Γνωρίζουμε καλά πάντως ότι το πολιτικό σύστημα ουδέποτε "δέχτηκε" ως δικό του σώμα τους φερέλπιδες πολιτικούς της ακροδεξιάς οργάνωσης. Ενίοτε και για μικροπολιτικούς λόγους προσπάθησε να τους χρησιμοποιήσει, όμως το ωμό "αντισυστημικό" τους προφίλ ήταν πάντα εμπόδιο. Γι αυτό φυσικά και οι εκκλήσεις για "σοβαρή Χρυσή Αυγή" που ακούγονταν κατά καιρούς. Βεβαίως, η Χρυσή Αυγή είχε υιοθετήσει αυτό το προφίλ μονάχα ως βιτρίνα, αφού υπήρξαν πολλές περιστάσεις κατά τις οποίες έπαιζε με τους όρους του συστήματος, κατά τέτοιο τρόπο που δημιουργούσε σύγχυση αλλά και απογοήτευση σε ένα μέρος του κόσμου που τη στήριζε. Θα γράφαμε καλύτερα πως διάφορες δυνάμεις στο εσωτερικό της συγκρούονταν και προσπαθούσαν να σπρώξουν όσο πιο δυναμικά μπορούσαν το μετασχηματισμό της από μια αμιγώς εθνικοσοσιαλιστική οργάνωση σε ένα πολιτικό κόμμα του "Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια", παρ' όλα αυτά η ηγετική ομάδα της προερχόταν από την πρώιμη περίοδό της και κατέληγε συνεχώς να αυτοαναιρείται.
Η Χρυσή Αυγή, ειδικά κατά τα πρώτα δύο χρόνια της κοινοβουλευτικής της παρουσίας εξελίχτηκε σε ένα πολιτικό κόμμα που προσπάθησε να λειτουργήσει μεν στο πλαίσιο του νόμου, την ίδια στιγμή και λόγω της φαινομενικής ασυλίας λόγω της κοινοβουλευτικής της εκπροσώπησης, προέβη στην κατάχρησή της, με το να υποδαυλίζει βίαιες, ρατσιστικού κυρίως τύπου, ενέργειες. Το σύστημα κατάφερε με συντονισμένες ενέργειες, χρησιμοποιώντας τα όπλα του (ΜΜΕ και Τύπο, Δικαιοσύνη, Αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες) να τυλίξει τη Χρυσή Αυγή, αφού και εκείνη εκτέθηκε με αλαζονεία, ερασιτεχνισμό, πολιτικά και ποινικά ατοπήματα.
Τέλειωσε λοιπόν έπειτα από σχεδόν έξι χρόνια, η πολύκροτη αυτή δίκη. Μια αναμφίβολα - όπως εξελίχτηκε - πολιτική (πέρα από το ποινικό σκέλος της) δίκη, η οποία ολοκληρώθηκε σε πρωτόδικο βαθμό με την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και τη φυλάκιση του ηγετικού της πυρήνα. Μια δίκη, την κατάληξη και το αποτέλεσμα της οποίας ενορχήστρωσε το "τείχος της δημοκρατίας", όπως αυτό μας αυτοσυστήθηκε λίγες μέρες πριν την απόφαση. Όλα τα "καλά παιδιά", παρήλασαν στο περίφημο εξώφυλλο της Εφημερίδας των Συντακτών, αυτής της αισχρής φυλλάδας του δημοσιογραφικού κατεστημένου.
Κανείς δεν περίμενε κάτι το αντίθετο. Μάλλον θα ήταν έκπληξη αν δεν κινητοποιούνταν τα συστημικά αντιφασιστικά αντανακλαστικά όλων των πολιτικών κομμάτων, υπό τo άγρυπνο βλέμμα του παρακράτους της Αριστεράς. Αυτή τη φορά όμως, εγκαινιάστηκε επίσημα και αποφασιστικά η σύμπλευση όλων, με αφορμή τη μάχη ενάντια στο "ναζιστικό τέρας", μιας πρόβας τζενεράλε και για μετέπειτα συμπράξεις του δημοκρατικού τόξου. Προφανώς το σύστημα επέλεξε δύο συγκεκριμένες περιόδους ώστε να "τελειώσει" τη Χρυσή Αυγή, έχοντας ως στόχο αφενός την απενοχοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών κύκλων από την ακροδεξιά, λοξοκοιτώντας παράλληλα το εκλογικό σώμα, αφού ποντάρει στο ότι η πλειοψηφία των υποστηρικτών των ακροδεξιών σχημάτων θα αποστασιοποιηθούν εκλογικά από τους "εγκληματίες".
"Βρώμισε δημοκρατίλα" λοιπόν. Δεξιοί και αριστεροί, ξέπλυναν τα καμώματά τους με το να ξορκίσουν το "απόλυτο κακό". Αν η καταδίκη σύσσωμης της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χρυσής Αυγής δεν αποδεικνύει το ότι η δίκη αυτή είναι μια πολιτική δίκη, τότε τι άλλο μπορούμε να προσθέσουμε; Οι μεθοδεύσεις Σαμαρά και Μητσοτάκη για την πάση θυσία καταδίκη των μελών της οργάνωσης και η ομηρία των μελών του δικαστηρίου στους πολιτικούς αφέντες με την πλήρη απαξίωση της εισαγγελικής πρότασης αποτελεί τον ορισμό της πολιτικής δίκης, η οποία έγινε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς και ανάλογα συμφέροντα. A! Και ας μην ξεχνάμε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
Αργύρης Στρατής
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου