Γιατί επέλεξα αυτό το θέμα; Διότι θα ήθελα να δώσω έμφαση στην ιδιαιτερότητα και στη μοναδικότητα του Κινήματός μας. Πρόσφατα γεγονότα που σχετίζονται με το δηλητήριο της πολιτικής και το καταστροφικό έργο της, ήρθαν να δημιουργήσουν σύγχυση, όχι απαραίτητα ανάμεσά μας, αλλά σε ανθρώπους οι οποίοι ξεκίνησαν να έρχονται σε επαφή μαζί μας και να κάνουν τα πρώτα τους βήματα ανακαλύπτοντας τον Εθνικοαναρχισμό.
"Το μίσος συνεχιζόταν ακριβώς όπως πριν, μόνο που ο στόχος είχε αλλάξει. Αυτό που είχε κάνει εντύπωση στον Γουίνστον, όταν τα ξανασκέφτηκε όλα αυτά, ήταν πως ο ομιλητής πέρασε, από τη μια πολιτική γραμμή στην άλλη, ακριβώς στη μέση μιας φράσης, όχι μόνο χωρίς να σταματήσει, αλλά χωρίς να αλλάξει καν τη σύνταξη." (1984, G. Orwell)
Πολιτική σημαίνει συμβιβασμός. Η πολιτική αποτελεί την επιτομή μιας συμβιβαστικής λογικής, και σε ένα σύστημα το οποίο ενθαρρύνει την αναξιοκρατία και την αδικία, η "'άμβλυνση των γωνιών" και ο πάση θυσία συμβιβασμός αποτελούν από τα βασικά στοιχεία τα οποία μπορούν να καταστήσουν κάθε πολιτικό οργανισμό βιώσιμο αλλά και καταστρεπτικό για τους ανθρώπους. Και οι μάζες προφανώς θα ακολουθήσουν. Θα πορευτούν με την "κοινωνική" πλειοψηφία και τα κατεστημένα αξιακά συστήματα, ακόμα και αν πιστεύουν ότι η κατεύθυνση είναι λανθασμένη, απλά για να μην προκαλέσουν καμία αναστάτωση. Αυτό αποτελεί την απόλυτη έννοια της "συμμόρφωσης".
Ο χώρος της πολιτικής έχει από τη φύση του άμεση σχέση με την επίδειξη ισχύος και εξουσίας. Με την επικράτηση με βάση την επιβολή, κάτι το οποίο έχει ως αφετηρία του την αναξιοκρατία. Συνεπώς, στηρίζοντας κανείς έναν πολιτικό σχηματισμό μέσω δικτύων, ζημώσεων, διασικασιών και λοιπών δομών, όχι μόνο αναγνωρίζει τη δηλητηριώδη φύση της πολιτικής, αλλά πολύ περισσότερο την ενδυναμώνει, παρέχοντας την απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση, κυρίως σε περιόδους όπου εκείνη διέρχεται κρίση, μαζί με τη γενικότερη οικονομική και κοινωνική αποσταθεροποίηση. Ένα ξεκάθαρο μήνυμα εναντίωσης στην πολιτική και το κράτος είναι σίγουρα μια αξιοπρεπής στάση, και είναι και πιο εύκολη, διότι στη βάση της μια τέτοια στάση μπορεί να σημαίνει την απαρχή μιας εξέγερσης.
"Μία µειοψηφία είναι ανίσχυρη όταν συµµορφώνεται µε την πλειοψηφία, τότε δεν είναι ούτε καν µειοψηφία, τουναντίον, είναι ακατανίκητη όταν συσσωρεύεται όλη της η δύναµη. Εάν οι λύσεις είναι είτε να πάνε όλοι οι άνθρωποι στη φυλακή είτε να εγκαταλειφθούν ο πόλεµος και η δουλεία, η Πολιτεία δεν θα έχει κανένα δισταγµό ως προς το τι θα επιλέξει." ("Πολιτική Ανυπακοή", Henry David Thoreau)
Το κύριο πρόβλημα με την κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το γεγονός ότι είναι αντιπροσωπευτική. Την ίδια στιγμή που είναι πιθανό για τους ανθρώπους να ψηφίσουν ένα πολιτικό κόμμα και έναν πολιτικό άνδρα από την περιφέρειά τους, αυτός ο πολιτικός άνδρας δεν είναι δυνατό να αποσυρθεί ή να αντικατασταθεί για κάποια χρόνια, φυσικά κάτι τέτοιο διαφέρει από χώρα σε χώρα και πολιτικό σύστημα όμως το πλαίσιο και η λογική είναι κοινά. Οι πολιτικοί αυτοί άνδρες, ενώ υπόσχονται πολλά προεκλογικά, είναι πολύ ικανοί στο να εξαπατούν τους ψηφοφόρους τους και να κάνουν στροφές 360 μοιρών, πολύ εύκολα, προβάλλοντας δικαιολογίες και εξηγήσεις για το κάθε τι, θυματοποιώντας τους εαυτούς τους. Προφανώς δεν υπηρετούν τον πολίτη αλλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του πολιτικού κόμματος και της άρχουσας τάξης - ελίτ.
Αντί για την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, μέσω της οποίας οι πολιτικοί ικανοποιούν τις δικές τους ανάγκες ή αυτές των σχηματισμών στους οποίους ανήκουν, εκ μέρους του κράτους, προτάσσουμε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, οικοδομημένο με βάση το κοινοτικό πρότυπο, καθώς αρνούμαστε τον κεντροποιημένο τρόπο ζωής. Η "κοινότητα" είναι στην περίπτωσή μας είναι η λέξη - κλειδί. Όχι ως αυτοσκοπός, μα ως φυσική εξέλιξη της αναζήτησης της προσωπικής πνευματικότητας και έπειτα την σε κοινή βάση και ανάλογο πλαίσιο συλλογική αφύπνιση. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι σπρώχνουν το κράτος με τόσο μεγάλη δύναμη, σημαίνει ότι η ελπίδα που περνάει μέσα από την αυτοοργάνωση σε όλα τα επίπεδα, από την διατροφή μέχρι την εκπαίδευση, έχει αντικατασταθεί από λύσεις που είναι πρόσκαιρες, εύκολες και κυρίως, θέτουν τον καθένα από εμάς σε ρόλο απλού συμμετέχοντα, αν όχι παρατηρητή, αντί του κυρίως υπευθύνου.
Ο Έλληνας Επίκουρος πίστευε ότι η ηρεμία του νου δε θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να περάσει μέσα από τη συμμετοχή στην πολιτική. Υπάρχει τρόπος σύμφωνα με τον Επίκουρο να επιλέξουμε τη ζωή δίχως να φοβόμαστε το θάνατο, δίχως να υποκύπτουμε σε εκβιαστικά διλήμματα και ανάλογες προλήψεις και κατεστημένα. Η θεωρία του περί δικαιοσύνης συγκρότησε μια φιλοσοφική παράδοση που έψαχνε να βρει την πηγή της ηθικής μακρυά από τη μολυσματική επιρροή της πολιτικής.
Από την άλλη, Έλληνες επίσης φιλόσοφοι όπως ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης και οι Στωικοί, ήταν όλοι τους κρατιστές σε διάφορες εκδοχές, επικροτούσαν και επεδίωκαν την ενασχόληση με την πολιτική και σχεδίαζαν πολιτικά προγράμματα προς το συμφέρον πλουσίων και γενικά επιφανών αριστοκρατών. Ο Επίκουρος εστίαζε στην ατομική αναζήτηση της ευτυχίας, μακρυά από την πολιτική, διότι η πολιτική επηρέαζε αρνητικά το άτομο, προξενώντας προσωπικά προβλήματα, επιπλέον πίστευε ότι η πολιτική γενικά αποτελούσε κάτι άσχετο με την ευτυχία. Δεν είχε συνεπώς κάποιο πολιτικό πρόγραμμα να προσφέρει και όποιος μελετήσει τη φιλοσοφία του θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κάποιο θεματικό συλλογικών αρετών, επιβολής τάξης ή δικαιοσύνης. Ο επικούρειος σοφός άνθρωπος δε θα προκαλέσει κακό στους άλλους, και αυτό προέρχεται από την διατήρηση ενός άτυπου "συμβολαίου ηθικής", το οποίο βοηθά την ηρεμία του νου και την ανθρώπινη ευτυχία.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ζωής του ο Ιούλιος Έβολα είχε να απαντήσει στο ερώτημα του κατά πώς ένας ακραιφνής υπέρμαχος της παράδοσης θα μπορούσε να αναπτύξει δράση σε έναν κόσμο που ολοένα και αναπτύσσεται προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτό το οποίο πρέσβευε. Ο Έβολα πρότεινε μια ζωή πλήρως αποκομμένη από το μοντερνισμό και τη νεωτερικότητα της εποχής, ή όπως αλλιώς το περιέγραφε, "να ζεις στον κόσμο, αλλά χωρίς να είσαι μέρος αυτού". Υποστήριξε την "Απολιτεία", την απόσυρση από την σύγχρονη πολιτική ζωή και την εγκατάλειψη του πολιτικού ακτιβισμού, προτρέποντας τους συμπολίτες του να απέχουν από την πολιτική και να μη συμμετέχουν στα κοινά, διότι κάτι τέτοιο ερχόταν σε αντίθεση με το μονοπάτι της πνευματικής αφύπνισης. Πρότεινε την εσωτερική διαδικασία της αναζήτησης και την ανάδειξης της πνευματικότητας, ως πράξης απελευθέρωσης από τον δεσμευτικό αυτό κόσμο.
Η σύγχρονη απολιτεία δεν έχει να κάνει με πολιτικές επιδιώξεις και καιροσκοπισμούς. Αποτελεί στάση ζωής απέναντι στην πολιτική, με αφετηρία τις επιπτώσεις που έχει μία τέτοια ανάμειξη για τον καθένα όταν επιλέγει το μονοπάτι της προσωπικής του αφύπνισης.
Ας σκεφτούμε λοιπόν, θέλουμε στα αλήθεια να αφήσουμε το κάθε τι στους πολιτικούς, στους επιχειρηματίες, στους εφοριακούς, στους δικαστικούς, στους δημοσιογράφους, στους στρατιωτικούς, στους δασκάλους, σε κάθε λογής διαμορφωτή της ζωής μας σήμερα ή επιθυμούμε να τραβήξουμε τη διαχωριστική γραμμή, της απεξάρτησης από το κράτος και τα μαφιόζικα όργανά του, οικοδομώντας μόνοι μας το μέλλον μας; Όσο λιγότερο εξαρτώμαστε από το κράτος, τόσο πιο εχθρικό, μα και άσχετο με τις επιδιώξεις μας θα γίνεται κι εκείνο. Όσο λιγότερο εξαρτώμαστε από τους πολιτικούς και τις τακτικές τους, τόσο θα διατηρούμε ο καθένας τη δική του, ιερή αυτονομία, αυθεντικότητα και αμόλυντη πραγματικότητα.
"Θα υπάρξει ένας ποιοτικός μετασχηματισμός, μια νέα ζωή, μια αποκάλυψη, ένας νέος παράδεισος και μια νέα γη, ένας νέος κόσμος στον οποίο όλες οι παρούσες συμφωνίες μας θα ομογενοποιηθούν σε ένα αρμονικό σύνολο." (Mikhail Bakunin)
Κώστας Έξαρχος, "Η Αναρχία απέναντι στην Πολιτική"
* απόσπασμα από την ομιλία στην Πρώτη Εθνικοαναρχική Διεθνή, Μαδρίτη, Ιούνιος 2017
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου