Facts please... Αν και κάποιες φορές τα στοιχεία απλά έρχονται να επιβεβαιώσουν μια οδυνηρή πραγματικότητα. Μια έρευνα που πρόσφατα είδε το φως το δημοσιότητας κατέδειξε το πρόβλημα του ελεύθερου χρόνου και των δραστηριοτήτων στο φυσικό περιβάλλον, κρούωντας τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με αυτή την πραγματικότητα και κυρίως, την ακόμα πιο ανησυχητική μελλοντική τάση. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δέκα χώρες και περιλάμβανε περί τα δώδεκα χιλιάδες ερωτηματολόγια. Ενώ ο μέσος χρόνος προαυλισμού των κρατούμενων στης φυλακές υψίστης ασφαλείας των ΗΠΑ είναι δύο ώρες σε καθημερινή βάση, περισσότερος από τον μισό πληθυσμό των παιδιών της γης περνά εκτός σπιτιού ημερησίως λιγότερη από μια ώρα. Τα συμπεράσματα παρουσιάζονται ανησυχητικά σε χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Μεγάλη Βρετανία.
Αρχικά, οι κρατούμενοι, στερούμενοι της ελευθερίας, απαντούν - στην συντριπτική τους πλειοψηφία - ότι οι δύο αυτές ώρες αποτελούν την "καλύτερη στιγμή - το γεγονός - της ημέρας", την οποία προσμένουν με ανυπομονησία. "Όποια προβλήματα και όποιες ανησυχίες έχεις, βγαίνεις έξω και τις αφήνεις εκεί", είπε κάποιος κρατούμενος. Ένας άλλος απάντησε: "έτσι κρατώ το μυαλό μου καθαρό και αυτό με ανανεώνει". Όταν τους ρώτησαν πώς θα αισθάνονταν αν αυτός ο χρόνος μειωνόταν από δύο ώρες στη μία ώρα, εκείνοι απάντησαν ότι θα εξοργίζονταν και θα απογοητεύονταν από αυτή την εξέλιξη. Θα ήταν σίγουρα επιζήμιο για εκείνους και μια πολύ κακή εξέλιξη. Κάποιοι μάλιστα το παρομοίωσαν με βασανιστήριο και απόλυτη καταστροφή, "το απόλυτο κακό".
Οι κρατούμενοι έμειναν σοκαρισμένοι με το γεγονός ότι σύμφωνα με την έρευνα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο έχουν λιγότερη από μία ώρα διαθέσιμη για να βγουν έξω από το σπίτι τους. Οι γονείς των παιδιών δήλωσαν απογοητευμένοι από το γεγονός ότι ένα στα δέκα παιδιά δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε πάρκο, δάσος, βουνό ή παραλία, ή οποιοδήποτε άλλο φυσικό περιβάλλον για τους τελευταίους δώδεκα μήνες, ποσοστό επίσης σοκαριστικό. Τα μισά παιδιά μάλιστα απάντησαν ότι δεν έχουν κάνει ποτέ πικνίκ και ένα στα τρία ότι δεν έχει ποτέ παίξει στη λάσπη. Οι γονείς απάντησαν ότι έτσι "παράγουμε ένα μέλλον αντικοινωνικό, μη δημιουργικό και μια μη δραστήρια και ανήσυχη γενιά". Οι γονείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία ένιωσαν ένοχοι για αυτό. Κάτι πάει σίγουρα λάθος.
Δυστυχώς, η έλλειψη πρασίνου, ο συγκεντρωτισμός - εσωτερική μετανάστευση στις μεγαλουπόλεις, ο περιορισμός του ελεύθερου χρόνου λόγω μαθησιακών ή και επαγγελματικών δραστηριοτήτων των γονιών, ο φόβος τους, αλλά και ο ψηφιακός κόσμος στον οποίο ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν βαθμιαία περιορίσει τον χρόνο των παιδιών για παιχνίδι στο φυσικό περιβάλλον, τον αντικατέστησαν με τον χρόνο που πλέον περνούν σε μια καρέκλα και έχουν κάνει την καθημερινότητα προβλέψιμη και ανυπόφορη. Βλέπουμε, όλο και λιγότερο, παιδιά να ανεβοκατεβαίνουν τους λόφους, να παίζουν ομαδικά παιχνίδια στη γειτονιά, να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, να χτυπούν, να κλαίνε και να γελούν, συνεχίζοντας το παιχνίδι σε ανέμελο ρυθμό. Συν τοις άλλοις, η αδράνεια αυτή, οδηγεί τα παιδιά κατ' αυτό τον τρόπο να είναι πιο ευάλωτα στο να γίνουν σωματικά και πνευματικά άρρωστα. Είναι γεγονός ότι η Φύση μας ενδυναμώνει, ενισχύει τις άμυνες του οργανισμού σε μια σειρά παθήσεων, ενώ ενισχύει επίσης τη θετική μας ενέργεια και την ψυχολογία μας, καταπολεμώντας τις ανησυχίες, το στρες και την αρνητικότητα που μπορεί να έχουμε.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, γυρνώντας το χρόνο λίγο πίσω, το πόσο πολύ έχει αλλάξει η (πραγματική) ποιότητα ζωής. Ο καπιταλισμός και οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις που γίνονται μας κάνουν πιο υλιστικούς ως χαρακτήρες, μας αγχώνουν, μας γεμίζουν με ανάγκες και υποχρεώσεις που συχνά τις δημιουργούμε εμείς, πολλές φορές από απλή ανασφάλεια. Μπορούμε να πιστέψουμε στην αλλαγή, τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας. Ίσως το κλείδι να βρίσκεται στην αποκέντρωση και στην φυγή από το αστικό περιβάλλον, στην αναζήτηση πιο ανθρώπινων και υγιών συνθηκών διαβίωσης. Ίσως πάλι, ακόμα και μέσα στα αστικά περιβάλλοντα, με δεδομένο το ότι κάποτε τα πράγματα ήταν και εκεί τελείως διαφορετικά, να μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να απεξαρτηθούμε από τις νέες μας συνήθειες. Πάντως, η ισορροπία είναι το κλειδί, μπορούμε και είναι ανάγκη συχνά να κάνουμε ένα βήμα πίσω από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε τον χρόνο να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας γεμίζουν, εστιάζοντας στη δημιουργικότητα, την καινοτομία, ακόμα και την ίδια την ονειροπόληση και την ανεμελιά.
Οι κρατούμενοι έμειναν σοκαρισμένοι με το γεγονός ότι σύμφωνα με την έρευνα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο έχουν λιγότερη από μία ώρα διαθέσιμη για να βγουν έξω από το σπίτι τους. Οι γονείς των παιδιών δήλωσαν απογοητευμένοι από το γεγονός ότι ένα στα δέκα παιδιά δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους σε πάρκο, δάσος, βουνό ή παραλία, ή οποιοδήποτε άλλο φυσικό περιβάλλον για τους τελευταίους δώδεκα μήνες, ποσοστό επίσης σοκαριστικό. Τα μισά παιδιά μάλιστα απάντησαν ότι δεν έχουν κάνει ποτέ πικνίκ και ένα στα τρία ότι δεν έχει ποτέ παίξει στη λάσπη. Οι γονείς απάντησαν ότι έτσι "παράγουμε ένα μέλλον αντικοινωνικό, μη δημιουργικό και μια μη δραστήρια και ανήσυχη γενιά". Οι γονείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία ένιωσαν ένοχοι για αυτό. Κάτι πάει σίγουρα λάθος.
Δυστυχώς, η έλλειψη πρασίνου, ο συγκεντρωτισμός - εσωτερική μετανάστευση στις μεγαλουπόλεις, ο περιορισμός του ελεύθερου χρόνου λόγω μαθησιακών ή και επαγγελματικών δραστηριοτήτων των γονιών, ο φόβος τους, αλλά και ο ψηφιακός κόσμος στον οποίο ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν βαθμιαία περιορίσει τον χρόνο των παιδιών για παιχνίδι στο φυσικό περιβάλλον, τον αντικατέστησαν με τον χρόνο που πλέον περνούν σε μια καρέκλα και έχουν κάνει την καθημερινότητα προβλέψιμη και ανυπόφορη. Βλέπουμε, όλο και λιγότερο, παιδιά να ανεβοκατεβαίνουν τους λόφους, να παίζουν ομαδικά παιχνίδια στη γειτονιά, να σκαρφαλώνουν σε δέντρα, να χτυπούν, να κλαίνε και να γελούν, συνεχίζοντας το παιχνίδι σε ανέμελο ρυθμό. Συν τοις άλλοις, η αδράνεια αυτή, οδηγεί τα παιδιά κατ' αυτό τον τρόπο να είναι πιο ευάλωτα στο να γίνουν σωματικά και πνευματικά άρρωστα. Είναι γεγονός ότι η Φύση μας ενδυναμώνει, ενισχύει τις άμυνες του οργανισμού σε μια σειρά παθήσεων, ενώ ενισχύει επίσης τη θετική μας ενέργεια και την ψυχολογία μας, καταπολεμώντας τις ανησυχίες, το στρες και την αρνητικότητα που μπορεί να έχουμε.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, γυρνώντας το χρόνο λίγο πίσω, το πόσο πολύ έχει αλλάξει η (πραγματική) ποιότητα ζωής. Ο καπιταλισμός και οι οικονομικές αναδιαρθρώσεις που γίνονται μας κάνουν πιο υλιστικούς ως χαρακτήρες, μας αγχώνουν, μας γεμίζουν με ανάγκες και υποχρεώσεις που συχνά τις δημιουργούμε εμείς, πολλές φορές από απλή ανασφάλεια. Μπορούμε να πιστέψουμε στην αλλαγή, τόσο για εμάς, όσο και για τα παιδιά μας. Ίσως το κλείδι να βρίσκεται στην αποκέντρωση και στην φυγή από το αστικό περιβάλλον, στην αναζήτηση πιο ανθρώπινων και υγιών συνθηκών διαβίωσης. Ίσως πάλι, ακόμα και μέσα στα αστικά περιβάλλοντα, με δεδομένο το ότι κάποτε τα πράγματα ήταν και εκεί τελείως διαφορετικά, να μπορούμε να σκεφτούμε πιο καθαρά και να απεξαρτηθούμε από τις νέες μας συνήθειες. Πάντως, η ισορροπία είναι το κλειδί, μπορούμε και είναι ανάγκη συχνά να κάνουμε ένα βήμα πίσω από τα προβλήματα της καθημερινότητας και να σκεφτόμαστε πώς θα βρούμε τον χρόνο να αναπτύξουμε δραστηριότητες που θα μας γεμίζουν, εστιάζοντας στη δημιουργικότητα, την καινοτομία, ακόμα και την ίδια την ονειροπόληση και την ανεμελιά.
Κώστας Κ.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου