Μία παρεξηγημένη Ιδέα

Όταν ο Ιταλός μελετητής των πολιτικών δογμάτων, ο ιστορικός της "ριζοσπαστικής δεξιάς", της λεγόμενης "επαναστατικής αριστεράς" ή των αναρχικών κινημάτων ακούει για τον Εθνικοαναρχισμό και τον κορυφαίο ιδεολόγο του Troy Southgate, προβληματίζεται και αμφιβάλλει μπροστά σε έναν τέτοιο στοχαστή και μια τόσο καινοτόμο κοσμοθεωρία (Weltanschauung), και αυτό γιατί αγνοείται εντελώς στο πλαίσιο της μεσογειακής Ευρώπης. Εντούτοις, η Ιταλία αποτελεί από ορισμένες απόψεις εξαίρεση στον κανόνα...

Ο Troy Southgate γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1965, αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Κεντ από το τμήμα Ιστορίας και Θεολογίας και αναδείχθηκε ως ο ιδεολόγος ενός Εθνικοαναρχικού κινήματος που στοχεύει στη δημιουργία νέων συνθέσεων και στην υπέρβαση της Δεξιάς και της Αριστεράς. Στην Ιταλία, ευτυχώς, η σκέψη του Southgate έχει διαβαστεί και γίνει γνωστή, έστω και οριακά, χάρη στην πρωτοβουλία διάδοσής της από τις εκδόσεις Edizioni Sì, η οποία εξέδωσε το Εθνικο-Αναρχικό Μανιφέστο του (Edizioni Sì, Milano, 2018) και χάρη στο ενδιαφέρον των Libere Comunità (Ελεύθερων Κοινοτήτων), που εν μέρει υιοθετούν τη σκέψη του Southgate στην κοινοτιστική τους πρακτική. Αυτό το άρθρο προσπαθεί να απεικονίσει αντικειμενικά τη σκέψη του Southgate και να κατανοήσει τι μπορεί να αντλήσει ο Ιταλός αναγνώστης από τις ιδέες του στην δική μας εποχή της καθαρής διάλυσης.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή - από την έννοια του Εθνικού Αναρχισμού. Τι αντιπροσωπεύει; Οξύμωρο; Απολύτως όχι, γιατί ο αναρχισμός του Southgate πρέπει να απελευθερωθεί από τις στρεβλώσεις με τις οποίες τον έχει διαποτίσει η Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια ιδεολογία λειτουργική για το σύστημα. Στην πραγματικότητα, ο Nέος Aναρχικός που επικαλείται την Αριστερά νομίζοντας ότι είναι πραγματικά Aναρχικός, θα παραμείνει ένας ηδονιστής που ασκεί κριτική στην κοινωνία με τον απλό κινηματισμό περισσότερο ή λιγότερο "στρατευμένο", αλλά στην πραγματικότητα είναι αναπόσπαστο μέρος του συστήματος επειδή δεν ξέρει πώς να βαδίσει πέρα από τον υλισμό του αναρχοκομμουνισμού. Επιπλέον, δεν μπορεί να διαχωρίσει τη σκέψη στοχαστών όπως ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν ή ο Προυντόν, από εκείνη του μαρξισμού. Πράγματι, συχνά οι αναρχοκομμουνιστές δεν γνωρίζουν καν ποιος είναι ο Μαρξ και αρκούνται στο να πιουν ένα μπουκάλι κόκα κόλα για να ξεχάσουν. Από αυτή την άποψη, τα λόγια του Nicolás Gómez Dávila για το γεγονός ότι τα ξεθωριασμένα διακριτικά του Κομμουνιστικού Κόμματος έχουν πλέον ξεχαστεί και αφεθεί σε κάποια σκοτεινή ντουλάπα και το μέλλον ανήκει στην Coca Cola και την πορνογραφία (βλ. Pensieri Antimoderni, Edizioni di AR, Padova, 2010) είναι επίκαιρα.

Ένα άλλο λάθος που έκανε η Αριστερά, αν και ποτέ δεν θα το παραδεχτεί κατά τον Southgate, είναι το γεγονός ότι έχει μετατρέψει την Αναρχία, καθώς και κάθε ιδεολογία που ήρθε σε επαφή με το πολιτισμικό της υπόστρωμα, σε ένα δογματικό, παρανοϊκό και συγκεντρωτικό σύστημα. Επίκαιρα είναι τα λόγια του ιδεολόγου μας όταν δηλώνει: "[...] οι περισσότεροι άνθρωποι της Αριστεράς, δεν θα μπορέσουν να ηρεμήσουν μέχρι να μπορέσουν να οργανώσουν κάθε λεπτό της ζωής των άλλων". (ό.π. Μιλάνο, 2018, σ. 30) "Η Αριστερά, όπως και η ολοκληρωτική Δεξιά, αρνείται να ανεχθεί οποιονδήποτε προσπαθεί να αντιταχθεί στο όραμά της για μια κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς". (Ibid) Για τον Southgate, η αριστερά είναι μέρος ενός παρανοϊκού και ψυχαναγκαστικού συστήματος (εν προκειμένω παραθέτουμε το κείμενο του Kerry Bolton, "La sinistra psicopatica", Gingko Edizioni, Verona, 2018) - μέρος μιας ολοκληρωτικής νοοτροπίας που κληρονομήθηκε εν μέρει από τους ολοκληρωτισμούς του εικοστού αιώνα και εν μέρει από τον δικό της εκκοσμικευμένο δογματισμό που δεν ξέρει πώς να ξεπεράσει τον περασμένο εικοστό αιώνα.

Η μαρξική διαλεκτική είναι πλέον ξεπερασμένη - οι θιασώτες της θα έπρεπε να κλαδέψουν τα δικά τους ξερά κλαδιά για να κάνουν το "ιδεολογικό τους δέντρο" να βγάλει νέα μπουμπούκια, αλλά πολύ συχνά δεν το κάνουν, επειδή έχουν ξεχάσει τόσο τον Μαρξ όσο και τον τρόπο ανανέωσης. Παρόμοιες παρατηρήσεις για την αριστερή νοοτροπία έκανε και ο Theodore Kaczynski στο περίφημο μανιφέστο του "Η βιομηχανική κοινωνία και το μέλλον της". Στις πρώτες σελίδες, περιγράφει την παρανοϊκή φύση της σύγχρονης Αριστεράς που αντί να επικρίνει τη φιλελεύθερη νεωτερικότητα, επικεντρώνεται στο φόβο του "εσωτερικού εχθρού" (κάθε άτομο που δεν συμμερίζεται τα ιδανικά της αριστεράς), σαν να βρισκόμασταν ακόμα στην εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης, καθώς και την υιοθέτηση και την ένταξή της στη νεωτερικότητα, επειδή δεν ξέρει πώς να υπερβεί τον υλισμό και τον καθαρό οικονομισμό για να φτάσει σε νέα ύψη και συνθέσεις - όπως είχε πει και ο Γάλλος φιλόσοφος Alain De Benoist (Πρβλ. Sull'orlo del baratro, Arianna Editrice, Μπολόνια, 2014). Αυτό πονάει, αλλά είναι η πικρή αλήθεια.

Για τον Southgate, η Αναρχία, επομένως, δεν είναι "το να κάνεις μπάχαλα στην πλατεία", δηλαδή η απλή διαμαρτυρία που τώρα, συχνά και οικειοθελώς, δεν οδηγεί σε τίποτε άλλο από το να παραμείνουμε μέσα στο Σύστημά μας. Αλλά είναι απαραίτητο να απορρίψουμε το σύστημα, να έχουμε την εσωτερική ελευθερία που εισάγεται στον γήινο, εξωτερικό, προσωρινό και φυσικό κόσμο, η οποία οδηγεί σε μια ελεύθερη έξοδο από το σύστημα, όπως έλεγε ο Nick Land στο βιβλίο του "Dark Enlightenment" (Gog Edizioni, Ρώμη, 2021) - είναι απαραίτητο να έχουμε επίγνωση της δικής μας ελευθερίας και ατομικότητας που μας οδηγεί στο να οικοδομήσουμε και να στήσουμε μια κοινότητα (έναν νέο φυλετισμό σύμφωνα με τα λόγια του Southgate) που απορρίπτει τον συγκεντρωτισμό του σύγχρονου έθνους - κράτους. Το κοινοτιστικό όραμα του Southgate δεν είναι ένας Αναρχισμός που απορρίπτει την Αρχή, όπως συνήθως γίνεται αντιληπτό, αλλά ένας Αναρχισμός που δίνει στον εαυτό του μια εξουσία που είναι φυσική: μιας κοινότητας αποτελούμενης από διαφοροποιημένους, ριζοσπαστικούς ανθρώπους που τους ενώνει μια κοινή κοσμοθεωρία (Weltanschauung). 

Περισσότερα στον σύνδεσμο: Ρήγας Ακραίος