους σωστούς διαβόλους. Καμία θέση υπέρ του ενός ή του άλλου, όποιος κι αν είναι ανά περίπτωση ο ένας ή ο άλλος κι όχι μόνο εδώ συγκεκριμένα - το έχει πει κι ο Σοπενχάουερ πολύ σωστά, ότι εάν ένας κροκόδειλος φάει τον εχθρό σου, δεν γίνεται να γίνεις φίλος με τον κροκόδειλο. 

Παρέμβαση στην σκηνή του θεάτρου των ηλιθίων, ως άλλοι «σατανάδες» που θέλουν να αφυπνίσουν τους αγγελικά πλασμένους εγκέφαλους, του ευκολόπιστου και του υποταγμένου συνειδησιακά σύγχρονου ανθρώπου – καταναλωτή – θεατή.

Έκτωρ Αντισθένης