Η γη πεθαίνει (μέρος γ')

...και μαζί της παρασέρνονται σε μαρτυρικό θάνατο δεκάδες συμπατριώτες μας. Θλίψη και οργή. Η εικόνα μιλάει από μόνη της και αποτελεί μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μία πλευρά ο πόνος και η δυστυχία και από την άλλη όχι μόνο η αποποίηση κάθε ευθύνης, αλλά πολύ περισσότερο η διάθεση για εκφοβισμό. Η πολιτική αλητεία. Την ίδια ώρα, ανόητοι δημοσιογράφοι διψούν για ακόμα περισσότερο αίμα, γεμίζοντας με ύλη τα δελτία ειδήσεων της υποκρισίας.

Πολλά τα γιατί, ενώ μοιάζει να περισσεύει η όποια προσπάθεια να καταλογιστούν πλέον ευθύνες προς οποιαδήποτε πλευρά. Άλλωστε, με τον βομβαρδισμό πληροφοριών, σχολιασμού και κριτικής των τελευταίων ημερών, έχουν πλήρως καλυφθεί όλα τα μέτωπα και όλοι λίγο πολύ έχουν κάνει τον απολογισμό τους και έχουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις υποδείξει τους υπαίτιους της τραγικής αυτής ιστορίας.

Για άλλη μια φορά γινόμαστε μάρτυρες ενός βραδυκίνητου κρατικού μηχανισμού, ο οποίος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι απών, τόσο προπαρασκευαστικά, όσο και κατά τη διάρκεια τέτοιων φαινομένων. Προπαρασκευαστικά, αναφερόμενοι ασφαλώς στο σχέδιο εκκένωσης, το οποίο ποτέ δεν εκτελέστηκε. Κάνοντας όμως λόγο και για επιπρόσθετες ενέργειες πρόληψης όπως περιπολίες, ασκήσεις εκκένωσης, μα πρώτα απ'όλα στον έλεγχο της ανεξέλεγκτης τα τελευταία χρόνια οικιστικής ανάπτυξης της περιοχής, δίχως κανένα σχεδιασμό και στις περισσότερες των περιπτώσεων, χωρίς άδειες.

Οι προκλήσεις φέρνουν στην επιφάνεια το πραγματικό πρόσωπο των ανθρώπων και ο πρωθυπουργός της χώρας απέδειξε για μία ακόμη φορά, πόσο αναίσθητος και εγωπαθής είναι μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση. Κανένα ειλικρινές ενδιαφέρον, καμία επίσκεψη στις πληγείσες περιοχές, έδειχνε συνεχώς να τα έχει χαμένα, με το επιτελείο του να είναι από απαθές ως και προκλητικό. Μάλιστα πέντε ολόκληρες ημέρες μετά τα τραγικά γεγονότα, και υπό την πίεση της γενικής κατακραυγής, ανέλαβε τελικά την πολιτική ευθύνη, χωρίς όμως καμία περαιτέρω ενέργεια από μέρους του, για να δεχτεί ξανά τα πυρά όλων.

Τέλος, θα πρέπει να τονιστεί κάτι. Είναι καιρός να πάψουν οι πολίτες να αναζητούν μοιρολατρικά πλέον καταφύγιο στην Πολιτεία. Είναι αντιληπτό ότι η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους τοπικούς άρχοντες και τον κρατικό μηχανισμό, όμως οι συνέπειες είναι συντριπτικές και η αντίδραση τόσο αργή, που οι πολίτες πρέπει να μεριμνήσουν και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, σε ό,τι αφορά στην πρόληψη, με όσα μέσα εκείνοι διαθέτουν.