Σύντροφος

Υπάρχει ένα έργο του Richard Strauss, το οποίο λέγεται "Η Ζωή ενός Ήρωα" και το οποίο αποτελείται από έξι μέρη. Πρώτο μέρος, "Ο Ήρωας" και ακολουθούν "Οι Αντίπαλοι του Ήρωα", "Η Σύντροφος του Ήρωα", "Ο Ήρωας στο πεδίο της Μάχης", "Τα έργα Ειρήνης του Ήρωα" και τέλος "η Απόδραση από τον Κόσμο" και "η Ολοκλήρωση του Ήρωα". Το ενδιαφέρον σε αυτό το μουσικό έργο είναι πως το μεγαλύτερο σε διάρκεια μέρος είναι αυτό που αναφέρεται στη σύντροφο του ήρωα, ενώ το μικρότερο αυτό που αναφέρεται στους αντιπάλους του.

Πράγματι, στο δρόμο της ζωής, αυτοί που αξίζουν το μικρότερο κομμάτι αναφοράς είναι οι αντίπαλοι. Οι αντίπαλοι ανήκουν πάντα στον υλικό κόσμο και το μόνο που έχεις να μοιραστείς μαζί τους είναι η σύγκρουση. Από εκεί και πέρα κάθε ενασχόληση μαζί τους είναι περιττή και ανώφελη. Παραπάνω όμως από τον προσωπικό μύθο κάθε ανθρώπου, παραπέρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, τις νίκες ή τις ήττες, ακόμα μακρύτερα και από την απόδρασή του βρίσκεται η/ο Σύντροφός του. Είναι η συνέχεια και η ολοκλήρωση. Είναι η ισότιμη σχέση αλληλοσεβασμού και αλληλοεκπλήρωσης ονείρων και στόχων. Είναι η γυναίκα ή ο άνδρας που ανηφορίζει ενώ ταυτόχρονα και εσύ ανηφορίζεις το δρόμο του συντρόφου.

Παλεύεις να κυριεύσεις το πιο απόμακρο φρούριο, αυτό μιας ελεύθερης και γενναίας καρδιάς και μετά να σταθείς αντάξιος συνταξιδιώτης στα μονοπάτια της Ζωής. Η/O σύντροφός σου μοιράζεται και μοιράζεσαι και εσύ μαζί του την τριβή της καθημερινότητας και την αγωνία της αναζήτησης της σκέψης και του πνεύματος. Είναι εκείνα τα χέρια που θα αγγίξουν πρώτα τις πληγές και εκείνα τα μάτια που στη θλίψη θα σου δείξουν την ελπίδα. Στη χαρά χαίρεται όσο εσύ. Στον πόνο και τις δυσκολίες όμως ξαφνιάζεσαι από τη δύναμη που δείχνει, που κάποιες φορές μπορεί να ξεπερνάει και τη δική σου.

Κατανοεί την αγνότητα αυτού που θεωρείται νοσηρό και την ανάγκη της λύτρωσης από τη σκλαβιά του προσκυνήματος. Μπορεί ο συναγωνιστής να μοιράζεται μαζί σου το ίδιο σφυρί στην εργασία, τον ίδιο εχθρό στο δρόμο, τις ίδιες χειροπέδες της τυραννίας αλλά η/ο σύντροφος πέρα από συνοδοιπόρος φαντάζει και σαν την βαλκυρία κάθε καθημερινής μάχης. Σε αρπάζει και σε ταξιδεύει στην Βαλχάλα του δικού σας μικρόκοσμου και μετά επιστρέφεις ξανά στον κύκλο της επιβίωσης και του Αγώνα, μέχρι ο τροχός να σπάσει από τη φθορά του χρόνου ή τις κρούσεις των δυσχερειών. Και τότε ηχούν οι νότες της απόδρασης.